ครั้งแรกที่เขียนpantip
เมื่อก่อนเป็นคนมีเพื่อนเยอะมากเลยค่ะแต่สนิทจริงๆก็แค่เพื่อน4คนชอบออกไปเที่ยวบ่อยๆเป็นคนที่ให้ใจเพื่อนมาก, เวลาเพื่อนลำบากเพื่อนมีปันหานี่จะเป็นคนให้คำปรึกษาเพื่อนตลอดบางทีตัวเองไม่มีตรังแต่เห็นเพื่อนลำบากกว่าก็ช่วยเพื่อนไปก่อน, นี่เข้าใจว่าเพื่อนเยอะๆก็แค่เพื่อนเที่ยวเพื่อนกินแต่แค่4คนนี้เราคิดว่าเค้าคือเพื่อนสนิทของเราที่สุดแล้ว. พอมาวันหนึ่ง, ครอบครัวเราล้มละลายค่ะจากเคยมีใช้จ่ายบ่อยๆก็เริ่มมีปัญหาขาดแคลนบ้าง , ที่บ้านมีหนี้สินต้องใช้เราช่วยที่บ้านเก็บตรังและหาเงินใช้หนี้ เราเคยปรึกษาเพื่อนเรื่องนี้แต่เหมือนเรากับไม่ได้คำตอบอะไรเลยแถมยังโดนเพื่อนทำตัวห่างเหินด้วยช้ำ, เราจึ่งรู้สึกว่าพูดไปเพื่อนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย เราเลยเลือกที่จะไม่พูดและช่วยครอบครัวด้วยตัวเอง. แต่พอมาวันหนึ่งเราจากคนที่เคยมีเงินเปลี่ยนเป็นมีหนี้แทน , ก็โดนพวกเพื่อนเที่ยวหรือเพื่อนที่ไม่ได้สนิทกัน นินทาสนุกปากทั้งดูถูกดูแคลน ส่วนเพื่อน4คนที่เราคิดว่าสนิทพอรู้ว่าเราเป็นแบบนี้ก็เริ่มเงียบไม่ค่อยติดต่อมา แต่พอคนอื่นถามว่าเราไปไหนไม่ค่อยเห็นอยู่ด้วยกันก็บอกว่าคิดว่าเราคงอยากอยู่คนเดียว ถ้าเราโอเคขึ้นเราก็คงจะโทรไปหาหรือติดต่อพวกมันเอง. (นี่ก็คิดว่าเพื่อนก็คงจะเป็นห่วงเราบ้าง แต่ไม่เลย), ไม่มีแม้แต่ข้อความทักมาถามว่าเป็นไงโอเคไหม .. จากนั้นเราก็เริ่มเปลี่ยนตัวเอง ออกจากสังคมไม่เล่นโชเชี่ยวไม่สนใจคนอื่น มุ่งทำงานเลิกงานก็คุยกับแต่แม่ จนตอนนี้เอาเข้าจริงๆเราไม่มีเพื่อนเลยไม่มีเลยจากที่เราคิดว่ามี , เราตัวคนเดียวมาก ไปไหนไปคนเดียวอยากออกไปนั่งเล่นไปเที่ยวคิดว่าจะชวนใครก็ไม่รู้ว่าต้องชวนใครเลย, อยู่คนเดียวแบบรู้สึกว่าทำไมเราถึงมาอยู่จุดนี้ได้??.. แล้วเอาเข้าจริงๆเราไม่มีเพื่อนจริงๆเลยเหรอ?..🙁แม้แต่คนเดียวก็ไม่มีเลย, เรารู้ว่าชีวิตต้องสู้ต้องอดทนเราเริ่มชินกับตัวเองมากขึ้น กับชีวิตแบบนี้มากขึ้นแต่บางทีมันก็รู้สึกเหงามากเลยเหมือนคนขาดอะไรไป...เราต้องทำยังไงหรือว่าเราคงไม่มีเพื่อนดีๆเหมือนคนอื่นอีกแล้วคะ?
เคยมีเพื่อนเยอะจนตอนนี้ไม่มีเลยไหมคะ?
เมื่อก่อนเป็นคนมีเพื่อนเยอะมากเลยค่ะแต่สนิทจริงๆก็แค่เพื่อน4คนชอบออกไปเที่ยวบ่อยๆเป็นคนที่ให้ใจเพื่อนมาก, เวลาเพื่อนลำบากเพื่อนมีปันหานี่จะเป็นคนให้คำปรึกษาเพื่อนตลอดบางทีตัวเองไม่มีตรังแต่เห็นเพื่อนลำบากกว่าก็ช่วยเพื่อนไปก่อน, นี่เข้าใจว่าเพื่อนเยอะๆก็แค่เพื่อนเที่ยวเพื่อนกินแต่แค่4คนนี้เราคิดว่าเค้าคือเพื่อนสนิทของเราที่สุดแล้ว. พอมาวันหนึ่ง, ครอบครัวเราล้มละลายค่ะจากเคยมีใช้จ่ายบ่อยๆก็เริ่มมีปัญหาขาดแคลนบ้าง , ที่บ้านมีหนี้สินต้องใช้เราช่วยที่บ้านเก็บตรังและหาเงินใช้หนี้ เราเคยปรึกษาเพื่อนเรื่องนี้แต่เหมือนเรากับไม่ได้คำตอบอะไรเลยแถมยังโดนเพื่อนทำตัวห่างเหินด้วยช้ำ, เราจึ่งรู้สึกว่าพูดไปเพื่อนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย เราเลยเลือกที่จะไม่พูดและช่วยครอบครัวด้วยตัวเอง. แต่พอมาวันหนึ่งเราจากคนที่เคยมีเงินเปลี่ยนเป็นมีหนี้แทน , ก็โดนพวกเพื่อนเที่ยวหรือเพื่อนที่ไม่ได้สนิทกัน นินทาสนุกปากทั้งดูถูกดูแคลน ส่วนเพื่อน4คนที่เราคิดว่าสนิทพอรู้ว่าเราเป็นแบบนี้ก็เริ่มเงียบไม่ค่อยติดต่อมา แต่พอคนอื่นถามว่าเราไปไหนไม่ค่อยเห็นอยู่ด้วยกันก็บอกว่าคิดว่าเราคงอยากอยู่คนเดียว ถ้าเราโอเคขึ้นเราก็คงจะโทรไปหาหรือติดต่อพวกมันเอง. (นี่ก็คิดว่าเพื่อนก็คงจะเป็นห่วงเราบ้าง แต่ไม่เลย), ไม่มีแม้แต่ข้อความทักมาถามว่าเป็นไงโอเคไหม .. จากนั้นเราก็เริ่มเปลี่ยนตัวเอง ออกจากสังคมไม่เล่นโชเชี่ยวไม่สนใจคนอื่น มุ่งทำงานเลิกงานก็คุยกับแต่แม่ จนตอนนี้เอาเข้าจริงๆเราไม่มีเพื่อนเลยไม่มีเลยจากที่เราคิดว่ามี , เราตัวคนเดียวมาก ไปไหนไปคนเดียวอยากออกไปนั่งเล่นไปเที่ยวคิดว่าจะชวนใครก็ไม่รู้ว่าต้องชวนใครเลย, อยู่คนเดียวแบบรู้สึกว่าทำไมเราถึงมาอยู่จุดนี้ได้??.. แล้วเอาเข้าจริงๆเราไม่มีเพื่อนจริงๆเลยเหรอ?..🙁แม้แต่คนเดียวก็ไม่มีเลย, เรารู้ว่าชีวิตต้องสู้ต้องอดทนเราเริ่มชินกับตัวเองมากขึ้น กับชีวิตแบบนี้มากขึ้นแต่บางทีมันก็รู้สึกเหงามากเลยเหมือนคนขาดอะไรไป...เราต้องทำยังไงหรือว่าเราคงไม่มีเพื่อนดีๆเหมือนคนอื่นอีกแล้วคะ?