เรื่องมีอยู่ว่าเราเลิกกับแฟนตั้งแต่ประมาณต้นๆปีที่ผ่านมา  พอเลิกกันเขาก็เป็นฝ่ายเงียบไปเลย เราก็ตามง้อขอคืนดีอยู่ตลอด แต่เหตุผลที่เลิกกันมันก็หนักอยู่ แต่เขาก็ไม่อ่านไม่ตอบข้อความไรเลยล่าสุดแม่เราลองโทรไป เขาก็คุยเหมือนไม่อยากคุย เปลี่ยนไปคนละคนน้ำเสียงเหมือนเกลียดเราไปแล้ว แต่หลังจากที่แม่คุยเสร็จวันนั้น เราก็ยังส่งข้อความหาเขาอยู่เรื่อยๆ ผลก็เหมือนเดิม  จนตอนนี้อีก2เดือนจะวันเกิดเราแล้ว ในใจลึกๆก็แอบหวังอยากให้เขามาอวยพรวันเกิดเราบ้าง แต่ที่แอบหวังลึกๆไปกว่านั้น ของขวัญจากเขาที่เราอยากได้ที่สุดไม่ใช่คำอวยพร แต่เป็นการที่เขากลับมาคืนดี  แต่ทั้งสองนี้ความรู้สึกของเรามันบ่งบอกได้เลยว่ามันจะไม่มีแม้แต่คำอวยพร ใจเรามันคิดแบบนั้น
ทุกๆครั้งที่คิดถึงมากๆน้ำตาจะไหลออกมาตลอด แม้เวลาจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม เขาเดินหน้าต่อไปได้ แต่กลับเป็นเราที่อยู่กับที่ รอเขากลับมารับ
บอกตรงๆว่าเรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ แม้อีกใจเราจะอยากมีใหม่ก็ตาม เราไม่อยากเสียใจเลย แต่ทุกๆอย่างที่ผ่านมา มันก็ทำให้เราไม่กล้าเริ่มใหม่
เรากลัวเราจะไม่ดีพอ เรากลัวเราจะทำคนใหม่เสียใจ เราไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว และอีกสิ่งหนึ่งที่วนอยู่ในหัวตลอดคือ ฐานะ เรากลัวว่าหากเรามีใหม่ สถานะของเรากับคนใหม่จะเข้ากันไม่ได้ มันต่างกันมากๆบอกตรงๆเลย  แฟนในความคิดของคนทั่วไปก็อยากไปกินข้าว ดูหนัง ทำนู่นนี่ด้วยกันนอกสถานที่ แต่เราไม่สามารถทำแบบนั้นเลยเลยบอกตรงๆ มันก็เป็นอีกหนึ่งที่ไม่กล้าเริ่มใหม่เช่นกัน  และถ้าหากคนเก่ากลับมามันก็ยังทำให้เราคิดอีกว่า เราไม่ได้ทำงานเหมือนก่อนแล้ว เราไม่ได้มีตังค์ เขาจะรับเราได้ไหม  ตอนนี้บอกตรงๆว่าอยู่กับที่ ไม่กล้าเดินหรือถอยหลังในบทความรักเลย
ที่เราเริ่มพูดถึงคนใหม่ใน ณ ที่นี้ คือเราเริ่มรู้สึกเหมือนมีคนกำลังแอบชอบเราอยู่ ถ้าวันนึงคนๆนั้นเลือกที่จะมาสารภาพ  แต่เราอยู่ในจุดที่กล่าวไป เราควรจะบอกเขาไปไงดี