ไม่มีอะไรครับ แค่อยากบันทึกไว้ซักกระทู้ เมื่อเจอน้ำใจที่มากกว่าที่เราคิดบนท้องถนน
วันนี้ขับรถไปส่งลูก สองคนตามปกติ คนละโรงเรียนนะครับ
ตัวเล็กนั่งเบาะหลัง 9 ขวบ คนโตกว่านั่งหน้า 11 ขวบ
ตัวเล็กงอแง อยากให้ไปส่งพี่เขาก่อน เขาจะได้นอนต่ออีกหน่อย
ก็ดรามาไปประสาเด็ก ป้ายน้ำตาป้อยๆ ด้วย
ใจคุณพ่อ ก็เริ่มขุ่นนิดๆ แล้ว ที่ลูกงอแงเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ประจวบกับ ฟังข่าวฝุ่น PM กลับมาอีกแล้ว ก็คิดโน่นนี่นั่นไป
แต่ยังไงก็ไปส่งตัวเล็กก่อน เส้นทางมันเป็นอย่างนั้น
ถึงโรงเรียน เขาก็ลงไปตามปกติ แต่ปิดประตูไม่สนิท เราก็เห็นแล้วล่ะ รถมันมีไฟเตือนขึ้น
แต่ประตูหลังด้านซ้ายคนขับมันยากที่จะเอื้อมมือไปปิดให้ดี ประจวบกับ โรงเรียนคนโต
ก็ขับไปอีก สามสี่กิโลก็ถืงแล้ว ก็เลยปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหล่ะ เดี๋ยวจอดส่งคนโตแล้วค่อยปิดดีๆ
ก็ขับไปช้าๆ นะครับไม่ได้กังวลอะไร เกาะเลนซ้ายสุดไปเรื่อยๆ
ซักพักมีมอไซด์ วิ่งมาขนาบข้างคนขับ
ชี้มือชี้ไม้ ว่าประตูปิดไม่สนิท ดูอายุน้องแล้วน่าจะ 20 ราวๆนั้นแหล่ะครับ
แล้วเขาก็ขับแซงไป ไอ้ผมขี้เกียจก็ขี้เกียจอยู่ แต่ไหนๆ เขาก็เตือนแล้ว
ก็แอบข้างทางปิดประตูให้สนิท ไม่งั้นจะเสียเวลาคนอื่นมาเตือนผมอีกรึเปล่า
เหลือบมาดู อ้าว น้องมอร์ไซด์ ที่ชี้มือชี้ไม้บอก จอดแอบข้างทางข้างหน้าห่างไปซักร้อยเมตรได้
ก็สงสัยนะว่า เขาจอดทำไม หรือคิดว่าผมยังไม่ได้ยินก็ไม่รู้ ผมก็ขับไปช้าๆ จังหวะขนานกัน
(เขาจอดริมถนน และยังคล่อมอยู่บนรถ) ก็ลดกระจกฝั่งลูกสาว ถามว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ
เขาตอบคำถาม ด้วยเหตุผลที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเจอเลย
เขาว่า ประตูด้านหลังรถพี่ปิดไม่สนิทครับ ให้ผมช่วยปิดให้มั้ยครับ
โอ้โฮ น้องจอดรถรอ เพื่อจะช่วยผมปิดประตูรถนี่นะ
น้องคงรู้ว่าคนขับจะเอื้อมไปปิดมันยาก และมีน้ำใจที่จะจอดรอ ที่จะปิดให้นี่นะ
ผมรู้สึกว่า ความขุ่นมัวมันหายไปหมดเลย โลกสดใสขึ้นทันทีเลยนะครับ
อย่างนี้ นี่เอง เขาถึงเรียกกันว่าน้ำใจ เพราะมันใช้ ล้างใจ ของเราให้สะอาดขึ้นได้
ตอนส่งลูกสาวแล้ว คิดว่าวันนี้ข้าต้องแชร์เรื่องนี้ให้ได้เลย
เผื่อจะแบ่งความสดใสให้คนอื่นๆได้บ้าง
ขอบคุณทีทนอ่านมาจนจบนะครับ
น้ำใจ ไล่มลพิษ
วันนี้ขับรถไปส่งลูก สองคนตามปกติ คนละโรงเรียนนะครับ
ตัวเล็กนั่งเบาะหลัง 9 ขวบ คนโตกว่านั่งหน้า 11 ขวบ
ตัวเล็กงอแง อยากให้ไปส่งพี่เขาก่อน เขาจะได้นอนต่ออีกหน่อย
ก็ดรามาไปประสาเด็ก ป้ายน้ำตาป้อยๆ ด้วย
ใจคุณพ่อ ก็เริ่มขุ่นนิดๆ แล้ว ที่ลูกงอแงเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ประจวบกับ ฟังข่าวฝุ่น PM กลับมาอีกแล้ว ก็คิดโน่นนี่นั่นไป
แต่ยังไงก็ไปส่งตัวเล็กก่อน เส้นทางมันเป็นอย่างนั้น
ถึงโรงเรียน เขาก็ลงไปตามปกติ แต่ปิดประตูไม่สนิท เราก็เห็นแล้วล่ะ รถมันมีไฟเตือนขึ้น
แต่ประตูหลังด้านซ้ายคนขับมันยากที่จะเอื้อมมือไปปิดให้ดี ประจวบกับ โรงเรียนคนโต
ก็ขับไปอีก สามสี่กิโลก็ถืงแล้ว ก็เลยปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหล่ะ เดี๋ยวจอดส่งคนโตแล้วค่อยปิดดีๆ
ก็ขับไปช้าๆ นะครับไม่ได้กังวลอะไร เกาะเลนซ้ายสุดไปเรื่อยๆ
ซักพักมีมอไซด์ วิ่งมาขนาบข้างคนขับ
ชี้มือชี้ไม้ ว่าประตูปิดไม่สนิท ดูอายุน้องแล้วน่าจะ 20 ราวๆนั้นแหล่ะครับ
แล้วเขาก็ขับแซงไป ไอ้ผมขี้เกียจก็ขี้เกียจอยู่ แต่ไหนๆ เขาก็เตือนแล้ว
ก็แอบข้างทางปิดประตูให้สนิท ไม่งั้นจะเสียเวลาคนอื่นมาเตือนผมอีกรึเปล่า
เหลือบมาดู อ้าว น้องมอร์ไซด์ ที่ชี้มือชี้ไม้บอก จอดแอบข้างทางข้างหน้าห่างไปซักร้อยเมตรได้
ก็สงสัยนะว่า เขาจอดทำไม หรือคิดว่าผมยังไม่ได้ยินก็ไม่รู้ ผมก็ขับไปช้าๆ จังหวะขนานกัน
(เขาจอดริมถนน และยังคล่อมอยู่บนรถ) ก็ลดกระจกฝั่งลูกสาว ถามว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ
เขาตอบคำถาม ด้วยเหตุผลที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเจอเลย
เขาว่า ประตูด้านหลังรถพี่ปิดไม่สนิทครับ ให้ผมช่วยปิดให้มั้ยครับ
โอ้โฮ น้องจอดรถรอ เพื่อจะช่วยผมปิดประตูรถนี่นะ
น้องคงรู้ว่าคนขับจะเอื้อมไปปิดมันยาก และมีน้ำใจที่จะจอดรอ ที่จะปิดให้นี่นะ
ผมรู้สึกว่า ความขุ่นมัวมันหายไปหมดเลย โลกสดใสขึ้นทันทีเลยนะครับ
อย่างนี้ นี่เอง เขาถึงเรียกกันว่าน้ำใจ เพราะมันใช้ ล้างใจ ของเราให้สะอาดขึ้นได้
ตอนส่งลูกสาวแล้ว คิดว่าวันนี้ข้าต้องแชร์เรื่องนี้ให้ได้เลย
เผื่อจะแบ่งความสดใสให้คนอื่นๆได้บ้าง
ขอบคุณทีทนอ่านมาจนจบนะครับ