ตามหัวข้อเลยค่ะ
มีเรื่องจะเล่าค่ะ
ช่วงปิดเทอม เราเคยคิดคำนึงถึงชีวิตที่ไม่อยากมีความรู้สึกอ่ะค่ะ คือแบบมันดีนะ เท่ด้วย ไม่ต้องเศร้า เสียใจ ตื่นเต้น กลัว หรือกังวลใจ อ่ะค่ะ คือพูดตรงๆ คืออยากไร้ความรู้สึกคือคิดในแง่นึง มันก็ดีจริงๆนะคะ แล้วเราก็พยายามทำตัวเองให้นิ่งๆ เฉยชามาตลอดเลยค่ะ ผ่านไปสัก 2 สัปดาห์ ปรากฏว่าเราก็รู้สึกว่าเฉยชาต่อหลายๆสิ่ง ไม่เสียใจ ไม่ดีใจ ไม่ตื่นเต้น ไม่กังวล แต่ไม่ได้เฉยไปซะ ทุกเรื่องนะคะ แค่ส่วนใหญ่
แล้วพอเปิดเทอมเราก็ไม่ดีใจ [ไม่มีใครดีใจอยู่แล้วมั้ยเปิดเทอม] เจอเพื่อนก็ไม่อะไร ไม่คิดถึงด้วยค่ะ แล้วก็ตีตัวออกห่างเพื่อนมาตลอด เริ่มมีโลกส่วนตัวสูงไม่สนิทกับเพื่อน เริ่มเมินเฉย พูดเพื่อนอะไรก็รำคาญ แต่เดี๋ยวนี้เฉยชาค่ะ หูทวนลม เบื่อกัน ถึงขั้นอยากตัดเพื่อนเลยค่ะ เวลาเพื่อนเศร้าตอนนี้ไม่แม้แต่สงสารเลยค่ะ แต่ก็มีปลอบบ้าง แต่ปลอบไปงั้นๆอ่ะค่ะ คือแค่ทำเหมือนที่เราเคยทำเหมือนแต่ก่อน เพื่อเพื่อนจะได้ไม่สงสัย หรือมองเราแปลกไป หรือไม่ก็ทำไปเพราะความเคยชินที่แต่ก่อนเคยทำำ แต่เราไม่ได้รู้สึกอะไร
และมันก็จะสิ่งที่เรียกว่า 'ความอยาก' ค่ะ คือเราแค่ อยาก อยากที่จะ ทำ จะอยากที่ได้ ต่างๆ
เราเคยอยากเป็นเพื่อนกับคนๆนึงนะคะ และพอเราได้เป็นเราก็เทเค้าเลยค่ะ คือ แค่ อยากเป็นเพื่อน เฉยๆค่ะ แค่ได้สถานะเป็นเพื่อนเฉยๆ อย่างอื่น เช่น ความสนุก ความเฮฮา ความรัก ในแบบเพื่อน ไม่ต้องการอ่ะค่ะ แค่อยากเป็นเพื่อนเฉยๆแต่ไม่อยากมีความสนุกร่วมกัน ทุกคนเก็ทมั้ยคะ? เหมือนเราได้สิ่งที่เติมเต็มมาแล้ว ก็ไม่ต้องการอีกแล้วอ่ะค่ะ อย่างความรัก จากครอบครัวได้มาแล้ว เราก็ไม่อยากได้มันอีกแล้วอ่ะค่ะ กลายเป็นว่าเรื่องพวกนี้ ขวางหูขวางตาเราไปหมดเลยค่ะ
เราอยากไร้ความรู้สึกกับทุกสิ่งค่ะ แค่เพราะคิดว่ามันดีและเท่ พยายามมากๆ จนยอมดูคลิปแนวฆาตกรรมโดยที่ไม่รู้สึกอะไร พร้อมกินข้าวไปด้วยงี้อ่ะค่ะ คือยอมกับเรื่องพวกนี้จริงๆ ทำมานานเป็นเดือนแล้วค่ะ จนตอนนี้เฉยๆกับคลิปพวกนี้ขึ้นเยอะบ้างแล้วค่ะ แต่ก็ยังกระอักกระอ่วนอยู่บ้างค่ะ
ช่วงหลังมานี้มีอาการบางอย่างแทรกซ้อนมาด้วยค่ะ คือเห็นภาพหลอน เป็นดำๆไรงี้ค่ะ และก็ชอบความรุนแรงค่ะ แต่อะไรที่รุนแรงเราชอบมานานมากแล้วค่ะ เพราะชอบเล่นอะไรแรงๆ พิศดารเลยเจ็บตัวบ่อย แต่เดี๋ยวนี้มันชอบมากขึ้นค่ะ อย่างเพื่อนเอาขาเตะเราจนฟาดกำแพง คือเจ็บนะ เจ็บมาก แต่ชอบค่ะ คือเพราะว่าชอบเลยไม่ด่าว่าเพื่อนเลย ไม่ว่าจะเจ็บทั้งภายนอกภายใน ทำตัวเองหรือทำคนอื่น ก็ชอบค่ะ
เลยเริ่มเกิดคำถามในใจค่ะ ว่า เราพยายามทำแบบนี้มาเพื่ออะไร แต่ไม่ได้ใส่ใจค่ะแค่เกิดคำถามเฉยๆ ไม่ต้องการคำตอบไรเงี้ย ไม่ได้สนใจด้วยค่ะ แต่พออยู่ๆนิ่งๆสงบๆ แล้วมันชอบผุดขึ้นมาอ่ะค่ะ
อย่างเรานี่ควรพบจิตแพทย์มั้ยคะ? เพราะตัวเองก็เป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องที่เด็กหลายๆคนเค้าไม่ค่อยยุ่งกันด้วย เรื่องที่เป็นของผู้ใหญ่เราก็ชอบเข้าไปหา ไปดู และเพราะความอายุน้อยของเราด้วยค่ะ ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เราควรเป็นแบบนี้ต่อไปมั้ยคะ? แล้วอาการแบบเราเรียกว่าอะไร? เราควรหยุดทำสิ่งนี้มั้ย ขอคำแนะนำทีค่ะ
ชีวิตเปลี่ยนไป
มีเรื่องจะเล่าค่ะ
ช่วงปิดเทอม เราเคยคิดคำนึงถึงชีวิตที่ไม่อยากมีความรู้สึกอ่ะค่ะ คือแบบมันดีนะ เท่ด้วย ไม่ต้องเศร้า เสียใจ ตื่นเต้น กลัว หรือกังวลใจ อ่ะค่ะ คือพูดตรงๆ คืออยากไร้ความรู้สึกคือคิดในแง่นึง มันก็ดีจริงๆนะคะ แล้วเราก็พยายามทำตัวเองให้นิ่งๆ เฉยชามาตลอดเลยค่ะ ผ่านไปสัก 2 สัปดาห์ ปรากฏว่าเราก็รู้สึกว่าเฉยชาต่อหลายๆสิ่ง ไม่เสียใจ ไม่ดีใจ ไม่ตื่นเต้น ไม่กังวล แต่ไม่ได้เฉยไปซะ ทุกเรื่องนะคะ แค่ส่วนใหญ่
แล้วพอเปิดเทอมเราก็ไม่ดีใจ [ไม่มีใครดีใจอยู่แล้วมั้ยเปิดเทอม] เจอเพื่อนก็ไม่อะไร ไม่คิดถึงด้วยค่ะ แล้วก็ตีตัวออกห่างเพื่อนมาตลอด เริ่มมีโลกส่วนตัวสูงไม่สนิทกับเพื่อน เริ่มเมินเฉย พูดเพื่อนอะไรก็รำคาญ แต่เดี๋ยวนี้เฉยชาค่ะ หูทวนลม เบื่อกัน ถึงขั้นอยากตัดเพื่อนเลยค่ะ เวลาเพื่อนเศร้าตอนนี้ไม่แม้แต่สงสารเลยค่ะ แต่ก็มีปลอบบ้าง แต่ปลอบไปงั้นๆอ่ะค่ะ คือแค่ทำเหมือนที่เราเคยทำเหมือนแต่ก่อน เพื่อเพื่อนจะได้ไม่สงสัย หรือมองเราแปลกไป หรือไม่ก็ทำไปเพราะความเคยชินที่แต่ก่อนเคยทำำ แต่เราไม่ได้รู้สึกอะไร
และมันก็จะสิ่งที่เรียกว่า 'ความอยาก' ค่ะ คือเราแค่ อยาก อยากที่จะ ทำ จะอยากที่ได้ ต่างๆ
เราเคยอยากเป็นเพื่อนกับคนๆนึงนะคะ และพอเราได้เป็นเราก็เทเค้าเลยค่ะ คือ แค่ อยากเป็นเพื่อน เฉยๆค่ะ แค่ได้สถานะเป็นเพื่อนเฉยๆ อย่างอื่น เช่น ความสนุก ความเฮฮา ความรัก ในแบบเพื่อน ไม่ต้องการอ่ะค่ะ แค่อยากเป็นเพื่อนเฉยๆแต่ไม่อยากมีความสนุกร่วมกัน ทุกคนเก็ทมั้ยคะ? เหมือนเราได้สิ่งที่เติมเต็มมาแล้ว ก็ไม่ต้องการอีกแล้วอ่ะค่ะ อย่างความรัก จากครอบครัวได้มาแล้ว เราก็ไม่อยากได้มันอีกแล้วอ่ะค่ะ กลายเป็นว่าเรื่องพวกนี้ ขวางหูขวางตาเราไปหมดเลยค่ะ
เราอยากไร้ความรู้สึกกับทุกสิ่งค่ะ แค่เพราะคิดว่ามันดีและเท่ พยายามมากๆ จนยอมดูคลิปแนวฆาตกรรมโดยที่ไม่รู้สึกอะไร พร้อมกินข้าวไปด้วยงี้อ่ะค่ะ คือยอมกับเรื่องพวกนี้จริงๆ ทำมานานเป็นเดือนแล้วค่ะ จนตอนนี้เฉยๆกับคลิปพวกนี้ขึ้นเยอะบ้างแล้วค่ะ แต่ก็ยังกระอักกระอ่วนอยู่บ้างค่ะ
ช่วงหลังมานี้มีอาการบางอย่างแทรกซ้อนมาด้วยค่ะ คือเห็นภาพหลอน เป็นดำๆไรงี้ค่ะ และก็ชอบความรุนแรงค่ะ แต่อะไรที่รุนแรงเราชอบมานานมากแล้วค่ะ เพราะชอบเล่นอะไรแรงๆ พิศดารเลยเจ็บตัวบ่อย แต่เดี๋ยวนี้มันชอบมากขึ้นค่ะ อย่างเพื่อนเอาขาเตะเราจนฟาดกำแพง คือเจ็บนะ เจ็บมาก แต่ชอบค่ะ คือเพราะว่าชอบเลยไม่ด่าว่าเพื่อนเลย ไม่ว่าจะเจ็บทั้งภายนอกภายใน ทำตัวเองหรือทำคนอื่น ก็ชอบค่ะ
เลยเริ่มเกิดคำถามในใจค่ะ ว่า เราพยายามทำแบบนี้มาเพื่ออะไร แต่ไม่ได้ใส่ใจค่ะแค่เกิดคำถามเฉยๆ ไม่ต้องการคำตอบไรเงี้ย ไม่ได้สนใจด้วยค่ะ แต่พออยู่ๆนิ่งๆสงบๆ แล้วมันชอบผุดขึ้นมาอ่ะค่ะ
อย่างเรานี่ควรพบจิตแพทย์มั้ยคะ? เพราะตัวเองก็เป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องที่เด็กหลายๆคนเค้าไม่ค่อยยุ่งกันด้วย เรื่องที่เป็นของผู้ใหญ่เราก็ชอบเข้าไปหา ไปดู และเพราะความอายุน้อยของเราด้วยค่ะ ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เราควรเป็นแบบนี้ต่อไปมั้ยคะ? แล้วอาการแบบเราเรียกว่าอะไร? เราควรหยุดทำสิ่งนี้มั้ย ขอคำแนะนำทีค่ะ