ช่วงนี้เราหนักใจมากยิ่งโตยิ่งทะเลาะกับแม่หนักยิ่งขึ้น เวลาเราจะอธิบายพูดน้ำเสียงนิ่มๆเบาๆเราก็ยังโดนหาว่าเถียง
เวลาเราทะเลาะกับแม่ เรามักจะผิดอยู่เสมอไม่ว่าเรื่องอะไร จนตอนนี้เราคิดว่าแม่สอนให้เราเป็นคนยอมรับผิดไปซะทุกเรื่องทั้งๆที่เราไม่ผิดหรอ
เราเป็นคนกลัวแม่มาก เวลาจะไปเที่ยวเราก็จะขออนุญาตตลอด เราอยู่ในกฎของแม่เสมอเราไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเราอยากมีอนาคตที่ดีเราอยากเลี้ยงดูครอบครัวได้ในอนาคต แต่ยิ่งโตยิ่งทะเลาะกับแม่แรงชึ้นเราก็ยิ่งคิดว่าจะอยู่ไปทำไม อยู่ไปก็เหนื่อยเปล่าๆ(เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบแล้วนะแต่เราไม่ทำเพราะเราคิดว่าเราต้องมีอนาคตที่ดี เดี๋ยวอีกสักพักก็โตเดี๋ยวก็จะได้ออกจากกรอบแล้ว) เราอยากปรึกษาคนในบ้านแต่เราก็ไม่กล้าปรึกษาเพราะเราพูดอะไรไปเราก็ผิดหมด เวลาเรามีอะไรเราจะปรึกษาเพื่อน จนวันหนึ่งแม่ว่าเราว่าเห็นเพื่อนสำคัญกว่าครอบครัวมีเรื่องอะไรก็ไปปรึกษาแต่เพื่อน เราไม่ได้รักเพื่อนมากกว่าครอบครัวเลยยังไงครอบครัวก็คือที่หนึ่ง เราพยายามเป็นคนนิ่งๆไม่โต้เถียงแม่ แต่พอเราเงียบแม่ก็บังคับให้ตอบ พอเราตอบไม่ถูกใจแม่แม่ก็ว่าเราเถียง เราก็เลยไม่กล้าปรึกษาคนในบ้าน ก็มีบางครั้งที่เราปรึกษายาย ยายก็จะเอาเรื่องที่เราปรึกษาไปบอกแม่กลับมาจากโรงเรียนเราก็จะโดนแม่มองแรง(ย้ำว่ามอฃแรง)ใส่แล้วก็จะโดนบ่นโดนด่า เรามีน้องแต่น้องเราอายุแค่  6 ปีเอง แล้วน้องกับเราก็เลี้ยงมาคนละแบบตอนเด็กเราไปเล่นกับเพื่อนที่มีเหาเราก็โดนตี
คือตอนเด็กทำอะไรก็โดนตีหมด แต่น้องเราแทบจะไม่โดนตี มีแต่โดนบ่น น้องเรามันเถียงแม่แทบทุกเรื่องเรียกได้ว่ามันเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ เป็นเด็กที่ไม่มีหางเสียง พูดกับผู้ใหญ่ก็พูดห้าวๆ ต่างจากเรา เราพูดลงท้าย ค่ะ คะ กับผู้ใหญ่เสมอ เราก็พยายามคิดว่าแม่รักเราเลยสอนเรามาแบบนี้ แต่เราเหมือนจะคิดผิดแหะ
ยิ่งโตก็ยิ่งรู้ว่า ครอบครัวไม่ใช่เซฟโชนที่ดี เซฟโซนที่ดีที่สุดคือ ห้องนอนและก็ตัวเราเอง.