สวัสดีค่ะคือหนู อายุ16นี่แหละค่ะกำลังเรียนม.4สายวิทคณิตแต่ทีนี้หนูรู้สึกตั้งแต่เรียนสายวิทคณิตมาคือหนูป่วยบ่อยมากค่ะบวกกับหนูค่อนข้างเป็นโรคเครียดจนจี๊ดสมองแบบอยากจะไปตรวจแต่ที่บ้านฐานะไม่ดีค่ะแล้วที่ย้านเขาไม่ค่อยใส่ใจเรื่องพวกนี้ คือหนูอยู่กับปู่ย่านะคะ มีครั้งนึงหนูเคยบอกปู่ย่าว่า หนูเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่สิ่งที่ได้กลับมา เครียดอะไร เด็กแค่นี้ ซึ่ง ที่หนูเครียดคือเรียน ถูกกดดันทั้งที่ตัวเองเรียนไม่เก่งเลย เก่งแค่ด้านกิจจกรรม ด้านปฏิบัติอย่างเดียว แล้วบวกกับสังคมหนู หนุค่อนข้างโดนแกล้งโดนบูลลี่เรื่องหุ่นบ่อย มันเลยไม่ค่อยมีจิตใจที่อยากจะเรียน ไหนจะปัญหาที่บ้าน ที่หนูต้องมาเคลียแทน น้องอีก3คนที่หนูต้องรับผิดชอบในอนาคตคือหนูคิดไปหมดยันอนาคตเลยนะคะ ว่าทำงานต้องเลี้ยงครอบครัวเลี้ยงน้อง แต่หนูเป็นโรคที่เครียดบวกกับเสี่ยงเป็นซึมเศร้า
ตอนนี้มันน่าจะถึงขีดจำกัดหนูแล้ว หนูจบม.3สายภาษานะคะ แล้วม.4คืออยากต่อสายศิลเพราะภาษาม.4คนเข้าเยอะมากๆแต่ก็ถูกจับมาอยู่สายวิทคณิต หนูเลยอยากจะขอครูย้ายห้องเพราะหนูไม่ไหว แต่ครูบอกว่าหนูไม่เหมาะ ห้องศิลมีแต่เด็กแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งหนูไม่รู้ทำไมถึงคิดกันแบบนั้น หนูเลยตัดสินใจจะออกไปเรียนกศน. เพราะหนูคิดไว้ว่าหนูจะเรียนพรีดรีกรีกับกศน.ควบ ซึ่งมันคือสิ่งที่หนูเครียดน้อยสุดแล้วค่ะ เพราะพรีดรีเพื่อนบอกมันยากแต่ถ้าสิ่งไหนต่อให้ยากแค่ไหนแต่ถ้าเราชอบมัน มันก็ไม่เครียดใช่มั้ยคะ แล้วหนูอยากจะทำงานช่วยครอบครัวด้วย มันจะดีมากเพราะหนูเป็นพวกชอบทำงานอยู่แล้วไม่เครียดอะไรสนุกดีด้วยได้ท้าทายอะไรใหม่ๆ แต่คือครูหรือเพื่อนกับบอกมันดูเป็นเด็กมีปัญหาคนจะมองว่าเราแบบนั้นแบบนี้ใช่ค่ะหนูรู้แต่หนุก็ไม่ไปทำใครเดือดร้อนหนิ แต่พวกเขาบอกโดยไม่ถามหนูซักคำว่าทำไมอยากออกเป็นอะไรรึเปล่า หนูเข้าใจนะคะว่าครูเขาอยากให้หนูจบการศึกษาที่ดี แต่บางครั้งการที่บังคับหนูเกินไปแล้วกดดันคาดหวังหนูกันมันทำให้หนูยิ่งเครียดบางทีร้องไห้ในระหว่างเรียนก็มี เพราะมันปวดหัวตลอดเวลา บาวครั้งอาการกำเริ่มก็จี๊ดจนอยากร้องไห้ ซึ่งตอนนี้หนูไม่กล้าลาออกด้วยเพราะไม่อยากที่จะรับรู้อะไรแล้ว หนูเข้าใจทุกคนที่หวังดีแต่บางครั้งหนูก็อยากให้คนเข้าใจในส่วนของหนูบ้าง แล้วปู่ย่าก็ถามทำไมอยากออก หนูก็ต้องเบี่ยงที่จะไม่พูด ว่าหนูเครียดหนูไม่ไหว เพราะต่อให้พูดปรึกษาพวกท่านก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ด้วยความที่เขาอายุเยอะแล้วด้วย หนูอยากจะเป็นจิตวิทยาเพราะอยากเป็นที่ปรึกษาให้คนนะคะมันมีความสุขที่ได้ช่วยคน หนูช่วยคนได้เยอะเลยครูก็ให้คำปรึกษามาแล้วแต่กับเอาตัวเองไม่รอด😂😂 ตอนนี้หนูคิดเยอะมากค่ะ เพราะจะสอบแล้วแล้วที่กศน.เขาก็เปิดรับสมัครถึงสิ้นเดือนตค. ใจก็ไม่กล้าไปยื่นใบลาออกเพราะต้องคุยกับครูยาวหนูก็ไม่กล้าบอกตรงๆเพราะเคยบอกคำตอบก็เหมือยเดิม ช่วงนี้ก็หยุดบ่อยเพราะป่วยเครียดบวกกับสภาพจิตใจมันไม่อยากจะเรียน หนูตันไปหมดเลยตอนนี้ ถ้าบอกให้หนูอดทนเรียนหนูยอมรับว่าหนูไม่ไหวจริงๆ มันถึงขีดสุดแล้วสภาพจิตใจตอนนี้หนูคือมันไม่อยากจะทำอะไรเลย มันฝืนยิ้มฝืนหัวเราะมีความสุขไปจนไม่ไหว เก็บมาตลอดจนมันต้องปล่อย อยากได้คำแนะนำนิดหน่อยก็ยังดีค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านข้อความยาวๆที่อาจจะงงหน่อยนะคะ พิมพ์ไปน้ำตาจะไหลไป555 ขอบคุณค่ะขอบคุณมากๆ🙏🙏🙏
หนูควรทำยังไงต่อดีคะ?แค่อยากระบายกับได้คำแนะนำนิดหน่อย
ตอนนี้มันน่าจะถึงขีดจำกัดหนูแล้ว หนูจบม.3สายภาษานะคะ แล้วม.4คืออยากต่อสายศิลเพราะภาษาม.4คนเข้าเยอะมากๆแต่ก็ถูกจับมาอยู่สายวิทคณิต หนูเลยอยากจะขอครูย้ายห้องเพราะหนูไม่ไหว แต่ครูบอกว่าหนูไม่เหมาะ ห้องศิลมีแต่เด็กแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งหนูไม่รู้ทำไมถึงคิดกันแบบนั้น หนูเลยตัดสินใจจะออกไปเรียนกศน. เพราะหนูคิดไว้ว่าหนูจะเรียนพรีดรีกรีกับกศน.ควบ ซึ่งมันคือสิ่งที่หนูเครียดน้อยสุดแล้วค่ะ เพราะพรีดรีเพื่อนบอกมันยากแต่ถ้าสิ่งไหนต่อให้ยากแค่ไหนแต่ถ้าเราชอบมัน มันก็ไม่เครียดใช่มั้ยคะ แล้วหนูอยากจะทำงานช่วยครอบครัวด้วย มันจะดีมากเพราะหนูเป็นพวกชอบทำงานอยู่แล้วไม่เครียดอะไรสนุกดีด้วยได้ท้าทายอะไรใหม่ๆ แต่คือครูหรือเพื่อนกับบอกมันดูเป็นเด็กมีปัญหาคนจะมองว่าเราแบบนั้นแบบนี้ใช่ค่ะหนูรู้แต่หนุก็ไม่ไปทำใครเดือดร้อนหนิ แต่พวกเขาบอกโดยไม่ถามหนูซักคำว่าทำไมอยากออกเป็นอะไรรึเปล่า หนูเข้าใจนะคะว่าครูเขาอยากให้หนูจบการศึกษาที่ดี แต่บางครั้งการที่บังคับหนูเกินไปแล้วกดดันคาดหวังหนูกันมันทำให้หนูยิ่งเครียดบางทีร้องไห้ในระหว่างเรียนก็มี เพราะมันปวดหัวตลอดเวลา บาวครั้งอาการกำเริ่มก็จี๊ดจนอยากร้องไห้ ซึ่งตอนนี้หนูไม่กล้าลาออกด้วยเพราะไม่อยากที่จะรับรู้อะไรแล้ว หนูเข้าใจทุกคนที่หวังดีแต่บางครั้งหนูก็อยากให้คนเข้าใจในส่วนของหนูบ้าง แล้วปู่ย่าก็ถามทำไมอยากออก หนูก็ต้องเบี่ยงที่จะไม่พูด ว่าหนูเครียดหนูไม่ไหว เพราะต่อให้พูดปรึกษาพวกท่านก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ด้วยความที่เขาอายุเยอะแล้วด้วย หนูอยากจะเป็นจิตวิทยาเพราะอยากเป็นที่ปรึกษาให้คนนะคะมันมีความสุขที่ได้ช่วยคน หนูช่วยคนได้เยอะเลยครูก็ให้คำปรึกษามาแล้วแต่กับเอาตัวเองไม่รอด😂😂 ตอนนี้หนูคิดเยอะมากค่ะ เพราะจะสอบแล้วแล้วที่กศน.เขาก็เปิดรับสมัครถึงสิ้นเดือนตค. ใจก็ไม่กล้าไปยื่นใบลาออกเพราะต้องคุยกับครูยาวหนูก็ไม่กล้าบอกตรงๆเพราะเคยบอกคำตอบก็เหมือยเดิม ช่วงนี้ก็หยุดบ่อยเพราะป่วยเครียดบวกกับสภาพจิตใจมันไม่อยากจะเรียน หนูตันไปหมดเลยตอนนี้ ถ้าบอกให้หนูอดทนเรียนหนูยอมรับว่าหนูไม่ไหวจริงๆ มันถึงขีดสุดแล้วสภาพจิตใจตอนนี้หนูคือมันไม่อยากจะทำอะไรเลย มันฝืนยิ้มฝืนหัวเราะมีความสุขไปจนไม่ไหว เก็บมาตลอดจนมันต้องปล่อย อยากได้คำแนะนำนิดหน่อยก็ยังดีค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านข้อความยาวๆที่อาจจะงงหน่อยนะคะ พิมพ์ไปน้ำตาจะไหลไป555 ขอบคุณค่ะขอบคุณมากๆ🙏🙏🙏