…กระเทียมเถา เหงาไหม…

…กระเทียมเถา…เหงาไหม…

@ รุ่งอรุณ ยามเช้า เย้ายวนจิต
แลเพ่งพิศ ม่วงงาม ลามริมรั้ว
“กระเทียมเถา” ยาวเกี่ยว เลี้ยวลัดทั่ว
เถาพันพัว ใบดอก ออกม่วงพราว

@ เป็นสัญญาน กาลย่าง สู่เหมันต์
ลมโชยพลัน ต้องกาย คล้ายกับหนาว
ให้ไหวหวั่น สะท้านจิต ทุกคราคราว
เกาะรั้วราว ร้าวใจ ให้รัญจวน

@ เคยร่วมกัน ปลูกกอ ก่อกูลสร้าง
อีกถากถาง หญ้าปรก รกลามสวน
แต่บัดนี้ ยากประสบ มาทบทวน
เธอหรือใคร ใจแปรปรวน ผันผวนลา

@ จ้องจับกลีบ ไม้ดอก ออกเป็นสื่อ
เจ้านั้นคือ ให้สุข ยามทุกข์ล้า
สร้างสีสัน สวยงาม ตามเวลา
ความเหว่ว้า พาจาง เบาบางลง

@ ม่วงดอกเด่น ดุจระบาย ได้แต้มสี
ตัดใบเขียว ขจี สิใหลหลง
ต่างอาศัย ให้สล้าง อย่างบรรจง
ความมั่นคง งามค่า กว่าใจคน.