ขอเกริ่นก่อนนะครับ มันอาจเป็นเรื่องส่วนตัวสักหน่อย แต่ผมคิดว่ามันก็ดีมีประโยชน์ทั้งกับตัวผมเอง และคนอื่นๆ อาจจะใช้เป็นบทเรียน ข้อคิดในการใช้ชีวิตของใครหลายๆ คน
ย้อนกลับไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ผมได้เจอผู้หญิงคนนึงผ่านทางแอพๆนึง ครั้งแรกที่เจอกันผมไม่เคยคิดว่าเราจะมีโอกาสได้คบกันแบบจริงๆ ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำ เพราะอะไรรู้ไหมครับ? เธอเป็นผู้หญิงที่ขาว สวย ดูดีมีสง่า ตอนนั้นผมเองไม่รู้หรอกว่าเธอทำงานอะไร มารู้ทีหลังว่าเป็นพยายาล ส่วนผมเป็นแค่ครูบรรจุใหม่ ผิวคล้ำ หน้าตาบ้านๆ นึกภาพออกนะครับ ดอกฟ้ากับหมาวัด แบบนั้นเลย
ในช่วงแรกผมไม่ได้คิดอะไร คุยไปเฉยๆ แต่อาจเพราะช่วงนั้นเธอกำลังเหงา น่าจะอกหักจากแฟนเก่า เลยพยายามหาเพื่อนคุยแก้เหงาเท่านั้นเอง เราคุยกันไปสักระยะ ได้มีโอกาสเจอกันครั้งแรกในร้านอาหารแห่งหนึ่ง กว่าที่ผมจะเข้าไปหา ผมต้องคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำยังไงดี จะคุยอะไร จะทำหน้ายังไง สุดท้ายผมก็เดินเข้าไปหา ทักทาย นั่งมองเธอกินข้าว คุยกันเล็กน้อย หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็ไปดูหนังกัน แล้วแยกย้ายกลับบ้าน ไม่มีอะไรพิเศษ ผมกับเธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลย(หรือปล่าว) ยอมรับเลยครับว่าแรกๆ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย เพราะผมก็มีผู้หญิงคนอื่นติดพันอยู่ด้วยไม่น้อยกว่า 2 คน
วันเวลาผ่านไปความสัมพันธ์เริ่มก่อตัวเป็นความรัก ผมไปหาบ่อยๆ ไปรับ ไปส่งที่ทำงาน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น จนสุดท้ายเราก็ได้เป็นแฟนกันจริงๆ โดยในช่วงนั้นผมยังเครียร์ตัวเองไม่เรียบร้อย ยังมีคนอื่นมาพัวพัน เราคบกันไปมันก็มีความสุขดี แต่ความลับไม่มีในโลก สุดท้ายเธอก็รู้ว่าผมยังไม่ขาดจากอีกคนหนึ่ง....ผมต้องเลือก! และผมก็เลือกเธอ
หลังจากผ่านเวลานั้นมาได้ เราคบกันมาประมาณ 3 ปี เรามีบ้าน มีรถ หวังที่จะสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ติดปัญหาหลายๆ อย่าง ทำให้เวลาคุยเรื่องแต่งงานก็จะมีปัญหากันตลอด แล้วเรื่องนี้ก็จะเงียบไป เป็นอย่างนี้ตลอด ช่วงเวลาที่คบกันก็เหมือนกับคู่อื่นๆ แหละครับ มีทั้งสุขทุกข์ปนๆกันไป ผมลืมบอกไปว่าผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่สังสรรค์กับใครเพราะผมมีเธอรออยู่ที่บ้าน เรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยทำเลยนับจาก3-7 ปี คือการนอกใจ ผมไม่เคยแม้แต่คิดจะคุยกับใคร หรือจะมีคนใหม่ ชีวิตผมช่วงนั้นเช้าทำงานเย็นรีบกลับบ้าน ผมมีเธอกับแมว 1 ตัวเท่านั้นจริงๆ ตลอดมาเธอเป็นคนเปลี่ยนแปลงชีวิตผม จากคนที่ไม่เคยทำสิ่งแปลกๆก็ได้ทำ จากที่ไม่เคยไปก็ได้ไป จากที่ไม่เคยคิดจะกินก็ได้กิน จากที่ไม่เคยคิดจะมีก็มี ทุกอย่างเธอเป็นคนผลักดันผม เป็นคนที่คอยสนับสนุนทุกอย่าง
ผมกับเธอคบกันมาจนปีที่ 7 ครามรักเริ่มสั่นคลอนจากปัญหาสะสมหลายๆด้าน จนสุดท้ายมันก็ระเบิดออกมา เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนแปลงไป เย็นชาลง ห่างเหินมากขึ้น จนมีบางครั้งที่มีคำพูดทิ่มแทงใจกัน เกิดหลุมดำในใจซึ่งกันและกัน เป็นแบบนี้มาสักพัก
ความสัมพันธ์ถึงจุดจบ ผมกลับจากทำงาน เมื่อเธอเห็นรถจอดจากที่กำลังนั่งอยู่เธอรีบวิ่งขึ้นห้องพร้อมล๊อคประตู ทำไมรู้ไหมครับ? เธอคุยกับคนอื่นอยู่ ผมเสียใจมากเราคุยกันทะเลาะกัน สุดท้าย ผมเลยเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปด้วยความเสียใจ และโมโห แต่นั่นยังไม่ถึงขั้นจบ ผมกลับมาหาในอีก 2 วัน ผมคิดถึงเธอและเธอเองก็ไม่อยากเสียผมไปเหมือนกัน หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ผมมีภาวะระแวง ไม่เชื่อใจ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมคิดได้จากการกระทำของเธอ เราอยู่ด้วยกันอีกไม่นาน จนสุดท้ายผมรู้ว่าเธอโกหก เธอหลอกผม เธอทำผิดต่อผม ที่ทำให้รู้สึกแย่กว่านั้นคืออยู่ด้วยกันผมเหมือนไม่มีตัวตนเป็นแค่อากาศ เมื่อความสำคัญลดลง ผมเลยเลือกที่จะเดินออกมา...อีกครั้ง
ผมใช้เวลาทบทวนตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้น ทบทวนข้อผิดพลาดทั้งหมด ผมรู้สึกผิดเองที่เป็นคนทำทุกอย่างให้มันแย่ เพราะผมดูแลเธอไม่ดีพอ เรามีโอกาสได้คุยกัน ผมก็ได้ระบาย อธิบาย ในสิ่งที่มันค้างคาใจ ผมขอกลับไปเริ่มต้นใหม่ กลับไปแก้ไขในสิ่งผิดพลาด แต่...เธอบอกว่าชีวิตต้องเดินต่อไป เธอเลือก...เพื่ออนาคตของเธอเอง ผมยอมรับกับการตัดสินใจของเธอ เพื่อให้เธอได้อยู่กับคนที่เค้าดีกว่า สุดท้ายก็ต้องปล่อยเธอไป
สรุปเรื่องคร่าวๆ แค่นี้ครับ จากเหตุการณ์นี้ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย บางคนอาจสมน้ำหน้า หรืออาจจะโทษผม บางคนจะโทษเขา ผมจะบอกว่า เราอย่าเพิ่งตัดสินใจใครโดยที่เราไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมด
เรื่องนี้เป็นแค่ต้นเรื่องนะครับ ผมมีข้อคิดจากเรื่องนี้เยอะมาก แล้วจะโพสต์ในภายหลัง
#แล้วแต่คิด
ดอกฟ้ากับหมาวัด
ย้อนกลับไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ผมได้เจอผู้หญิงคนนึงผ่านทางแอพๆนึง ครั้งแรกที่เจอกันผมไม่เคยคิดว่าเราจะมีโอกาสได้คบกันแบบจริงๆ ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำ เพราะอะไรรู้ไหมครับ? เธอเป็นผู้หญิงที่ขาว สวย ดูดีมีสง่า ตอนนั้นผมเองไม่รู้หรอกว่าเธอทำงานอะไร มารู้ทีหลังว่าเป็นพยายาล ส่วนผมเป็นแค่ครูบรรจุใหม่ ผิวคล้ำ หน้าตาบ้านๆ นึกภาพออกนะครับ ดอกฟ้ากับหมาวัด แบบนั้นเลย
ในช่วงแรกผมไม่ได้คิดอะไร คุยไปเฉยๆ แต่อาจเพราะช่วงนั้นเธอกำลังเหงา น่าจะอกหักจากแฟนเก่า เลยพยายามหาเพื่อนคุยแก้เหงาเท่านั้นเอง เราคุยกันไปสักระยะ ได้มีโอกาสเจอกันครั้งแรกในร้านอาหารแห่งหนึ่ง กว่าที่ผมจะเข้าไปหา ผมต้องคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำยังไงดี จะคุยอะไร จะทำหน้ายังไง สุดท้ายผมก็เดินเข้าไปหา ทักทาย นั่งมองเธอกินข้าว คุยกันเล็กน้อย หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็ไปดูหนังกัน แล้วแยกย้ายกลับบ้าน ไม่มีอะไรพิเศษ ผมกับเธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลย(หรือปล่าว) ยอมรับเลยครับว่าแรกๆ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย เพราะผมก็มีผู้หญิงคนอื่นติดพันอยู่ด้วยไม่น้อยกว่า 2 คน
วันเวลาผ่านไปความสัมพันธ์เริ่มก่อตัวเป็นความรัก ผมไปหาบ่อยๆ ไปรับ ไปส่งที่ทำงาน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น จนสุดท้ายเราก็ได้เป็นแฟนกันจริงๆ โดยในช่วงนั้นผมยังเครียร์ตัวเองไม่เรียบร้อย ยังมีคนอื่นมาพัวพัน เราคบกันไปมันก็มีความสุขดี แต่ความลับไม่มีในโลก สุดท้ายเธอก็รู้ว่าผมยังไม่ขาดจากอีกคนหนึ่ง....ผมต้องเลือก! และผมก็เลือกเธอ
หลังจากผ่านเวลานั้นมาได้ เราคบกันมาประมาณ 3 ปี เรามีบ้าน มีรถ หวังที่จะสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ติดปัญหาหลายๆ อย่าง ทำให้เวลาคุยเรื่องแต่งงานก็จะมีปัญหากันตลอด แล้วเรื่องนี้ก็จะเงียบไป เป็นอย่างนี้ตลอด ช่วงเวลาที่คบกันก็เหมือนกับคู่อื่นๆ แหละครับ มีทั้งสุขทุกข์ปนๆกันไป ผมลืมบอกไปว่าผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่สังสรรค์กับใครเพราะผมมีเธอรออยู่ที่บ้าน เรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยทำเลยนับจาก3-7 ปี คือการนอกใจ ผมไม่เคยแม้แต่คิดจะคุยกับใคร หรือจะมีคนใหม่ ชีวิตผมช่วงนั้นเช้าทำงานเย็นรีบกลับบ้าน ผมมีเธอกับแมว 1 ตัวเท่านั้นจริงๆ ตลอดมาเธอเป็นคนเปลี่ยนแปลงชีวิตผม จากคนที่ไม่เคยทำสิ่งแปลกๆก็ได้ทำ จากที่ไม่เคยไปก็ได้ไป จากที่ไม่เคยคิดจะกินก็ได้กิน จากที่ไม่เคยคิดจะมีก็มี ทุกอย่างเธอเป็นคนผลักดันผม เป็นคนที่คอยสนับสนุนทุกอย่าง
ผมกับเธอคบกันมาจนปีที่ 7 ครามรักเริ่มสั่นคลอนจากปัญหาสะสมหลายๆด้าน จนสุดท้ายมันก็ระเบิดออกมา เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนแปลงไป เย็นชาลง ห่างเหินมากขึ้น จนมีบางครั้งที่มีคำพูดทิ่มแทงใจกัน เกิดหลุมดำในใจซึ่งกันและกัน เป็นแบบนี้มาสักพัก
ความสัมพันธ์ถึงจุดจบ ผมกลับจากทำงาน เมื่อเธอเห็นรถจอดจากที่กำลังนั่งอยู่เธอรีบวิ่งขึ้นห้องพร้อมล๊อคประตู ทำไมรู้ไหมครับ? เธอคุยกับคนอื่นอยู่ ผมเสียใจมากเราคุยกันทะเลาะกัน สุดท้าย ผมเลยเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปด้วยความเสียใจ และโมโห แต่นั่นยังไม่ถึงขั้นจบ ผมกลับมาหาในอีก 2 วัน ผมคิดถึงเธอและเธอเองก็ไม่อยากเสียผมไปเหมือนกัน หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ผมมีภาวะระแวง ไม่เชื่อใจ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมคิดได้จากการกระทำของเธอ เราอยู่ด้วยกันอีกไม่นาน จนสุดท้ายผมรู้ว่าเธอโกหก เธอหลอกผม เธอทำผิดต่อผม ที่ทำให้รู้สึกแย่กว่านั้นคืออยู่ด้วยกันผมเหมือนไม่มีตัวตนเป็นแค่อากาศ เมื่อความสำคัญลดลง ผมเลยเลือกที่จะเดินออกมา...อีกครั้ง
ผมใช้เวลาทบทวนตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้น ทบทวนข้อผิดพลาดทั้งหมด ผมรู้สึกผิดเองที่เป็นคนทำทุกอย่างให้มันแย่ เพราะผมดูแลเธอไม่ดีพอ เรามีโอกาสได้คุยกัน ผมก็ได้ระบาย อธิบาย ในสิ่งที่มันค้างคาใจ ผมขอกลับไปเริ่มต้นใหม่ กลับไปแก้ไขในสิ่งผิดพลาด แต่...เธอบอกว่าชีวิตต้องเดินต่อไป เธอเลือก...เพื่ออนาคตของเธอเอง ผมยอมรับกับการตัดสินใจของเธอ เพื่อให้เธอได้อยู่กับคนที่เค้าดีกว่า สุดท้ายก็ต้องปล่อยเธอไป
สรุปเรื่องคร่าวๆ แค่นี้ครับ จากเหตุการณ์นี้ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย บางคนอาจสมน้ำหน้า หรืออาจจะโทษผม บางคนจะโทษเขา ผมจะบอกว่า เราอย่าเพิ่งตัดสินใจใครโดยที่เราไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมด
เรื่องนี้เป็นแค่ต้นเรื่องนะครับ ผมมีข้อคิดจากเรื่องนี้เยอะมาก แล้วจะโพสต์ในภายหลัง
#แล้วแต่คิด