มีใครเคยเก็บรูปแฟนตัวเอง เอาไว้ในกระเป๋าสตางค์ทั้งๆที่เลิกกันไปแล้ว บ้างไหม ?

ตามหัวข้อเลยครับ ผมมีแฟนอยู่ คนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่ผมรักและเอาใส่ใจดูแลเขาดีทุกอย่าง และผมก็คิดว่าคนนี้แหละคู่ชีวิตของเราผมก็เลือกที่จะทำทุกอย่างที่คิดว่าคนหนึ่งคนต้องการมากที่สุด ' รักแท้ ' แล้วก็ตามทีผมคิดครับเขารักผมและผมก็รักเขา เวลาเริ่มผ่านไปผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิมยังรู้สึกยังดูแลเขาเหมือนเดิม แต่.. ด้วยปัญหาหลายๆอย่าง หลายๆด้านทำให้เราทั้งคู่เริ่มไม่เข้าใจกันเริ่มมีทะเลาะกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เนื่องด้วยปัญหาที่ทำงาน + ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย ผมทำงานอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง แต่ตัวเธอไม่ได้ทำงานเพราะว่าเป็นลูกครึ่งต่างประเทศ (ทั้งพ่อและแม่ไม่ใช่คนไทย) แต่มาอาศัยอยู่ที่ไทย และเราก็เริ่มมีเรื่องทะเลาะมีปากเสียงกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ผมก็ขอโทษเธทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเพราะ ไม่อยากให้มันป็นเรื่องใหญ่ เธอได้ขออะไรบ้างอย่างจากผม เธอบอกผมว่าเวลาทะเลาะกันห้ามขึ้นเสียง ห้ามด่า ห้ามตะโคก ผมก็โอเคผมพยามทำตามที่เธอขอเพื่อรักษาเธอเอาไว้ ต่อมา เริ่มมีปัญหากันบ่อยขึ้นทะเลาะกันทุกวัน ซึ่งส่วนตัวผมทำงานเหนื่อยมากและอยากได้กำลังใจ หรือว่าอะไรก็ตามที่ช่วยให้หายเหนื่อยขึ้น ซึ่งตัวเขานั้นไม่เคยเอ่ยปากถามเลยสักครั้ง เลยทำให้ตัวผมเองนั้นเกิดอาการน้อยใจ ผมเลยตัดสิ้นใจมานั่งคุยกันกับเธอ 
ผม : เธอเราขอกำลังใจหน่อยได้ไหมวันนี้ทำงานเหนื่อยมาก 
เธอ : อื้มแล้วก็กอด เค้าไม่ค่อยชอบแสดงออก
ผม : โอเคๆ ไม่เป็นไรแค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว (คิดในใจผมก็แอบยิ้มแล้วก็มีความสุขเอามาก)
วันต่อมา
ผม : เลิกงาน
เธอ : นั่งเงียบ...
ผม : แอบคิดในใจ เห้ย กำลังใจจากคนรักนี่เราต้องเป็นคนขอทุกเลยวันงั้น ? น้อยใจครับ
 (เป็นแบบนี้มาตลอดนะครับ แต่อันนี้ตัวอย่าง) 

หลังจากนั้น ทุกย่างก็เริ่มแย่ลงครับ ทะเลาะกันทุกครั้งเธอจะเริ่มหงุดงิดใส่ผมตลอดหรือว่าผมถามอะไรเธอก็จะชอบหงุดงิดแล้วเดินหนีทุกครั้ง อะไรที่เธอได้ห้ามผมไว้ เธอกลับเป็นคนทำมันทุกอย่างทั้งที่ผมก็ได้เพียงนั่งเงียบ ๆ ไม่มีปากเสียงกับเธอเพื่อให้เธอใจเย็นขึ้นแต่ก็ไม่ได้ผลครับ ผมนั่งอธิบายและขอโทษเธอมากกว่า 3 ซม แต่เธอไม่ฟังอะไรไสักอย่างและใช้คำพูดที่พูดรุงแรงและทำลายความรู้สึกกันอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะ  จนผมคิดว่าแบบนี้มันเกินไปไหม ? แฟนกันเขาพูดใส่กันแบบนี้เลยหรอ ก็หลังจาากนั้น เธอเริ่มไม่สนใจผมเริ่มไม่แคร์ความรู้สึกเอาแต่ใจคิดว่าตัวเองถูกคิดว่าตัวเองต้องชนะเหมือนทุกอย่างมันเริ่มเปิดเผยความจริงออกมาทั้งๆที่ผมยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เรื่องไหนที่รู้ว่าทำแล้วเราจะเสียความรู้สึกเขาก็เลือกที่จะทำทั้งๆที่เราเลือกที่จะเงียบแล้วปล่อยเรื่องราวทั้งหมดให้ไหลผ่าน เพราะไม่อยากเก็บมาคิดให้มันเสยความรู้สึกไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ครับ  ต่อมาปัญเดิมที่เกิดขึ้นอีกครั้ง.. โดยครั้งนี้เธอเลือกที่ตัดสินใจเดินจากผมไป ผมก็ได้แค่โอเคแล้วยอมรับความจริงที่มันได้เกิดขึ้นแล้ว ในเมื่อวันนี้เราไม่สามารถรักษาใครบ้างคนไว้ได้เราก็ควรให้เขาไปในทางของเขา 
เลิกกัน จะได้ 1 ปีแล้วครับ

 ' ผมปิดการติดต่อสื่อสารของเขาทุกอย่าง เก็บไว้เพียงรูปภาพซึ่งอยู่ในกระเป๋าสตางค์ และบ่อยครั้งผมจะเปิดดูแล้วคิดว่าเราไม่ได้เลิกกันเราแค่ห่างกันเพียงเท่านั้น ผมพยามรู้สึกแบบนี้มาตลอดจนกระทั่งผมเริ่มชินกับมันแล้ววันนี้ผมสามารถมองรูปนี้แล้วยิ้มได้อีกครั้ง เธอไม่ได้จากผมไปไหนเลย และเรายังรักกันเหมือนเดิม อีกไม่นานเราจะได้เจอกันอีกครั้ง....

อาจจะเล่าไม่ระเอียดหรือ งง นิดหน่อยนะครับแต่ก็ขอขอบคุณที่เสียเวลาอ่านครับ