(ภาพจาก www.pexels.com)
บทความวันจันทร์ (5 ต.ค. 63) : ตัวหนังสือบนโลกไซเบอร์
โดย วรา วราภรณ์
ในฐานะคนที่มีอาชีพเกี่ยวกับตัวหนังสือ เกือบรอบหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ผู้เขียนมีความรู้สึกต่อเรื่องราวในแวดวงอาชีพของตนเองด้วยคำศัพท์ที่ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับสระ “อึ” ทั้งสิ้น คือ อึ้ง ตะลึง ทึ่ง มึน และซึ้ง ปะปนกันไป
โดยวัยและประสบการณ์ ผู้เขียนสนใจและคุ้นเคยพร้อมกับเชื่อมั่นในสื่อสิ่งพิมพ์มากกว่าสื่ออื่น รองลงไปก็คือภาพยนตร์ ศิลปะการแสดง ดนตรี และศิลปะแขนงอื่นๆ ตามลำดับ แต่เมื่อชีวิตเดินทางมาถึงวัยเลขห้านำหน้า ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยหยุดนิ่งของเทคโนโลยีก็ทำให้ต้องมาปรับตัวปรับใจกันใหม่
ถ้าตัดงานจ้าง made to order ออกไป ในเมื่อแทบไม่มีพื้นที่กระดาษสำหรับงานเขียนอีกแล้ว คนขายตัวหนังสือก็ต้องหันไปหาสนามในโลกไซเบอร์หรือพื้นที่ออนไลน์ตามวิถีของผู้บริโภคข่าวสารยุคปัจจุบัน รวมทั้งงานสร้างสรรค์บันเทิงอื่นๆ ที่ต้องถูกต้อนเข้าไปบรรจุไว้ในโลกไซเบอร์เกือบทั้งหมด หรือทั้งหมดก็ว่าได้สำหรับอนาคตอันใกล้
ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ผู้เขียนได้ทดลองสมัครเป็นสมาชิกกลุ่มต่างๆ ในแพลตฟอร์มที่มีผู้ใช้จำนวนมากอย่าง facebook โดยเลือกกลุ่มที่เกี่ยวข้องกับการเขียนและการอ่าน แน่นอน ต้องมีเรื่องหนังสือด้วย กลุ่มที่ผู้เขียนได้เข้าไปใช้บ่อย ติดตาม และตรวจสอบดูทุกวันก็คือ กลุ่มจ้างงานนักเขียนอิสระ ซึ่งถ้าใครยังไม่เคยหลุดเข้าไปในโลกไซเบอร์กลุ่มเหล่านี้ ผู้เขียนก็อยากนำสิ่งที่พบเห็นนั้นมาแบ่งปันกันสักหน่อย
เริ่มจากความรู้สึก “อึ้ง” ก่อน
ที่จริงตนเองเคยอึ้งครั้งแรกมาแล้วตั้งแต่ปี 2556 จากการพูดคุยกับคนทำเพจที่จ้างคนเขียนบทความลงเว็บไซต์ต่างๆ และพอถึงปีนี้ จนถึงวันนี้ก็ยังอึ้งอยู่กับอัตราค่าแรงเขียนงานป้อนพื้นที่ไซเบอร์ซึ่งเรียกด้วยศัพท์ content (คอนเท้นท) เพราะเรามาถึงวันที่นับตัวหนังสือขายกันแล้ว โดยว่ากันเป็นคำๆ ไป ตัวอย่างหนึ่งก็คือ บทความทั่วไปที่ใช้ตัวอักษรขนาด 15 ความยาว 500 คำ มีอัตราค่าจ้าง 50 บาท โดยที่นักเขียนต้องหาภาพประกอบจากแหล่งปลอดลิขสิทธิ์แนบไปด้วย
สำหรับคนทั่วไป ฟังดูว่าเขียนงานหน้ากว่าๆ ด้วยค่าแรง 50 บาท อาจจะรับรู้เพียงผ่านๆ ไม่ได้คิดอะไร ใครเขียนมากก็ได้มาก วันหนึ่งๆ อาจจะเขียนได้สักสี่หรือห้าหน้ากระมัง แต่สำหรับผู้เขียนแล้ว ความรู้สึก “อึ้ง” ที่เกิดขึ้นมาก็คือ นี่เป็นการทำงานคิดเพื่อเขียนเนื้อหาที่ประกอบด้วยสาระประโยชน์ในหมวดต่างๆ เช่น สัตว์เลี้ยง บ้านและสวน รถยนต์ สุขภาพ การท่องเที่ยว ฯลฯ รวมทั้งการศึกษาและเทคโนโลยีด้วย และแน่นอน ต้องไม่ใช่การคัดลอกข้อมูลจากที่ไหนมาแปะ ปะ ตัดต่อ แต่ต้องเป็นการเขียนขึ้นใหม่ด้วยภาษาของผู้เขียนล้วนๆ มันเป็นเหตุเป็นผลกันหรือไม่ระหว่างค่าจ้างกับเนื้องาน เนื้องานบนแพลตฟอร์มในโลกไซเบอร์ที่ถูกมองและให้ค่าว่า
ต้นทุนต่ำ
ในฐานะนักเขียนอิสระและสถานภาพแบบ slow life ผู้เขียนจึงมีความคิดพิสดาร ตัดสินใจทดลองหาประสบการณ์จากงานนี้ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หลังจากรับทราบเงื่อนไขการทำงานและการจ่ายค่าตอบแทนภายในวันเดียวกับที่ส่งงาน ซึ่งยังไม่เคยพบมาก่อน แต่คงเป็นเพราะความสะดวกในการทำธุรกรรมการเงินสมัยนี้ที่พ่วงไปกับโลกไซเบอร์ผ่านระบบออนไลน์ มันจึงเป็นไปได้
ขอส่งท้ายบทความนี้แบบกระชับว่า หนึ่งเดือนเต็มกับการทดลองผลิตบทความราคาห้าสิบบาทสำหรับคน slow life อย่างผู้เขียน ถือเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจและทรงคุณค่ามากสำหรับตนเอง และบทสรุปที่ได้คือ
ครั้งเดียวก็เกินพอ
ส่วนเหตุผลสนับสนุนบทสรุปนี้ ขอเชิญติดตามตอนต่อไปในวันจันทร์หน้า พร้อมทั้งเบื้องหลังถ้อยคำแสดงความรู้สึก “ตะลึง” กับโลกของงานเขียนในไซเบอร์สเปซที่กำลังเข้ามาแทนที่สื่อกระดาษ
(ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ)
บทความวันจันทร์ (5 ต.ค. 63) : ตัวหนังสือบนโลกไซเบอร์
(ภาพจาก www.pexels.com)
บทความวันจันทร์ (5 ต.ค. 63) : ตัวหนังสือบนโลกไซเบอร์
โดย วรา วราภรณ์
ในฐานะคนที่มีอาชีพเกี่ยวกับตัวหนังสือ เกือบรอบหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ผู้เขียนมีความรู้สึกต่อเรื่องราวในแวดวงอาชีพของตนเองด้วยคำศัพท์ที่ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับสระ “อึ” ทั้งสิ้น คือ อึ้ง ตะลึง ทึ่ง มึน และซึ้ง ปะปนกันไป
โดยวัยและประสบการณ์ ผู้เขียนสนใจและคุ้นเคยพร้อมกับเชื่อมั่นในสื่อสิ่งพิมพ์มากกว่าสื่ออื่น รองลงไปก็คือภาพยนตร์ ศิลปะการแสดง ดนตรี และศิลปะแขนงอื่นๆ ตามลำดับ แต่เมื่อชีวิตเดินทางมาถึงวัยเลขห้านำหน้า ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยหยุดนิ่งของเทคโนโลยีก็ทำให้ต้องมาปรับตัวปรับใจกันใหม่
ถ้าตัดงานจ้าง made to order ออกไป ในเมื่อแทบไม่มีพื้นที่กระดาษสำหรับงานเขียนอีกแล้ว คนขายตัวหนังสือก็ต้องหันไปหาสนามในโลกไซเบอร์หรือพื้นที่ออนไลน์ตามวิถีของผู้บริโภคข่าวสารยุคปัจจุบัน รวมทั้งงานสร้างสรรค์บันเทิงอื่นๆ ที่ต้องถูกต้อนเข้าไปบรรจุไว้ในโลกไซเบอร์เกือบทั้งหมด หรือทั้งหมดก็ว่าได้สำหรับอนาคตอันใกล้
ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ผู้เขียนได้ทดลองสมัครเป็นสมาชิกกลุ่มต่างๆ ในแพลตฟอร์มที่มีผู้ใช้จำนวนมากอย่าง facebook โดยเลือกกลุ่มที่เกี่ยวข้องกับการเขียนและการอ่าน แน่นอน ต้องมีเรื่องหนังสือด้วย กลุ่มที่ผู้เขียนได้เข้าไปใช้บ่อย ติดตาม และตรวจสอบดูทุกวันก็คือ กลุ่มจ้างงานนักเขียนอิสระ ซึ่งถ้าใครยังไม่เคยหลุดเข้าไปในโลกไซเบอร์กลุ่มเหล่านี้ ผู้เขียนก็อยากนำสิ่งที่พบเห็นนั้นมาแบ่งปันกันสักหน่อย
เริ่มจากความรู้สึก “อึ้ง” ก่อน
ที่จริงตนเองเคยอึ้งครั้งแรกมาแล้วตั้งแต่ปี 2556 จากการพูดคุยกับคนทำเพจที่จ้างคนเขียนบทความลงเว็บไซต์ต่างๆ และพอถึงปีนี้ จนถึงวันนี้ก็ยังอึ้งอยู่กับอัตราค่าแรงเขียนงานป้อนพื้นที่ไซเบอร์ซึ่งเรียกด้วยศัพท์ content (คอนเท้นท) เพราะเรามาถึงวันที่นับตัวหนังสือขายกันแล้ว โดยว่ากันเป็นคำๆ ไป ตัวอย่างหนึ่งก็คือ บทความทั่วไปที่ใช้ตัวอักษรขนาด 15 ความยาว 500 คำ มีอัตราค่าจ้าง 50 บาท โดยที่นักเขียนต้องหาภาพประกอบจากแหล่งปลอดลิขสิทธิ์แนบไปด้วย
สำหรับคนทั่วไป ฟังดูว่าเขียนงานหน้ากว่าๆ ด้วยค่าแรง 50 บาท อาจจะรับรู้เพียงผ่านๆ ไม่ได้คิดอะไร ใครเขียนมากก็ได้มาก วันหนึ่งๆ อาจจะเขียนได้สักสี่หรือห้าหน้ากระมัง แต่สำหรับผู้เขียนแล้ว ความรู้สึก “อึ้ง” ที่เกิดขึ้นมาก็คือ นี่เป็นการทำงานคิดเพื่อเขียนเนื้อหาที่ประกอบด้วยสาระประโยชน์ในหมวดต่างๆ เช่น สัตว์เลี้ยง บ้านและสวน รถยนต์ สุขภาพ การท่องเที่ยว ฯลฯ รวมทั้งการศึกษาและเทคโนโลยีด้วย และแน่นอน ต้องไม่ใช่การคัดลอกข้อมูลจากที่ไหนมาแปะ ปะ ตัดต่อ แต่ต้องเป็นการเขียนขึ้นใหม่ด้วยภาษาของผู้เขียนล้วนๆ มันเป็นเหตุเป็นผลกันหรือไม่ระหว่างค่าจ้างกับเนื้องาน เนื้องานบนแพลตฟอร์มในโลกไซเบอร์ที่ถูกมองและให้ค่าว่า ต้นทุนต่ำ
ในฐานะนักเขียนอิสระและสถานภาพแบบ slow life ผู้เขียนจึงมีความคิดพิสดาร ตัดสินใจทดลองหาประสบการณ์จากงานนี้ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หลังจากรับทราบเงื่อนไขการทำงานและการจ่ายค่าตอบแทนภายในวันเดียวกับที่ส่งงาน ซึ่งยังไม่เคยพบมาก่อน แต่คงเป็นเพราะความสะดวกในการทำธุรกรรมการเงินสมัยนี้ที่พ่วงไปกับโลกไซเบอร์ผ่านระบบออนไลน์ มันจึงเป็นไปได้
ขอส่งท้ายบทความนี้แบบกระชับว่า หนึ่งเดือนเต็มกับการทดลองผลิตบทความราคาห้าสิบบาทสำหรับคน slow life อย่างผู้เขียน ถือเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจและทรงคุณค่ามากสำหรับตนเอง และบทสรุปที่ได้คือ ครั้งเดียวก็เกินพอ
ส่วนเหตุผลสนับสนุนบทสรุปนี้ ขอเชิญติดตามตอนต่อไปในวันจันทร์หน้า พร้อมทั้งเบื้องหลังถ้อยคำแสดงความรู้สึก “ตะลึง” กับโลกของงานเขียนในไซเบอร์สเปซที่กำลังเข้ามาแทนที่สื่อกระดาษ
(ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ)