มีใครรู้สึกว่าชีวิตมันแย่ไหมคะ

วันนี้วันที่แย่ที่สุดในชีวิต ผู้หญิงคนหนึ่งออกจากหอขึ้นรถเมล์ไปทำงานแต่เช้าตรู่ ทำงานโดนด่าอีก (เหตุผลทำงานดีเกินไป อิหยังวะ?) กินข้าวเที่ยง 10 นาทีแล้วทำงานต่อ เลิกงานก็ไปทำงานต่อ พอเลิกส้นสูงหักอีก ร้านข้าวก็ปิด อารมณ์ความสิ้นหวัง ความเหนื่อยล้าก็พร้อมปะทุ เมื่อรอรถเมล์แล้วมันไม่มา จากนั้นทุกอย่างที่สุมไว้วันนี้ก็ระเบิดออกมาทั้งน้ำตากลางป้ายรถเมล์สายนี้ ร้องไห้แล้วไงล่ะ? ก็ต้องสูดหายใจลึกๆ โกยรองเท้าหอบตัวเองขึ้นรถเมล์มาที่ห้อง ร้องไห้จนหลับแล้วพึ่งได้สติ มันท้อมันอยากหยุดไม่อยากทำอะไรเลย อยากพัก ในหัววนไปมากับคำว่า "ฉันจะหยุดทำไม่ได้นะ " แล้วก็ปล่อยโฮอีกครั้งตอนพ่อโทรมาถามว่า "กินข้าวแล้วหรอ" คำโกหกที่ดีคือ "ลูกสบายดี กินข้าวอิ่มมาก" แล้วบทสนทนาก็จบลง

ยิ่งมองดูพ่อที่แก่ไปทุกวันกับจับมือด้านๆของเขาเรายิ่งโกรธตัวเองที่ทำให้เขาไม่ได้หยุดจับจอบเสียมซักที อยากให้ทุกอย่างมันจบ ไม่อยากตื่นมาแล้ว เราตั้งใจแล้วนะ หรือเรายังตั้งใจไม่พอ? เราตั้งใจทำงานให้มือด้านเท่าพ่อ ให้เท้าด้านเท่าพ่อ คิดบวกเสมอ ให้กำลังใจตัวเองว่า "ไม่เป็นไรนะ" บางทีมันก็หลุดบ้าง แต่ในโลกความเป็นจริงจะมีคนคิดบวกกับเราซักกี่คน ยิ่งนานวันยิ่งถูกเอาเปรียบ พอยืนหยัดในสิ่งที่ถูกก็มองเราเป็นแกะดำซะอย่างนั้น เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เรารู้ว่ามีชีวิตคนที่แย่กว่าเราเยอะ ด่าเราก็ได้อะ ให้สติเราหน่อย 😭 แต่ตอนนี้เราเหนื่อย เราอยากกลับบ้าน