ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วกับชีวิต

ขอตอบจากมุมมองของคนอายุ 34 และผ่านประสบการณ์การสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิตมา 1 ปีแล้ววันนี้มูฟออนได้แล้วนะคะ

ในตอนที่เจ็บปวดจนแทบทนต่อไม่ไหว ความต้องการมูฟออนเพื่อให้กลับมารู้สึกเหมือนเดิม เหมือนก่อนหน้านี้ คือสิ่งที่ต้องการที่สุด เพราะเราอยากหายทรมานจากความเจ็บปวด แต่สิ่งที่คนเราอาจจะเข้าใจผิดก็คือ เราเชื่อว่าถ้าเรารู้สึกไม่เหมือนเดิม แปลว่าเราไม่หาย เรามูฟออนไม่สำเร็จ

เราเองติดกับวังวนนี้ของตัวเองมาเกือบปี จนกระทั่งวันหนึ่งมีเหตุทำให้เราเข้าใจได้ว่า ในความเป็นจริงก็คือเราจะไม่มีทางรู้สึกเหมือนเดิม เพราะว่าคนที่เรารักจากเราไปแล้ว

แต่เราสามารถรู้สึกดีขึ้นจากเหตุกาณ์นี้ได้ด้วยมุมมองใหม่ที่เรามีต่อมัน

ที่มาของมุมมองใหม่เกิดขึ้นจากการที่เราพยายามวางรูทีนเล็กๆให้ตัวเองทำให้สำเร็จในแต่ละวัน เช่นเช็ด Notebook ทุกครั้งหลังใช้งาน หรือแต่ละสัปดาห์ เช่นซักผ้าทุกวันพุธ และค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น อ่านดูแล้วอาจจะคิดว่าไม่เกี่ยวกัน แต่มันช่วยได้มากในตอนที่เราเริ่มฟุ้งซ่าน

เราเคยตื่นนอนตอนเช้าแล้วไม่ทานข้าวจนถึงบ่าย 2 เข้านอนก่อนเที่ยงคืนแต่หลับตี 5 เพราะใช้เวลาคิดถึงเรื่องการสูญเสียที่ซ้ำๆในทุกๆแง่มุม เฝ้ารอปาฎิหารย์ สัญญาณจากฟากฟ้าบ้าบอที่ไม่เคยเกิดขึ้น ในตอนที่พึ่งเริ่มมีรูทีนใหม่ๆ ทุกครั้งที่พบว่าตัวเองเริ่มคิดอีกแล้ว เริ่มกลัวอีกแล้ว เราจะกลับมาสนใจในรูทีนที่เราเซ็ทไว้ ตั้งใจทำให้มันครบ

ถามว่ารู้สึกดีขึ้นทันทีเลยไหมเวลาที่ทำอะไรสำเร็จตามที่กำหนด ตอบได้เลยว่าไม่เท่าไหร่ในช่วงแรก แต่ที่พยายามฉุดรั้งตัวเองให้ทำก็เพื่อไม่ให้ผลาญเวลาและทรมานร่างกายไปกับการตื่นมาแล้วไม่ยอมลุกขึ้นไปทำอะไร ลึกๆเชื่อว่าจขกท. ก็รู้สึกไม่ต่างจากเราว่ามันคือการทำลายตัวเองทางอ้อม

จากนั้นเราเริ่มขยายขอบเขตของรูทีนให้ใหญ่ขึ้น และกัดฟันทำตาม เช่นวิ่งวันเว้นวันเป็นเวลาครึ่งชม. ออกไปหาลูกค้าใหม่ๆทุกวันอังคาร

จนวันหนึ่งเราเริ่มมีความเข้าใจใหม่ๆเกิดขึ้นจากเหตุการณ์ทั้งหลายที่เราเซ็ทให้ตัวเองเข้าไปทำ มุมมองที่เราเคยมีต่อการสูญเสียคนที่เรารักก็เปลี่ยนไปเอง

มาในวันนี้เราสามารถมีข้อสรุปที่ชัดเจนให้กับตัวเองได้ว่า

ความหมายของการมูฟออนได้ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้สึกเศร้าเสียใจอีกต่อไป แต่มันคือความสามารถในการสามารถรับมือกับความเสียใจได้ดีขึ้น ที่มาจากความสามารถในการจัดการชีวิตด้ายต่างๆของตัวเองได้ดีขึ้น

เราไม่สามารถเป็นคนเดิมก่อนจะเกิดเหตุการณ์สูญเสีย ไม่สามารถมองโลกเหมือนเดิมได้ แต่ในวันนี้เราได้ค้นพบความสุข ความสบายใจ ความเชื่อมั่นในตัวเอง ที่ไม่คิดว่าจะได้กลับมาสัมผัสอีก ในแบบที่รู้สึกแทบไม่แตกต่างจากแต่ก่อน ทว่าแกร่งกว่าเดิม

ทั้งนี้เราไม่เคยเป็นโรคซึมเศร้า อาจเข้าไม่ถึงสภาวะที่อาจจะหนักหน่วงกว่า แต่เราอยากให้จขกท. อย่าเผลอได้คิดเชียวว่าตัวเองต้องลำบากแน่ๆเพราะเป็นโรคนี้ คงยากที่จะมีกำลังใจขึ้นมาฮึดสู้เหมือนใครเขา เพราะเราเห็นคนมากมายรอบตัว ที่ครั้งหนึ่งถูกจิตแพทย์วินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า แล้ววันนี้มีชีวิตเข้าที่เข้าทาง กลับมายิ้มได้ กับอีกประเภทที่วันนี้ยังจนตรอกยิ่งกว่าเดิม และมีแนวโน้มแย่ลงเรื่อยๆ ขึ้นอยู่กับจขกท. ว่าจะเลือกแบบไหน(ทุกคนมีสิทธิเลือกเสมอ)

เราหวังว่าการแบ่งปันประสบการณ์ของเราจะทำให้จขกท. รู้สึกมีความหวังขึ้นบ้าง รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย และลองฉวยเวลาที่ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ตัดสินใจกับเรื่องคำถามในข้อ 1 ดูนะคะ

สุดท้ายนี้ไม่ว่าจขกท. จะเลือกเส้นทางแบบไหน ความรักของคุณแม่ย่อมติดตามจขกท. อยู่เสมอค่ะ