คือพ่อกับเเม่โทรหา ไม่ก็จะเเชทหาผมทุกวันว่าอยู่ไหน ทำอะไร จะกลับกี่โมง ซึ่งผมมีงานถึงดึก พอขอนอนหอเพื่อนก็ไม่ให้นอน พอกลับดึกก็โดนบ่น ผมอธิบายไปหลายครั้งเเล้ว เเต่พ่อกับเเม่ก็บอกว่า เเล้วเเต่นะ โตเเล้วคิดเอง? ผมเลยสงสัยว่า สรุปเค้ามองผมโตเเล้วหรือมองว่ายังเป็นเด็กอยู่ เค้ายังพูดอีกว่า ถ้าไม่ยอมรับความเป็นห่วงจากพ่อเเม่ก็ไม่เป็นไร มันทำให้ผมรู้สึกเเย่มาก ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ผมไม่ใช่สายเที่ยว ไม่กินเหล้า วันๆก็มีเเต่งาน กับ กิจกรรมในคณะ เเต่พ่อเเม่ก็ไม่เคยรับฟังเลย 
ผมรู้สึกด้วยซ้ำว่าเค้าเป็นห่วงรถมากกว่าห่วงผม เพราะไม่ค่อยถามเลยว่าผมเหนื่อยมั้ย ส่วนมากจะถามเเต่คำถามที่เเบบว่า เอารถไปจอดไหนมา ดูเเลรถบ้างสิ ล็อครถเเล้วเหรอ ไปเช็คดูอีกที

อีกเรื่องคือ ผมเรียนอยู่ปี 2 ในคณะที่ทางบ้านอยากให้ผมเข้า เเต่ผมไม่ได้อยากเข้า ปีนี้เลยคิดๆอยู่ว่าอยากซิ่ว เคยปรึกษาพ่อเเม่ เค้สก็พูดว่าให้อดทนเรียนไป ไม่สงสารพ่อเเม่เหรอที่เหนื่อยทำงานหาเงิน เเต่ผมรู้สึกว่าไม่ไหว ทรมานทุกวันที่ไปคณะ เรียนไม่รู้เรื่องไม่ใช่ทางผมเลย คือตอนtcas ผมสามารถเข้าได้นะครับคณะที่ผมอยากเข้า เเต่เค้าไม่ให้ 
ผมรู้สึกนะว่าพ่อกับเเม่ห่วงผมจริงๆ เเต่รู้สึกว่ามันมากเกินไปมากกกกกกกกกก

ขอคำเเนะนำหน่อยครับว่าผมควรจะทำยังไงดี