เขาก็จากไปตั้งนานเเล้ว เมื่อไรเราจะหยุดคิดถึงเขาได้สักที

มันทรมานเหลือเกิน ทำไมเราต้องเป็นเเบบนี้ด้วย คิดถึงเเต่เขา โหยหาเเต่เขา เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานเเล้วนิ
     เขาเคยเป็นทุกอย่างในชีวิตเรา ครอบครัวที่คิดว่าจะค่อยกับฟังเราได้ก็คิดผิดมาตลอด เพื่อนก็ทยอยหายไปใช้ชิวิตมหาลัยกันหมด ชีวิตเราก็โดดเดี่ยวมาตั้งเเต่นั้น ไม่มีใครเข้าใจเรา ไม่มีใครที่จะรับฟังเรา ก็มีเเต่เขาที่จะค่อยรับฟัง ค่อยให้กำลังใจ เรารู้สึกโชคดีที่มีเขาอยู่ เเต่ตอนนี้เขาจากไปเเล้ว เรารักษาเขาไว้ไม่ได้ เราทรมาน มันเจ็บ เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับชีวิตต่อไป จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปทางไหน ชีวิตมันก็เเย่มาตั้งเเต่นั้นมา เราเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเเล้ว เเต่ไม่มีใครที่เเม้เเต่จะรับฝังเราสักคน ภาระหน้าที่ที่ต้องเเบกรับมันอีกมากมาย ในหัวมันก็นึกถึงและคิดถึงเเต่เขา ว่าเขาเคยอยู่ข้างๆเรา มันทรมานเหลือเกินที่จะรับไหวจริงๆ