เรื่องราวมันมีอยู่ว่าเราเป็นคนกลัวแมวและไม่ชอบแมวมาก เพราะเราแพ้ขนแมวบวกกับไม่ชอบกลิ่นอุจจาระแมวและตอนเด็กๆเคยโดนแมวข่วนจนต้องฉีดยาไปหลายเข็มบวกกับโดนกรอกหูเกี่ยวกับความหน้ากลัวของโรคพิษสุนัขบ้าอยู่เป็นประจำเพราะตอนเด็กเราชอบเล่นกับสุนัขกับแมวบ่อยๆ ตั้งแต่โดนฉีดยารอบนั้นเราไม่กล้ายุ่งกับสุนัขกับอีกแมวอีกเลย จนกระทั่งช่วงต้นปีมีแมวจรจัดมาอาศัยอยู่บ้านเรา เราก็ไม่คิดอะไรเพราะแมวตัวนี้ไม่ได้มาอยู่ตลอดคือมาอยู่ๆแล้วก็ไปเหมือนอาศัยที่นอนที่กินเฉยๆ แต่เวลาผ่านไปนางท้องแล้วนางก็มีลูกมาให้บ้านเราเลี้ยงค่ะ ลูกของนางมี 3 ตัว(เมีย1ผู้2) หลังจากนั้นเราก็ใจไม่ดีแล้วค่ะ เพราะคิดในใจว่าเราต้องเลี้ยงไว้จริงๆหรอ พยามหาบ้านก็แล้วคนแถวบ้านเราไม่มีใครเอาเลย ซึ่งส่วนตัวเราเป็นคนกลัวแมวมากๆตามที่บอกไว้(หลายๆคนบอกว่าเราไร้สาระ บอกว่าแมวน่ารักไม่เห็นน่ากลัว) สุดท้ายก็ต้องทำใจเลี้ยงเพราะคนที่บ้านอยากเลี้ยงไว้จับหนู แต่ตอนเลี้ยงคือนางจะซนมากๆค่ะ เช่น เวลาเราตากเสื้อผ้าไว้นางก็มาข่วนผ้าเราขาดไปหลายตัว ทำถ้วยชามแตกไปหลายใบในความคิดเราเราอยากจะย้ายบ้านหนีแมวด้วยซ้ำ เรารู้สึกอึดอัดมากที่จะต้องอยู่กับสิ่งที่กลัวและไม่ชอบ จนเราเป็นโรคกลัวบ้านไม่อยากกลับบ้านทะเลาะกับคนที่บ้านเพราะไม่มีใครเข้าใจเราค่ะ คือความรู้สึกเราเหมือนว่าแมวมีค่ามากกว่าเราอะ ในบ้านไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราเลย เขาหาว่าเราเป็นประสาทกลัวได้แม้กระทั่งแมว เขาจะพาเราไปปล่อยศรีธัญญาด้วยซ้ำค่ะ ล่าสุดคือทะเลาะกันจนเขาไล่เราออกจากบ้าน เรารู้สึกเสียใจมากที่คนในครอบครัวไม่เข้าใจปมฝั่งใจในอดีตที่เราพยามแก้แล้วแต่มันทำไม่ได้สักที คือเราพยามทำใจเล่นกับน้องดูสักครั้งแต่ใจเราก็ยังกลัวค่อใันแก้ไม่ได้จริงๆนะ ไม่รู้ว่าในนี้จะมีใครเข้าใจเราไหม เราอาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องเพราะตอนนี้กำลังเสียใจแลพร้องไห้ไปพิมพ์ไป จึงอยากขอพื้นที่ไว้ระบายความรู้สึกช่วงนี้
ทะเลาะกับที่บ้านเรื่องแมวควรแก้ปัญหายังไงดี