ทุกอย่างไม่มีความบังเอิญแต่มันถูกกำหนดมาหรอ??

ขอเข้าเรื่องเลยละกัน เรื่องมันมีอยู่ว่า คือ วันนั้นเป็นวันปิดยาวผมเลยต้องเดินทางกลับบ้านต่างอำเภอ (ผมเป็นคนสงขลานะ😁) แล้วที่นี่เนี่ยบังเอิญเจอผู้ชายคนหนึ่งเข้า แล้ว ตกหลุมรักทันทีแบบไม่มีที่มาที่ไป ผมก็นั่งมองเขาตลอดเขาก็ไม่สนใจผมนะ แต่มันมีช่วงจังหวะนึงที่เขาน่าจะจับสังเกตมีพิรุจของผมได้แล้วคราวนี้เขาก็อาจจะมองผมตอบ.....มั้ง😭😭😭 (ไม่รู้แหละมโนไปก่อนแน่นอน) ความหวังหมดสิ้นเมื่อเขาดันขึ้นอีกคัน อีกเวลา แล้วแบบอารมณ์ตอนนั้นคือ เฟสก็ไม่ได้ ไม่ได้คุยทำความรู้จักกันสักคำ บอกคำเดียวเ*รมาก เอาละ ผมก็ปล่อยผ่านไป จนมาถึงครั้งที่สอง ตอนนั้นกลับมาจากต่างอำเภอละ ก็ปล่อยผ่านไป พอราวๆ 2 วัน 3 วันนี่แหละ เจอเขาอีก (พรหมลิขิตแล้วแหละ) คราวนี้คิดอย่างเดียวเฟสต้องได้เฟสต้องได้  แต่ ...... ต้องแพ้ภัยตัวเองเพราะเราขี้ขลาดตาขาวเกินไป พอตกเย็นเจอเขาอีก เขาเดินเข้าหอเราในใจแบบบังเอิญอะไรขนาดนั่น แต่ แค่กับเฟสนี่มันได้อยากได้เย็นเหลือเกินเพราะเราขี้ขลาดด้วย อยากด่าตัวเองมากตอนนั้น ก็ปล่อยผ่านอีกเพราะคงไม่ได้เจออีกแน่ๆ แต่ ครั้งที่สามก็มาจนได้ ตอนนั้นอยู่กับเพื่อน ขาลงบรรไดหอไปเรียน จ๊ะเอ๋เขาอีก(ให้ตายเถอะโรบิน)เขาก็ไปเรียนเหมือนกันแถมถือหมวกกันน็อกสีดำในชุด นศท. อารมณ์ตอนนั้นคือละลายเร็วกว่าไอติมก็ผมนี่แหละ เพื่อนก็ทำเเซะๆไปว่า หล่อจัง ปล.เพื่อนไม่รู้นะไม่เคยเล่าให้ฟังเดะเพื่อนว่าสร้างเรื่องอีก แล้วเขาตอบเพื่อนผมด้วย แล้วก็ได้ยินเสียงแรกของเขา และจำติดหูตลอดจนได้ยินเขามาเรียกหน้าห้องบ้างไรบ้าง.....ไม่ใช่ละ จนลืมนึกถึงเรื่องขอเฟสอีเ*ร  แล้วก็ปล่อยผ่านอีก จนไม่เจอเขานานมากเกือบเดือนเราก็คิดว่าคงไม่ได้เจอเขาอีก(ดราม่าน้ำตาตกแป๊บ) แต่ ก็ดันมาเจออีก ครั้งนี้ครั้งที่สี่ตอนนี้อยู่หอคือเราอะจะลงไปเอาของที่สั้งแกร็ปไว้และได้ยินแหละว่ามีคนเดินตามลงมาเลยไม่ได้คิดไร จนมีถึงประตูคีการ์ดเราก็เปิดประตูและก็ดเานหลังด้วย จ๊ะเอ๋กันอีกละ คือนางอะเอาผ้าไปซักและพูดขอบคุณเราด้วย คือ ไม่อยากบอกว่าอยู่ในระยะประชิดเว้ย(ถ้าไม่ติดว่ามียามนั่งอยู่นะจะไปนั่งดูนางซักผ้าละ เเละที่สำคัญลืมขอเฟสอีกละ อารมณ์เสียมากมาโว้ยกับเพื่อนนิดหน่อย

ปล.ถ้าคนคนนั่นมาอ่านเจอของเรานะถ้าอ่านอยู่ก็ทักเราบ้างก็ได้ คือ ไม่เหลือยางอายแล้วตอนนี้ 😂🙏