คือที่ตั้งกะทู้นี้ขึ้นมามันเกิดจากความน้อยใจ สับสนทั้งนั้น
ใครที่มีพี่น้องอยู่บ้านหลังเดียวกัน เคยเจอปัญหานี้ปะ คือแบบ พี่สาวเราอะ แกเรียนจบมา 2 ปีละ แต่ไม่ไปทำงาน นอนอยู่บ้าน นอนเล่นมือถือ แต่แปลกที่เเกไม่เคยโดนแม่บ่นเลยสักครั้ง ไม่เคยโดนใครบังคับให้ไปทำงาน ทั้งที่ตอนเคยเรียนหนังสือ แกเป็นคนที่แม่ตามใจมาตลอด แกอยากเรียนอะไรแม่ส่งได้หมด แม้ในวันที่ไม่มีเงินสักบาท แม่ยังเลือกที่จะหาเงินมาให้พี่สาวเราอะ จนถึงทุกวันนี้ เราขึ้นม.ปลายมาละ พ่อกับแม่ยังคงหาเงินงกๆอยู่2คน ความฝันของเราที่คิดไว้คือ อยากเข้ามหาลัยสักที่ อยากเรียนคณะครุศาสตร์ ไปเป็นครูจะได้มีเงินใช้เยอะๆ พ่อแม่จะได้สบายซะที
แต่ความจริงมันโคตรจะบิดเบือน เราจบม.3ที่โรงเรียนขยายโอกาศ พอจะเข้า ม.4 แม่มาบอกไม่มีเงิน ไม่ต้องเรียน วันนั้นจำได้ดีมาก มันทรมานมากเลยแหละ แต่สุดท้ายก็เป็นตัวเราที่พยายามหาเงินมาเรียนให้ได้ สุดท้ายเราก็ได้ แต่ไม่เคยโทษพ่อแม่เลยสักครั้ง
แต่หลังๆมามันมีเหตุการณ์ให้เราเริ่มคิดละ
วันนั้นเงินเราหมด ไอ้คนที่มาจ้างเราจดงาน ดันไม่ยอมจ่ายเงิน ทวงหลายครั้งก็ไม่ตอบแชท ไม่มีเงินไปโรงเรียน สุดท้ายก็ไปขอแม่ แต่แม่บอกไม่มี ไอ้เราก็โอเค แต่หูไม่รักดีดันไปได้ยินเสียงพี่สาวตะโกนมาจากในห้องขอเงินแม่ เราก็ได้ยินแหละ ว่าแม่ให้เงินพี่สาว แต่ทำไมให้เราไม่ได้ ความน้อยใจมันเริ่มเกิดขึ้นแหละ เราลองเปิดตู้เสื้อผ้าพี่สาว ก็เห็นว่ามันมีแต่เสื้อผ้าสวยๆ มองไปที่เตียงนอน ก็เป็นเตียงใหญ่มากๆถ้าได้นอนมันก็คงจะสบาย มองตู้รองเท้าที่มันมีรองเท้าผ้าใบสวยๆหลายคู่ แต่ทำไมเรามันแค่ผ้าปูผืนเดียว กับผ้าห่ม ทำไมในตู้เสื้อผ้าเราถึงมีแต่เสื้อผ้าสีตกๆ ขาดๆ ทำไมรองเท้านักเรียน เราถึงขาดจนไม่รู้จะขาดยังไงแล้ว5555 ทำไมเวลาเราสอบได้เกรดดีๆ ได้รับเกียรติบัตรต่างๆถึงไม่มีใครมายินดีด้วย ทำไมชีวิตคนเรามันไม่เท่ากันวะ กับคนคนหนึ่งที่ต้องการให้พ่อแม่สบาย พยายามผลักดันตัวเองให้ไปถึงจุดนั้น ทำไมคนแบบนี้ถึงไม่ได้รับโอกาส สุดท้ายความฝันเรามันก็แค่นี้ เพราะเราไม่ได้เรียนต่อมหาลัยสิ่งที่คาดหวังมันดับลงไปหมด ทำไมโอกาสมันไม่มาอยู่ที่เราอะ ทำไมกับพี่สาวเราเค้าถึงได้โอกาสตั้งมากมายทั้งที่ชีวิตเค้าไม่เคยพยายาม
ไรสักอย่าง
ทุกวันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม.
ทำไมคนที่พยายามถึงไม่เคยได้รับโอกาสดีๆ
ใครที่มีพี่น้องอยู่บ้านหลังเดียวกัน เคยเจอปัญหานี้ปะ คือแบบ พี่สาวเราอะ แกเรียนจบมา 2 ปีละ แต่ไม่ไปทำงาน นอนอยู่บ้าน นอนเล่นมือถือ แต่แปลกที่เเกไม่เคยโดนแม่บ่นเลยสักครั้ง ไม่เคยโดนใครบังคับให้ไปทำงาน ทั้งที่ตอนเคยเรียนหนังสือ แกเป็นคนที่แม่ตามใจมาตลอด แกอยากเรียนอะไรแม่ส่งได้หมด แม้ในวันที่ไม่มีเงินสักบาท แม่ยังเลือกที่จะหาเงินมาให้พี่สาวเราอะ จนถึงทุกวันนี้ เราขึ้นม.ปลายมาละ พ่อกับแม่ยังคงหาเงินงกๆอยู่2คน ความฝันของเราที่คิดไว้คือ อยากเข้ามหาลัยสักที่ อยากเรียนคณะครุศาสตร์ ไปเป็นครูจะได้มีเงินใช้เยอะๆ พ่อแม่จะได้สบายซะที
แต่ความจริงมันโคตรจะบิดเบือน เราจบม.3ที่โรงเรียนขยายโอกาศ พอจะเข้า ม.4 แม่มาบอกไม่มีเงิน ไม่ต้องเรียน วันนั้นจำได้ดีมาก มันทรมานมากเลยแหละ แต่สุดท้ายก็เป็นตัวเราที่พยายามหาเงินมาเรียนให้ได้ สุดท้ายเราก็ได้ แต่ไม่เคยโทษพ่อแม่เลยสักครั้ง
แต่หลังๆมามันมีเหตุการณ์ให้เราเริ่มคิดละ
วันนั้นเงินเราหมด ไอ้คนที่มาจ้างเราจดงาน ดันไม่ยอมจ่ายเงิน ทวงหลายครั้งก็ไม่ตอบแชท ไม่มีเงินไปโรงเรียน สุดท้ายก็ไปขอแม่ แต่แม่บอกไม่มี ไอ้เราก็โอเค แต่หูไม่รักดีดันไปได้ยินเสียงพี่สาวตะโกนมาจากในห้องขอเงินแม่ เราก็ได้ยินแหละ ว่าแม่ให้เงินพี่สาว แต่ทำไมให้เราไม่ได้ ความน้อยใจมันเริ่มเกิดขึ้นแหละ เราลองเปิดตู้เสื้อผ้าพี่สาว ก็เห็นว่ามันมีแต่เสื้อผ้าสวยๆ มองไปที่เตียงนอน ก็เป็นเตียงใหญ่มากๆถ้าได้นอนมันก็คงจะสบาย มองตู้รองเท้าที่มันมีรองเท้าผ้าใบสวยๆหลายคู่ แต่ทำไมเรามันแค่ผ้าปูผืนเดียว กับผ้าห่ม ทำไมในตู้เสื้อผ้าเราถึงมีแต่เสื้อผ้าสีตกๆ ขาดๆ ทำไมรองเท้านักเรียน เราถึงขาดจนไม่รู้จะขาดยังไงแล้ว5555 ทำไมเวลาเราสอบได้เกรดดีๆ ได้รับเกียรติบัตรต่างๆถึงไม่มีใครมายินดีด้วย ทำไมชีวิตคนเรามันไม่เท่ากันวะ กับคนคนหนึ่งที่ต้องการให้พ่อแม่สบาย พยายามผลักดันตัวเองให้ไปถึงจุดนั้น ทำไมคนแบบนี้ถึงไม่ได้รับโอกาส สุดท้ายความฝันเรามันก็แค่นี้ เพราะเราไม่ได้เรียนต่อมหาลัยสิ่งที่คาดหวังมันดับลงไปหมด ทำไมโอกาสมันไม่มาอยู่ที่เราอะ ทำไมกับพี่สาวเราเค้าถึงได้โอกาสตั้งมากมายทั้งที่ชีวิตเค้าไม่เคยพยายาม
ทุกวันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม.