สวัสดีครับ ผมมีข้อ สงใสภายในความคิดของตัวเองมาโดยตลอด ปีนี้ก็น่าจะ ปีที่ 4 แล้วมั้ง
ผมต้องขอเล่าเรื่องราวบ้างเรื่องราวให้ได้อ่านก่อนเป็นข้อมูลส่วนตัวละ แต่ก็ไม่ทั้งหมด
เอาละ ผมเป็นลูกชายคนเดียวครับ ผมเสียคนที่เรียกว่าพ่อแท้ๆไป นานแล้ว อาจจะเมื่อ 6 ปีก่อน ผมจำได้ดีในวันนั้น วันที่ ยาย กับลูกพี่ลูกน้องของผมร้องไห้ เสียใจกับการจากไป แต่ใครจะรู้ ผมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกแท้ๆ แต่กลับไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด หรือความเสียใจสักนิดก็ไม่มีเลย คงเพราะเดิมที ผมไม่ได้อาศัยอยู่กับเขามา หรือเพราะอะไรผมก็ไม่รู้ ผมมักมีเรื่องตลกเกี่ยวกับพ่อคนนั้นอยู่ คือผมเคยนับนะ ว่าเราได้คุยกันกี่คำ เจอกันกี่หน ผมนับได้ ทั้งชีวิตของผมและพ่อ เราได้เจอกันแน่ๆ และนับได้ 3-4 ครั้ง คือตอนผมเกิดตอนตัวเล็กๆ กับตอน พ่อป่วย (เอ้อลืมเล่าไป พ่อผมเขาเป็นคนติดเหล้าเอามากๆ ต้องดื่มตลอด แทนน้ำเปล่าก็ว่าได้ เพราะในสายตาของผม ไม่เคยเห็นเขาไม่เมาเลยสักครั้ง) ตอนพ่อป่วย ก็เรื่องตับแข็งละนะ แต่ต่อให้ผมไปเยี่ยม เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ และสุกท้าย ที่เจอพ่อ คือตอนที่เขา นอนแน่นิ่ง บนเตียงไม้ หน้าบ้านของปู่ เขาถูกห่อด้วยผ้าขาว แต่ถึงผมเห็นแบบนั้น ผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอกนะ และเหตุการณ์นั้น ก็ทำให้เกิดคำถามข้อแรก "ทำไมผมถึงไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้กันนะ " ตลอดจนงานศพจบ ผมก็ไม่มีน้ำตาเลย แม้จะทำบุญทุกปี จนทุกวันนี้ ผมก็ยังไม่มีคำตอบให้กับคำถามในวันนั้น
*** ผมเป็นลูกที่ดีหรือเปล่านะ ผมเคยรักพ่อบ้างหรือเปล่า ทำไมผมถึงไม่ร้องไห้ละ ทั้งๆที่ทุกๆวันนี้ ผมก็ร้องไห้ แต่ทำๆมตอนนั้นถึงไม่เสียใจละ
#สุดท้าย
ผมก็แค่หวังว่าที่นี้ จะเป็นที่ ที่ผมจะเขียนเรื่องราวภายในใจผมออกมาได้ ผมอึดอันกับทุกๆวัน ไม่ต้องมีใครมาเห็น หรืออ่านถึงตรงนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ผมจะเขียนมันตลอด เหมือนไดอารี่ของผม ขอบคุณครับ
ชีวิตที่ไม่ได้ถูกคาดหวังอะไรเลย หายใจทิ้งไปวันๆ เหมือนวันพรุ่งนี้ไม่มีความหมายอะไร
ผมต้องขอเล่าเรื่องราวบ้างเรื่องราวให้ได้อ่านก่อนเป็นข้อมูลส่วนตัวละ แต่ก็ไม่ทั้งหมด
เอาละ ผมเป็นลูกชายคนเดียวครับ ผมเสียคนที่เรียกว่าพ่อแท้ๆไป นานแล้ว อาจจะเมื่อ 6 ปีก่อน ผมจำได้ดีในวันนั้น วันที่ ยาย กับลูกพี่ลูกน้องของผมร้องไห้ เสียใจกับการจากไป แต่ใครจะรู้ ผมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกแท้ๆ แต่กลับไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด หรือความเสียใจสักนิดก็ไม่มีเลย คงเพราะเดิมที ผมไม่ได้อาศัยอยู่กับเขามา หรือเพราะอะไรผมก็ไม่รู้ ผมมักมีเรื่องตลกเกี่ยวกับพ่อคนนั้นอยู่ คือผมเคยนับนะ ว่าเราได้คุยกันกี่คำ เจอกันกี่หน ผมนับได้ ทั้งชีวิตของผมและพ่อ เราได้เจอกันแน่ๆ และนับได้ 3-4 ครั้ง คือตอนผมเกิดตอนตัวเล็กๆ กับตอน พ่อป่วย (เอ้อลืมเล่าไป พ่อผมเขาเป็นคนติดเหล้าเอามากๆ ต้องดื่มตลอด แทนน้ำเปล่าก็ว่าได้ เพราะในสายตาของผม ไม่เคยเห็นเขาไม่เมาเลยสักครั้ง) ตอนพ่อป่วย ก็เรื่องตับแข็งละนะ แต่ต่อให้ผมไปเยี่ยม เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ และสุกท้าย ที่เจอพ่อ คือตอนที่เขา นอนแน่นิ่ง บนเตียงไม้ หน้าบ้านของปู่ เขาถูกห่อด้วยผ้าขาว แต่ถึงผมเห็นแบบนั้น ผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอกนะ และเหตุการณ์นั้น ก็ทำให้เกิดคำถามข้อแรก "ทำไมผมถึงไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้กันนะ " ตลอดจนงานศพจบ ผมก็ไม่มีน้ำตาเลย แม้จะทำบุญทุกปี จนทุกวันนี้ ผมก็ยังไม่มีคำตอบให้กับคำถามในวันนั้น
*** ผมเป็นลูกที่ดีหรือเปล่านะ ผมเคยรักพ่อบ้างหรือเปล่า ทำไมผมถึงไม่ร้องไห้ละ ทั้งๆที่ทุกๆวันนี้ ผมก็ร้องไห้ แต่ทำๆมตอนนั้นถึงไม่เสียใจละ
#สุดท้าย
ผมก็แค่หวังว่าที่นี้ จะเป็นที่ ที่ผมจะเขียนเรื่องราวภายในใจผมออกมาได้ ผมอึดอันกับทุกๆวัน ไม่ต้องมีใครมาเห็น หรืออ่านถึงตรงนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ผมจะเขียนมันตลอด เหมือนไดอารี่ของผม ขอบคุณครับ