ขอเล่าก่อนว่าเราตกงานมานานตั้งแต่ปีที่แล้ว สาเหตุที่ลาออกเพราะคุณพ่อเราป่วยเราถึงออกมาดูแลท่านค่ะ แต่ตอนนี้ท่านเสียชีวิตแล้วนะคะ ที่บ้านเรามีทั้งหมดตอนนี้6คนค่ะ มีแม่ พี่สาว พี่เขยและหลานเราอีกสองคน
พอคุณพ่อเสียเราก็เริ่มมีความคิดอยากหางานใหม่ค่ะ เราอยากมีงานทำ แต่ว่าทางครอบครัวเราก็มีธุรกิจส่วนตัวนะคะ เป็นค้าขาย แต่เอาตรงๆใจเรามันไม่รักค่ะ
เมื่อไม่กี่วันเราเหมือนถูกเลยค่ะ จู่ๆก็มีงานติดต่อมา มันมั่นคงค่ะ เงินเดือนกำลังดีเราเดินเรื่องสัมภาษณ์ รายงานตัวอยู่หลายวัน วันที่19 ต.ค.63 จะได้เริ่มงานค่ะ เราได้งานที่กทม.ค่ะแต่บ้านอยู่ตจว.
แต่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นในวันที่18ต.ค. จู่ๆเงินและทองของแม่เราหายค่ะ ใช่ค่ะ มันเป็นฝีมือของคนในครอบครัว แม่เราร้องไห้แทบขาดใจเลยค่ะ เราสงสารแม่มากๆเงินทั้งชีวิต ทรัพย์สินทั้งชีวิตเลยค่ะ เราถามแม่เราว่าสามารถอยู่ได้มั้ยถ้าเกิดว่าไม่มีเรา แม่เราตอบทันทีว่า อยู่ได้ เราเลนตัดสินใจเดินทางเข้ากทม.ในเย็นวัรที่18 ทันทีค่ะ แต่ใจเรามันห่วงแม่มากๆเลยนะคะ มันแค่อีกเสี้ยวเดียวจริง เรานอนไม่หลับเลยค่ะ ร้องไห้จนถึงเช้า เราก็คิดมาทั้งคืนเลยค่ะว่าขนาดเรายังรู้สึกแย่ขนาดนี้แล้วแม่หล่ะจะรู้สึกยังไง คิดวนไปมาระหว่างเดินหน้าทำงานหรือกลับบ้านไปหาแม่ และใช่ค่ะเราเลือกแม่ เราทิ้งงานที่รอมาเกือบ1ปี เพื่อกลับไปอยู่บ้านอีกครั้งกับแม่ ตอนนี้เราก็เครียดนะคะเพราะตัวเราก็มีภาระเยอะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะเหมือนนับหนึ่งใหม่
ทุกคนคิดว่าเราตัดสินใจแบบนี้ดีแล้วใช่มั้ยคะ เราขอกำลังใจจากทุกคนได้มั้ยคะ เราท้อ เรารู้สึกไม่ดี ทั้งโกรธตัวต้นเหตุ มันหลายอย่างมากๆค่ะ
อุปสรรคในชีวิตมันเยอะ จนท้อเลยค่ะ
พอคุณพ่อเสียเราก็เริ่มมีความคิดอยากหางานใหม่ค่ะ เราอยากมีงานทำ แต่ว่าทางครอบครัวเราก็มีธุรกิจส่วนตัวนะคะ เป็นค้าขาย แต่เอาตรงๆใจเรามันไม่รักค่ะ
เมื่อไม่กี่วันเราเหมือนถูกเลยค่ะ จู่ๆก็มีงานติดต่อมา มันมั่นคงค่ะ เงินเดือนกำลังดีเราเดินเรื่องสัมภาษณ์ รายงานตัวอยู่หลายวัน วันที่19 ต.ค.63 จะได้เริ่มงานค่ะ เราได้งานที่กทม.ค่ะแต่บ้านอยู่ตจว.
แต่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นในวันที่18ต.ค. จู่ๆเงินและทองของแม่เราหายค่ะ ใช่ค่ะ มันเป็นฝีมือของคนในครอบครัว แม่เราร้องไห้แทบขาดใจเลยค่ะ เราสงสารแม่มากๆเงินทั้งชีวิต ทรัพย์สินทั้งชีวิตเลยค่ะ เราถามแม่เราว่าสามารถอยู่ได้มั้ยถ้าเกิดว่าไม่มีเรา แม่เราตอบทันทีว่า อยู่ได้ เราเลนตัดสินใจเดินทางเข้ากทม.ในเย็นวัรที่18 ทันทีค่ะ แต่ใจเรามันห่วงแม่มากๆเลยนะคะ มันแค่อีกเสี้ยวเดียวจริง เรานอนไม่หลับเลยค่ะ ร้องไห้จนถึงเช้า เราก็คิดมาทั้งคืนเลยค่ะว่าขนาดเรายังรู้สึกแย่ขนาดนี้แล้วแม่หล่ะจะรู้สึกยังไง คิดวนไปมาระหว่างเดินหน้าทำงานหรือกลับบ้านไปหาแม่ และใช่ค่ะเราเลือกแม่ เราทิ้งงานที่รอมาเกือบ1ปี เพื่อกลับไปอยู่บ้านอีกครั้งกับแม่ ตอนนี้เราก็เครียดนะคะเพราะตัวเราก็มีภาระเยอะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะเหมือนนับหนึ่งใหม่
ทุกคนคิดว่าเราตัดสินใจแบบนี้ดีแล้วใช่มั้ยคะ เราขอกำลังใจจากทุกคนได้มั้ยคะ เราท้อ เรารู้สึกไม่ดี ทั้งโกรธตัวต้นเหตุ มันหลายอย่างมากๆค่ะ