ซ่อนกลิ่น

อกเคยช้ำสีดำระกำรัก ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้ เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวช

O รูปเอย .. รูปแพงเจ้า ค่ำจดเช้าแต่ละห้อยเฝ้าคอยเห็น ในดวงจิตเหงาเงียบก็เพียบเพ็ญ ความเอื้อเอ็นดูล้ำ .. คอยค้ำคา O เคยหรือใจ-หยุดคิด-แม้นิดหนึ่ง หยุดซาบซึ้งความวอน .. ออดอ้อนหา ทุกหลับฝัน .. คำนึงก็ตร

แสงตะวันจับฟ้าเมื่อคราตื่น ลมระรื่นพลิ้วแผ่วสะท้านไหว เรือลำยาวลอยล่องมองคราใด คลื่นซัดไกวไหวพริ้วเป็นริ้วงาม ตลาดน้ำตื่นแล้วแนวสองฝั่ง เสียงจอแจแว่วดังเมืองสยาม ขอต้อนรับคนมาเยือนทุกผู้นาม ทั่วเขตคา

เริ่มเข้าสู่ฤดูเหงาที่หนาวเหน็บ กล้ำลืนเก็บเจ็บล้นจนฟ้าสาง สีงที่เห็นเหลือบแลแค่หมอกจาง สีเทาทอทาบวาง เส้นทางเดิน รออุ่นไอ ฉายนวลอวลกรุ่นกลิ่น ที่ถวิลรินรื่นดูตื้นเขิน สายน้ำตา จากใจยังไหลเพลิน ต้องเ

*ธรรมชาติ งามตา น่าสัมผัส สารพัด ทั่วแหล่ง ทุกแห่งหน ทั้งธารใส สายน้ำ ที่ฉ่ำวน เป็นดั่งมนต์ ดลใจให้ตราตรึง*หากความจริง สิ่งสรรค์ นั้นคงอยู่ ได้รับรู้ 

รักคือแสงส่องใจให้ไหวหวั่น คือคืนวันผูกพันไม่หวั่นไหว แม้ห่างไกลเพียงกายแต่ใจใกล้ รักแนบไว้ในทรวงห้วงฤดี อ้อมกอดหนึ่งตรึงใจไม่คลายฝัน แม้คืนวันเปลี่ยนผ่านกาลวิถี รักยังมั่นดังจันทร์กลางราตรี ไม่หลบลี

๏เกร็ดละอองประกายพรายระยิบ แวบวับวิบพราวพร่างกระจ่างใส กลางสายฝนร่วงหล่นบนกิ่งใบ หยดโลมไล้กุหลาบหวั่นวาบทรวง ๏ลมละเลียดบางเบาคอยเคล้าปลอบ จะคอยกอบเก็บช้ำที่รินร่วง รอยอดีตย้ำตีฤดีดวง เห็นคำลวงผ่านมาพา