สวัสดีครับ ผมพึ่งเลิกกับแฟน ผมจะเริ่มเล่าให้ฟังครับ
ผมอยู่ในวัยทำงาน อีกฝ่ายเรียน ม.4 เราเจอกันเพราะน้องเขาเข้าชมรม แล้วผมก็เป็นรุ่นพี่รุ่นแรกๆ ละก็ได้เข้าไปนัดเจอน้องทุกคนเพื่อแนะนำตัว แล้วเราก็ได้เจอกัน
จนวันนึง เราก็เริ่มคุยกัน คุยกันมาเรื่อยๆ น้องเขาก็มีท่าทีที่แบบเหมือนชอบผม หยอดตลอด แล้วก็ประมาณว่าบีบให้ผมคบด้วย ด้วยคำพูดประมาณว่า “เนี่ยบอกพ่อแม่ละนะ” “เนี่ยเพื่อนรู้หมดแล้วนะ” จนวันนึงผมก็ตกลงคบ หลังจากคุยได้ไม่ถึง 2 เดือน
ก็คบมาเรื่อยๆ แต่สิ่งที่มองเห็นชัดเลยคือ เขาบอกว่าอยากเจอ อยากอยู่ด้วยกัน แต่พอผมจะไปหา เขาก็จะพยายามเลี่ยง อย่างเช่น
- วันนึงเขาเลิกเรียนเร็ว เขาบอกผมว่ามารับด้วย ผมก็บอกว่า “งั้นรอเลิกงานก่อนนะ เดี๋ยวไปรับ” ตอนแรกก็โอเค แต่ตลอดเวลาที่รอ เขาก็จะทักตามตลอดว่า “ เพื่อนกลับหมดละนะ “ “เนี่ยอยู่คนเดียวละนะ” เขาตะพูดแบบนี้ทุกๆ 5-10 นาที เหมือนย้ำว่าเนี่ยอยู่คนเดียวอยากกลับแล้ว จนพอใกล้ถึงเวลาผมจะไปรับเขาก็บอกมาว่า “ให้พี่เขามาส่งละ”
- ครั้งนึง ผมไปหาเขาถึงที่ เขาออกมาหาไรกิน เดินอยู่กับเพื่อน ผมจอดรถอยู่หน้าซอย ผมเห็นเขาแล้ว แต่เขายังไม่เห็นผม ผมเลยโทรหา สายแรกไม่รับ สายสองไม่รับ สายสามรับ ผมชวนไปนั่งชายทะเล แต่เหมือนเขาไม่สนใจที่ผมพูดเลย ผมบอกด้วยว่าเนี่ยอยู่หน้าซอย แต่ท่าทีเขาก็ไม่ได้ต้องการรู้ว่าผมอยู่ตรงไหน ผมวางสายแล้วบิดรถกลับบ้านเลย
พอมาเมื่อวันที่แล้ว ผมชวนไปดูหนังเพราะเป็นวันหยุดของผมด้วย เขาบอกว่า “เนี่ยเป็นเด็กบ้านนอก ไม่เคยดูหนัง ไม่เคยเข้าโรงหนังเลย” ก็เนี่ยไงกำลังจะพาไปดู ผมก็บอกไปแบบนี้ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ไป แต่เขามาบอกว่า เพื่อนเขาชวนไปกินบุฟเฟ่ต์ เขามาบอกเรา เราก็โอเคครับ
จนผมมาคิดทบทวนว่า ถ้าเราจะมีแฟนมันต้องดีกว่าตอนโสดสิ แต่นี่เราไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย โดยเราคิดว่า เราเข้ากันไม่ได้จริงๆในหลายๆเรื่อง อาจจะเรื่องเวลา เรื่องอายุ หรือเรื่องความคิดด้วย เราแตกต่างกันหลายอย่าง เพื่อนก็บอกว่ามันไม่โอเคเลยที่ผมคบกับคนนี้ พอเมื่อวานตอนเช้า ผมก็บอกเลิกเขา ผมก็ทักไปหาแม่เขาด้วย ก็แยกย้ายกันไป เพื่อนเขาก็ปลอบนั่นแหละครับ ส่วนผมหรอ ก็อยู่กับตัวเองเหมือนเดิม 555
ผมทำแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหมครับที่ผมเลือกที่จะบอกเลิก เพราะถ้าอยู่ไปไม่มีความสุข เราก็ควรบอกตรงๆ ไม่อยากให้มันยาวกว่านี้ มันจะลำบากกว่านี้ นี้ยังไม่ถึง 1 เดือนเลย ยังลำบากขนาดนี้เลย ขอกำลังหน่อยครับ แงง ;-;
ขอกำลังใจหน่อยครับ
ผมอยู่ในวัยทำงาน อีกฝ่ายเรียน ม.4 เราเจอกันเพราะน้องเขาเข้าชมรม แล้วผมก็เป็นรุ่นพี่รุ่นแรกๆ ละก็ได้เข้าไปนัดเจอน้องทุกคนเพื่อแนะนำตัว แล้วเราก็ได้เจอกัน
จนวันนึง เราก็เริ่มคุยกัน คุยกันมาเรื่อยๆ น้องเขาก็มีท่าทีที่แบบเหมือนชอบผม หยอดตลอด แล้วก็ประมาณว่าบีบให้ผมคบด้วย ด้วยคำพูดประมาณว่า “เนี่ยบอกพ่อแม่ละนะ” “เนี่ยเพื่อนรู้หมดแล้วนะ” จนวันนึงผมก็ตกลงคบ หลังจากคุยได้ไม่ถึง 2 เดือน
ก็คบมาเรื่อยๆ แต่สิ่งที่มองเห็นชัดเลยคือ เขาบอกว่าอยากเจอ อยากอยู่ด้วยกัน แต่พอผมจะไปหา เขาก็จะพยายามเลี่ยง อย่างเช่น
- วันนึงเขาเลิกเรียนเร็ว เขาบอกผมว่ามารับด้วย ผมก็บอกว่า “งั้นรอเลิกงานก่อนนะ เดี๋ยวไปรับ” ตอนแรกก็โอเค แต่ตลอดเวลาที่รอ เขาก็จะทักตามตลอดว่า “ เพื่อนกลับหมดละนะ “ “เนี่ยอยู่คนเดียวละนะ” เขาตะพูดแบบนี้ทุกๆ 5-10 นาที เหมือนย้ำว่าเนี่ยอยู่คนเดียวอยากกลับแล้ว จนพอใกล้ถึงเวลาผมจะไปรับเขาก็บอกมาว่า “ให้พี่เขามาส่งละ”
- ครั้งนึง ผมไปหาเขาถึงที่ เขาออกมาหาไรกิน เดินอยู่กับเพื่อน ผมจอดรถอยู่หน้าซอย ผมเห็นเขาแล้ว แต่เขายังไม่เห็นผม ผมเลยโทรหา สายแรกไม่รับ สายสองไม่รับ สายสามรับ ผมชวนไปนั่งชายทะเล แต่เหมือนเขาไม่สนใจที่ผมพูดเลย ผมบอกด้วยว่าเนี่ยอยู่หน้าซอย แต่ท่าทีเขาก็ไม่ได้ต้องการรู้ว่าผมอยู่ตรงไหน ผมวางสายแล้วบิดรถกลับบ้านเลย
พอมาเมื่อวันที่แล้ว ผมชวนไปดูหนังเพราะเป็นวันหยุดของผมด้วย เขาบอกว่า “เนี่ยเป็นเด็กบ้านนอก ไม่เคยดูหนัง ไม่เคยเข้าโรงหนังเลย” ก็เนี่ยไงกำลังจะพาไปดู ผมก็บอกไปแบบนี้ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ไป แต่เขามาบอกว่า เพื่อนเขาชวนไปกินบุฟเฟ่ต์ เขามาบอกเรา เราก็โอเคครับ
จนผมมาคิดทบทวนว่า ถ้าเราจะมีแฟนมันต้องดีกว่าตอนโสดสิ แต่นี่เราไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย โดยเราคิดว่า เราเข้ากันไม่ได้จริงๆในหลายๆเรื่อง อาจจะเรื่องเวลา เรื่องอายุ หรือเรื่องความคิดด้วย เราแตกต่างกันหลายอย่าง เพื่อนก็บอกว่ามันไม่โอเคเลยที่ผมคบกับคนนี้ พอเมื่อวานตอนเช้า ผมก็บอกเลิกเขา ผมก็ทักไปหาแม่เขาด้วย ก็แยกย้ายกันไป เพื่อนเขาก็ปลอบนั่นแหละครับ ส่วนผมหรอ ก็อยู่กับตัวเองเหมือนเดิม 555
ผมทำแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหมครับที่ผมเลือกที่จะบอกเลิก เพราะถ้าอยู่ไปไม่มีความสุข เราก็ควรบอกตรงๆ ไม่อยากให้มันยาวกว่านี้ มันจะลำบากกว่านี้ นี้ยังไม่ถึง 1 เดือนเลย ยังลำบากขนาดนี้เลย ขอกำลังหน่อยครับ แงง ;-;