เหนื่อยกับชีวิตแล้ว

เราเหนื่อยกับชีวิตมาก. เวลาเราเคลียดอะไรไม่เคยจะมีใครมาถามมาปลอบ เคยคิดว่าเราเกิดมาทำไหม เราไม่ควรที่จะเกิดมา เราท้อแท้กับเรื่องหลายๆอย่าง เรื่องครอบครัว เรื่องเรียน เรื่องสิ่งรอบข้าง โลกมันช่างโหดร้ายอะไรขนาดนี้ เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายวิธีแต่ทำไม่ได้ ไม่เคยมีใครจะรักเราจริง พูดได้แค่ปากแต่การกะทำไม่ใช่ ไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้ เรามันไม่ดีพอที่จะมีคนมารัก แม้กระทั่ง พ่อแม่ตัวเอง เคลียดอยากจะตะโกนดังๆแต่สถานที่ไม่อำนวนความสะดวกเลย เราต้องเรียนเพื่อใคร  ผิดหวังกับคนที่ไว้ใจมากมาหลายครั้งแล้ว แต่คน คนนั้นไม่คิดที่จะปรับปรุงตัวเอง เหนื่อยโว้ย!!!  อยากจะกลับต่างจัวหวัดไปหาย่าปู่และรุ่นพี่ที่นั้น ความสุขอยู่กับเราไปนานแค่ไหนก็ต้องจากไป มีแต่ความทุกข์จากวันเกิดเราไม่นานก็มีเรื่องที่ทำให้เราต้องคิดมากและเริ่มจะมีความคิดพวกนี้เข้ามาเลื่อยๆ เรามันไม่มีคุณค่าให้ใครได้เห็นพอ เรามันเป็นตัวท้วงทุกคน เราไม่ดีพอหรอก  มีแต่ปัญหาเข้ามาหา ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเราไม่เคยที่จะมีความ 
สุขมากๆ มีแต่ความทุกข์เข้ามาแทนที่  ทุกคนไม่ได้รักเราจริง เหนื่อยกับชวิตจริงๆแล้วก็เหมื่อยมากด้วย