ชอบอยู่คนเดียว

สวัสดีค่ะ คือตอนนี้รู้สึกมีปัญหา อยากได้คำแนะนำค่ะ คือเราเงียบใส่เพื่อนมาได้สองสามวันแล้ว รู้สึกผิดมากๆแต่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเพื่อนเลย เรื่องมีอยู่ว่าตอนปีหนึ่งเทอม2 มีเพื่อนคนนึงพยายามเข้ามาอยู่ใน

ระหว่างคนคุยเก่าที่ ชัดเจนทุกอย่างให้เกียรติเรา ใส่ใจเรา ชวนเราไปเที่ยวพักผ่อนทุกๆวันหยุด ไม่เคยพูดถึงเรื่องอย่างว่าไม่เคยจับอะไรมากไปกว่ามือ ชวนเราให้ไปทำงานที่เดียวกันเพื่อจะได้นั่งรถไปทำงานด้วยกันท

คือหนูเกลียดยายมากๆจนคิดว่าโตไปมีงานมีเงินจะตัดขาดเลย เวลาหนูทำอะไรไม่ถูกใจ ยายหนูจะโมโหตะคอกใส่และบ่นยาวมากๆ แล้วมันมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ตอนเด็ก ฝนตกฟ้าร้องแล้วหนูเห็นน้าหนูเปิดโทรศัพท์ให้ยายดูอะไรบางอ

เรารู้สึกท้อแท้มากอ่ะ นั่งอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล ผิดหวังกับตัวเอง ผิดหวังกับคนในครอบครัว รู้สึกว่าทำอะไรก็ผิดไปหมด เราจะหันหน้าไปบอกใครก็ไม่ได้เลยอ่ะ กลัวว่าเขาจะมองว่าเราเพ้อเจ้อ คือมันพูดไม่ถูกอ่ะ เราอยา

ตั้งแต่เริ่มทำงานเราไม่เคยมีความสุขอีกเลย  เมื่อก่อนเราถูกล้อว่า โลกสวย เพราะมองโลกในแง่บวกเสมอ แต่ฉันชอบตัวเองตอนนั้นนะ แต่พอทำงานหัวใจมันมีแต่ความทุกข์ หงุดหงิดใจ เหนื่อยหน่าย ท้อแท้ สิ้นหวัง จ

ผมเกลียดการโดนดูถูกมากๆ ตั่งแต่ผมยังเด็กผมไม่ได้อยุ่กับพ่อแม่ แต่ ไปอยู่ กับตา ยาย สิ่งที่ผมโดนสอนมา จากปู่คือ เวลามีเรื่องห้ามหนี ถ้าหนีโดนตีน ถ้าสู้แล้วแพ้ ไม่เป็นไร ถ้าสู้แล้วชนะ​ก็ดีไป แต่ถ้าไปรั

ทุกคนคะวันนี้เรามีเรื่องอยากเล่ามากมาย โดยเฉพาะกับผู้ชายคนหนึ่งเรื่องนี้อยากให้ทุกคนช่วยออกความเห็นให้หน่อยค่ะ] ในวันแรกที่เราคุยกันนั้นเราเราไม่เข้ากันในอะไรหลายๆอย่าง แต่เราก็อาจจะยังเด็กเกินไปรึเป

ตอนที่ 9: เมื่อใจเริ่มสั่นไหว ลมหนาวต้นฤดูพัดเอาความชื้นเย็นๆ มาปะทะผิว อาคารดนตรีเงียบสงบในช่วงเย็น หลังการซ้อมเสร็จสิ้น วินนั่งอยู่ข้างแป้งใต้ต้นหูกวางที่ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสี “ขอบคุณที่มาฟังเร