ฉันมีความฝันอยากเขียนหนังสือแต่เรื่องที่เขียนไม่รู้จะเผยแพร่ที่ ไหน เรื่องยังไม่จบ ใครสนใจหรือชอบงานนี้จะลงเรื่อยๆ นะ
ฉันเขียนเอง
ข้อความจากโพสต์ความทรงจำ วันนี้ในอดีตบนหน้า Facebook ใครกันเล่าที่ยังคงเป็นเหมือนฉันนั้นบ้างมีไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้แต่นั่งอ่านและยิ้มไปในอารมณ์ที่เศร้า ทุกหนึ่งวัน Facebook จะแจ้งเรื่องราวในอดีต 1 อดีตจะมาให้เราเห็นแค่หนึ่งครั้งภายในหนึ่งปีเท่านั้น บางวันเจอเรื่องเศร้า บางวันเจอเรื่องตลก บางวันเจอเรื่องไร้สาระ จนเบื่อตัวเองก็มี แต่ครั้งนี้สิครั้งที่ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่า ฉันได้โพสต์อะไรลงไปบ้าง
คิดถึงนะคิดถึงมาก เรื่องทุกเรื่องมีคำตอบ แต่เพียงฉันไม่ได้บอก การรับรู้ของเธอจึงเป็นเพียงแค่สิ่งที่เธอคิด เวลาได้เลยผ่านไปแล้ว แต่มันก็ยังเดินวนมาที่เดิมที่เก่า วันคืนกลับกลายเปลี่ยนไป สิ่งที่คาใจยังเก็บงำไว้เสมอ และตัดสินใจแล้วเพียงหวังว่าวันหนึ่งเรื่องราวเหล่านี้มันจะหายไปจากความคิดของเธอ ในวันที่โอบกอดของเธอตรงนั้นเป็นคนใหม่ ฉันเองก็นึกสภาพไม่ออกเหมือนกันว่า ฉันจะอยู่แบบใด เมามาย ร้องให้ บ้าคลั่ง หรือมีความสุข แต่ แต่ แต่ แต่สุดท้ายขอให้เส้นทางที่เจ็บปวดตรงนี้นำพาเธอไปสู่ความสุขในวันข้างหน้า กินข้าว เปิดตู้เย็น นั่งร้านกาแฟ หรือขับรถทุกครั้งฉันยังคิดถึงเธอเสมอ ขอให้เรื่องราวตรงนี้มันอยู่กับใจฉัน และความปากแข็งของฉันเอง...แด่คนที่นั่งในรูปกับฉัน คนที่เคยร่วมเดินทาง คนคนเดียวกัน และเธอคือคนที่ฉันรักโดยไม่รับรู้ว่าฉันรัก ฉันเขียนบทความนี้ขึ้นเพื่อเธอ แต่เธอคงไม่มีวันได้อ่านมัน...ทรมาน
ข้อความเรื่องราวในอดีตของเช้าวันหนึ่งที่เด้งขึ้นมาขณะที่ฉันนั้นยังงัวเงียลืมตาขึ้นมาอ่าน ในช่วงเวลา ตี5 ฟ้า สลัวๆ บวกกับบรรยากาศที่ฝนตกกระทบใส่หลังคาที่มุงด้วยสังกะสีดังซู่ซ่า พร้อมกับอากาศที่หนาวเย็นในช่วงปลายฝนต้นหนาว...รูปภาพ ข้อความที่ฉันเขียนลงไปในวันนั้นมันได้มาสะกิดที่ใจฉันอีกครั้ง เมื่ออ่านจบฉันทำได้เพียงแค่สลัดผ้าห่มที่หนานุ่มออกจากร่างกายของฉัน ความเศร้าและความคิกถึงมันได้หวนมาหาฉันอีกครั้ง ฉันเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อที่จะหยิบบุหรี่พร้อมไฟแช็คที่หวังอยู่บนนั้น ก่อนที่ฉันจะจุดบุหรี่ตัวนั้นแล้วตอนพร้อมกับอ่านข้อความนั้นอีกครั้ง ตัวฉันเองเป็นคนปางแข็ง มีเรื่องใดที่รับรู้หรือได้เห็นมาฉันเรื่องที่จะไม่พูด โรส ชื่อของแฟนสาวฉันที่คบหาดูใจกันมาเป็นเวลาหลายปี ผ่านทุกสิ่งทุกอย่างทั้งระยะเวลาความห่างไกล มือที่ 3 สำมะเลเทเมาเราสองคนผ่านและเจอมาด้วยกันเกือบหมด ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและตัดสินใจโทรหา โรส อีกครั้ง หลังจากที่เราไม่ได้คุยกันมาเกือบปี แต่ปลายสายนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดเพื่อดูดต่ออีกมวน เสียงที่ได้ยินในขณะนั้นเป็นเสียงงัวเงียที่พยายามปลุกตัวเองเพื่อที่จะลุกขึ้นมารับสาย ฮะโหล ฮะโหล สวัสดีครับ เสียงดังมาจากปลายสาย แฟนของโรสเป็นคนรับสายซึ่งเขาทั้งสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่หลังจากที่ได้เลิกรากับฉันไป น้ำตาของฉันได้ไหลซึมเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่มันไหลครั้งสุดท้ายเมื่อครั้งที่ฉันได้โพส ข้อความที่เจอวันนี้ลงไปใน Facebook บางครั้งคำว่าพระเอก และการรอคอยอะไรบางอย่าง มันก็มีความสุขสำหรับฉันมากนะ ถึงแม้จะมีคนคอยบอกเสมอว่า การรอที่ไม่มีหวัง รอที่ไม่มีจริงอยู่กับความหวังที่เป็นไปไม่ได้เสียเวลาไปทั่งชีวิต ถ้าเริ่มนับหนึ่งใหม่ชีวิตจะดีขึ้น แต่ฉันยังบอกกับตัวเองว่าฉันมีความสุขตรงนี้เสมอ เฮ้ย!! โรส มันคืออะไรเนี่ย ทำไมไม่ฟังกันบ้าง บางที่มีเรื่องอะไรก็ควรจะบอกกันบ้างนะ เสียงขอฉันที่ด้วยอารมณ์โมโหระดับหนึ่ง ตะคอกใส่ โรส พร้อมด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด พอสมควร ในขณะที่อยู่ห้องพักของโรส เมื่อจับได้ว่าโรส ได้คุยกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉันเอง โรส มองฉันและตอบกลับมาด้วยอารมใจเย็นว่า เค้าแค่เข้ามาปรึกษา เราสองคนไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ เพื่อนจริงๆ ฉันไม่ฟังเหตุผล แล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องของโรส แล้วขับรถกลับมาที่ห้องพักตัวเอง.......................
เรื่องสั้นที่ฉันอยากเขียน...
ฉันเขียนเอง
ข้อความจากโพสต์ความทรงจำ วันนี้ในอดีตบนหน้า Facebook ใครกันเล่าที่ยังคงเป็นเหมือนฉันนั้นบ้างมีไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้แต่นั่งอ่านและยิ้มไปในอารมณ์ที่เศร้า ทุกหนึ่งวัน Facebook จะแจ้งเรื่องราวในอดีต 1 อดีตจะมาให้เราเห็นแค่หนึ่งครั้งภายในหนึ่งปีเท่านั้น บางวันเจอเรื่องเศร้า บางวันเจอเรื่องตลก บางวันเจอเรื่องไร้สาระ จนเบื่อตัวเองก็มี แต่ครั้งนี้สิครั้งที่ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่า ฉันได้โพสต์อะไรลงไปบ้าง
คิดถึงนะคิดถึงมาก เรื่องทุกเรื่องมีคำตอบ แต่เพียงฉันไม่ได้บอก การรับรู้ของเธอจึงเป็นเพียงแค่สิ่งที่เธอคิด เวลาได้เลยผ่านไปแล้ว แต่มันก็ยังเดินวนมาที่เดิมที่เก่า วันคืนกลับกลายเปลี่ยนไป สิ่งที่คาใจยังเก็บงำไว้เสมอ และตัดสินใจแล้วเพียงหวังว่าวันหนึ่งเรื่องราวเหล่านี้มันจะหายไปจากความคิดของเธอ ในวันที่โอบกอดของเธอตรงนั้นเป็นคนใหม่ ฉันเองก็นึกสภาพไม่ออกเหมือนกันว่า ฉันจะอยู่แบบใด เมามาย ร้องให้ บ้าคลั่ง หรือมีความสุข แต่ แต่ แต่ แต่สุดท้ายขอให้เส้นทางที่เจ็บปวดตรงนี้นำพาเธอไปสู่ความสุขในวันข้างหน้า กินข้าว เปิดตู้เย็น นั่งร้านกาแฟ หรือขับรถทุกครั้งฉันยังคิดถึงเธอเสมอ ขอให้เรื่องราวตรงนี้มันอยู่กับใจฉัน และความปากแข็งของฉันเอง...แด่คนที่นั่งในรูปกับฉัน คนที่เคยร่วมเดินทาง คนคนเดียวกัน และเธอคือคนที่ฉันรักโดยไม่รับรู้ว่าฉันรัก ฉันเขียนบทความนี้ขึ้นเพื่อเธอ แต่เธอคงไม่มีวันได้อ่านมัน...ทรมาน
ข้อความเรื่องราวในอดีตของเช้าวันหนึ่งที่เด้งขึ้นมาขณะที่ฉันนั้นยังงัวเงียลืมตาขึ้นมาอ่าน ในช่วงเวลา ตี5 ฟ้า สลัวๆ บวกกับบรรยากาศที่ฝนตกกระทบใส่หลังคาที่มุงด้วยสังกะสีดังซู่ซ่า พร้อมกับอากาศที่หนาวเย็นในช่วงปลายฝนต้นหนาว...รูปภาพ ข้อความที่ฉันเขียนลงไปในวันนั้นมันได้มาสะกิดที่ใจฉันอีกครั้ง เมื่ออ่านจบฉันทำได้เพียงแค่สลัดผ้าห่มที่หนานุ่มออกจากร่างกายของฉัน ความเศร้าและความคิกถึงมันได้หวนมาหาฉันอีกครั้ง ฉันเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อที่จะหยิบบุหรี่พร้อมไฟแช็คที่หวังอยู่บนนั้น ก่อนที่ฉันจะจุดบุหรี่ตัวนั้นแล้วตอนพร้อมกับอ่านข้อความนั้นอีกครั้ง ตัวฉันเองเป็นคนปางแข็ง มีเรื่องใดที่รับรู้หรือได้เห็นมาฉันเรื่องที่จะไม่พูด โรส ชื่อของแฟนสาวฉันที่คบหาดูใจกันมาเป็นเวลาหลายปี ผ่านทุกสิ่งทุกอย่างทั้งระยะเวลาความห่างไกล มือที่ 3 สำมะเลเทเมาเราสองคนผ่านและเจอมาด้วยกันเกือบหมด ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและตัดสินใจโทรหา โรส อีกครั้ง หลังจากที่เราไม่ได้คุยกันมาเกือบปี แต่ปลายสายนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดเพื่อดูดต่ออีกมวน เสียงที่ได้ยินในขณะนั้นเป็นเสียงงัวเงียที่พยายามปลุกตัวเองเพื่อที่จะลุกขึ้นมารับสาย ฮะโหล ฮะโหล สวัสดีครับ เสียงดังมาจากปลายสาย แฟนของโรสเป็นคนรับสายซึ่งเขาทั้งสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่หลังจากที่ได้เลิกรากับฉันไป น้ำตาของฉันได้ไหลซึมเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่มันไหลครั้งสุดท้ายเมื่อครั้งที่ฉันได้โพส ข้อความที่เจอวันนี้ลงไปใน Facebook บางครั้งคำว่าพระเอก และการรอคอยอะไรบางอย่าง มันก็มีความสุขสำหรับฉันมากนะ ถึงแม้จะมีคนคอยบอกเสมอว่า การรอที่ไม่มีหวัง รอที่ไม่มีจริงอยู่กับความหวังที่เป็นไปไม่ได้เสียเวลาไปทั่งชีวิต ถ้าเริ่มนับหนึ่งใหม่ชีวิตจะดีขึ้น แต่ฉันยังบอกกับตัวเองว่าฉันมีความสุขตรงนี้เสมอ เฮ้ย!! โรส มันคืออะไรเนี่ย ทำไมไม่ฟังกันบ้าง บางที่มีเรื่องอะไรก็ควรจะบอกกันบ้างนะ เสียงขอฉันที่ด้วยอารมณ์โมโหระดับหนึ่ง ตะคอกใส่ โรส พร้อมด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด พอสมควร ในขณะที่อยู่ห้องพักของโรส เมื่อจับได้ว่าโรส ได้คุยกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉันเอง โรส มองฉันและตอบกลับมาด้วยอารมใจเย็นว่า เค้าแค่เข้ามาปรึกษา เราสองคนไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ เพื่อนจริงๆ ฉันไม่ฟังเหตุผล แล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องของโรส แล้วขับรถกลับมาที่ห้องพักตัวเอง.......................