สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องเศร้ามากๆๆเลยค่ะ มันดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้เลย ยาวหน่อยนะคะ ข้ามไปอ่านดอกจันทร์ก็ได้ค่ะ
ได้คุยกับคนๆนึงค่ะ เค้าเข้ามาจีบเรา เข้ามาแบบตั้งใจมากๆๆๆ มาแบบเต็ม 100 เรารู้สึกว่าคุยดี คุยถูกคอ คุนสนุก สบายใจ ยิ่งเค้าบอกว่าเค้าคุยกับเราแล้วเค้ารู้สึกแฮปปี้ รู้สึกสดใสมากเลย เรายิ่งรู้สึกดี มีคุณค่า มีความสุขมากค่ะ
เค้าอายุ 29 เรา 25 เค้าดีมากเลย เค้าดูชอบเรา พยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีขึ้นเพื่อจีบเรา (เราไม่เคยพูดถึงและร้องขอ/เรียกร้องส่วนนี้นะคะ) และความทุ่มเทอะไรอีกหลายๆอย่าง คำพูดและการกระทำของเค้า มันสื่อมากเลยค่ะว่าเค้ากลัวว่าเราจะหายไป มันทำให้ใจฟูมากเลยค่ะ จนเราคิดว่า คนนี้คงเป็นคนที่ใช่ คงไปกันได้ไกลแน่ๆ จนเผลอคิดไปถึงอนาคตเลยค่ะ จะย้ายไปทำงานใกล้ๆเขา อยากอยู่ใกล้ๆเค้า แต่ก็ไม่เคยบอกเค้าหรอก
เราเริ่มจาก 0 คุยไปเรื่อยๆมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ โทรหากัน ให้กำลังใจกัน นู่นนั่นนี่ เจอกันทุกอาทิตย์ค่ะ มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน จับมือ กอด เค้าพาไปบ้าน (ไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง) จนมาช่วงหลังๆ การคุยเริ่มน้อยลง ตอบช้า ไม่โทรหาก่อนนอนแบบแต่ก่อน หลังๆเราเป็นฝ่ายโทรหา คอยตามอยู่ตลอด เค้าก็ยังอยู่ปกตินะคะ เราก็คิดไว้ตลอดว่าความรู้สึกทั้งเค้า และเรา มันเปลี่ยนกันได้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ บอกตัวเองให้เตรียมใจเผื่อไว้ด้วย ก็ตามสูตรค่ะ เค้าเริ่มจาก 100 เราเริ่มจาก 0 พอมาถึงจุดที่พอดีกัน เค้าเหลือ 0 เราเต็ม 100 ทั้งใจเลย เราก็ไม่รู้นะคะว่ามันใช่การตกหลุมรักมั้ย
จนมาวันหนึ่งค่ะ เราทนไม่ไหวกับความห่างเหินนี้ ก็เลยได้คุย เคลียร์ เค้าบอกว่า เค้าไม่ได้ชอบเราขนาดนั้นแล้ว คุยไปคุยมา เค้าได้รู้ว่าเรายังไม่ใช่สำหรับเค้าค่ะ เค้าพยายามแล้ว รวมถึงเค้ารู้สึกว่าเรายังไม่เข้าใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเค้า ณ วันนั้น เลยได้แยกย้ายกันแบบไม่มีอะไรติดค้างค่ะ เค้าบอกตบท้ายว่า ยังคุยกันได้เสมอนะ ตั้งแต่วันแรกที่เค้าเข้ามา จนวันสุดท้ายที่บอกลากัน คือ 6 เดือนค่ะ
***ปัญหาคือ***
เราทำใจไม่ได้ เสียใจ ร้องไห้หนัก จมปลัก ในแต่ละวัน กินข้าวได้มือละ3-5คำ ใจเต้นแรงตลอดเวลา วูบวาบตามแขนขา และอาการต่างๆมากมายค่ะ ไม่เป็นอันทำงานเลย คุยกับเพื่อน พอวางสายก็ร้องไห้ แชร์แต่อะไรโง่ๆลงสตอรี่
เราเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เข้าใจทุกอย่าง รู้ทุกอย่างว่าอะไรเป็นอะไร
1 เข้าใจเค้า เค้าพยายามแล้ว เค้าทำดีที่สุดแล้ว
2 เข้าใจว่าการอกหัก สักวันมันก็หายแน่นอน ช้าเร็วขึ้นกับตัวเรา
3 เข้าใจว่าการแยกย้ายกับคนที่ไม่ใช่ เป็นการเปิดโอกาสให้เจอคนที่ใช่
แต่เรายังจมอยู่เลยค่ะ คิดถึงเค้า อยากทักเค้าไป อยากเจอ อยากร้องไห้ต่อหน้าเค้าเผื่อเค้าจะสงสาร อยากให้กลับมา เผื่อเค้าจะลองดูใหม่ ไม่กล้าลบเฟสเค้า เราอยากให้เค้าเห็นเราอยู่ตลอดๆ แล้วก็ชอบไปส่องเฟสเค้าและแฟนเก่าเค้า เห็นว่าเค้าเคยรักกัน ความทรงจำดีๆมีมากมาย แล้วเอามาน้อยใจว่า เรา ไม่มีโอกาสได้เป็นคนที่เค้ารักเลย
การใช้ชีวิตก็เหมือนไม่มีสติ ลงบันไดเลื่อนผิดทาง แตะบัตรรถไฟฟ้าผิดทาง ลงเลยสถานีบ้าง ข้ามถนนไม่เห็นรถบ้าง เข้าเซเว่นผิดๆถูกๆ เดินๆอยู่ก็น้ำตาไหล
มันอาจดูงอแงงี่เง่านะคะ สำหรับความสัมพันธ์ที่คุยกันแค่6เดือน แต่สภาพเราคือแย่มากๆเลย เราไม่เคยอกหักในลักษณะนี้ ไม่เคยคุยกับใครจริงจังแบบนี้ ปกติเคยแต่คุยแปปๆ จับได้ว่าคนที่คุยด้วยคุยหลายคน ก็เลิกคุยไป ออกมาแบบมั่นๆ แล้วก็poppy love ต่างๆสมัยเด็ก เราไม่เคยมีแฟน ไม่เคยอกหัก ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่า "ไม่ใช่ , ไปต่อไม่ได้ , พยายามแล้ว "
เค้าเข้ามาในชีวิตเรา ทิ้งความรู้สึกทุกอย่างไว้ที่เรา แล้วจากไปพร้อมกับคำว่าขอโทษ เรารับมือไม่ได้เลยค่ะ
ขอคำแนะนำ ข้อคิดเชิงบวก อะไรต่างๆ สำหรับคนที่เข้าใจทุกอย่าง แต่หมดสภาพหน่อยนะคะ
อกหักหนักมาก เข้าใจทุกอย่าง รู้ทุกอย่าง แต่ดึงตัวเองออกมาไม่ได้ ขอคำแนะนำค่ะ
ได้คุยกับคนๆนึงค่ะ เค้าเข้ามาจีบเรา เข้ามาแบบตั้งใจมากๆๆๆ มาแบบเต็ม 100 เรารู้สึกว่าคุยดี คุยถูกคอ คุนสนุก สบายใจ ยิ่งเค้าบอกว่าเค้าคุยกับเราแล้วเค้ารู้สึกแฮปปี้ รู้สึกสดใสมากเลย เรายิ่งรู้สึกดี มีคุณค่า มีความสุขมากค่ะ
เค้าอายุ 29 เรา 25 เค้าดีมากเลย เค้าดูชอบเรา พยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีขึ้นเพื่อจีบเรา (เราไม่เคยพูดถึงและร้องขอ/เรียกร้องส่วนนี้นะคะ) และความทุ่มเทอะไรอีกหลายๆอย่าง คำพูดและการกระทำของเค้า มันสื่อมากเลยค่ะว่าเค้ากลัวว่าเราจะหายไป มันทำให้ใจฟูมากเลยค่ะ จนเราคิดว่า คนนี้คงเป็นคนที่ใช่ คงไปกันได้ไกลแน่ๆ จนเผลอคิดไปถึงอนาคตเลยค่ะ จะย้ายไปทำงานใกล้ๆเขา อยากอยู่ใกล้ๆเค้า แต่ก็ไม่เคยบอกเค้าหรอก
เราเริ่มจาก 0 คุยไปเรื่อยๆมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ โทรหากัน ให้กำลังใจกัน นู่นนั่นนี่ เจอกันทุกอาทิตย์ค่ะ มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน จับมือ กอด เค้าพาไปบ้าน (ไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง) จนมาช่วงหลังๆ การคุยเริ่มน้อยลง ตอบช้า ไม่โทรหาก่อนนอนแบบแต่ก่อน หลังๆเราเป็นฝ่ายโทรหา คอยตามอยู่ตลอด เค้าก็ยังอยู่ปกตินะคะ เราก็คิดไว้ตลอดว่าความรู้สึกทั้งเค้า และเรา มันเปลี่ยนกันได้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ บอกตัวเองให้เตรียมใจเผื่อไว้ด้วย ก็ตามสูตรค่ะ เค้าเริ่มจาก 100 เราเริ่มจาก 0 พอมาถึงจุดที่พอดีกัน เค้าเหลือ 0 เราเต็ม 100 ทั้งใจเลย เราก็ไม่รู้นะคะว่ามันใช่การตกหลุมรักมั้ย
จนมาวันหนึ่งค่ะ เราทนไม่ไหวกับความห่างเหินนี้ ก็เลยได้คุย เคลียร์ เค้าบอกว่า เค้าไม่ได้ชอบเราขนาดนั้นแล้ว คุยไปคุยมา เค้าได้รู้ว่าเรายังไม่ใช่สำหรับเค้าค่ะ เค้าพยายามแล้ว รวมถึงเค้ารู้สึกว่าเรายังไม่เข้าใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเค้า ณ วันนั้น เลยได้แยกย้ายกันแบบไม่มีอะไรติดค้างค่ะ เค้าบอกตบท้ายว่า ยังคุยกันได้เสมอนะ ตั้งแต่วันแรกที่เค้าเข้ามา จนวันสุดท้ายที่บอกลากัน คือ 6 เดือนค่ะ
***ปัญหาคือ***
เราทำใจไม่ได้ เสียใจ ร้องไห้หนัก จมปลัก ในแต่ละวัน กินข้าวได้มือละ3-5คำ ใจเต้นแรงตลอดเวลา วูบวาบตามแขนขา และอาการต่างๆมากมายค่ะ ไม่เป็นอันทำงานเลย คุยกับเพื่อน พอวางสายก็ร้องไห้ แชร์แต่อะไรโง่ๆลงสตอรี่
เราเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เข้าใจทุกอย่าง รู้ทุกอย่างว่าอะไรเป็นอะไร
1 เข้าใจเค้า เค้าพยายามแล้ว เค้าทำดีที่สุดแล้ว
2 เข้าใจว่าการอกหัก สักวันมันก็หายแน่นอน ช้าเร็วขึ้นกับตัวเรา
3 เข้าใจว่าการแยกย้ายกับคนที่ไม่ใช่ เป็นการเปิดโอกาสให้เจอคนที่ใช่
แต่เรายังจมอยู่เลยค่ะ คิดถึงเค้า อยากทักเค้าไป อยากเจอ อยากร้องไห้ต่อหน้าเค้าเผื่อเค้าจะสงสาร อยากให้กลับมา เผื่อเค้าจะลองดูใหม่ ไม่กล้าลบเฟสเค้า เราอยากให้เค้าเห็นเราอยู่ตลอดๆ แล้วก็ชอบไปส่องเฟสเค้าและแฟนเก่าเค้า เห็นว่าเค้าเคยรักกัน ความทรงจำดีๆมีมากมาย แล้วเอามาน้อยใจว่า เรา ไม่มีโอกาสได้เป็นคนที่เค้ารักเลย
การใช้ชีวิตก็เหมือนไม่มีสติ ลงบันไดเลื่อนผิดทาง แตะบัตรรถไฟฟ้าผิดทาง ลงเลยสถานีบ้าง ข้ามถนนไม่เห็นรถบ้าง เข้าเซเว่นผิดๆถูกๆ เดินๆอยู่ก็น้ำตาไหล
มันอาจดูงอแงงี่เง่านะคะ สำหรับความสัมพันธ์ที่คุยกันแค่6เดือน แต่สภาพเราคือแย่มากๆเลย เราไม่เคยอกหักในลักษณะนี้ ไม่เคยคุยกับใครจริงจังแบบนี้ ปกติเคยแต่คุยแปปๆ จับได้ว่าคนที่คุยด้วยคุยหลายคน ก็เลิกคุยไป ออกมาแบบมั่นๆ แล้วก็poppy love ต่างๆสมัยเด็ก เราไม่เคยมีแฟน ไม่เคยอกหัก ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่า "ไม่ใช่ , ไปต่อไม่ได้ , พยายามแล้ว "
เค้าเข้ามาในชีวิตเรา ทิ้งความรู้สึกทุกอย่างไว้ที่เรา แล้วจากไปพร้อมกับคำว่าขอโทษ เรารับมือไม่ได้เลยค่ะ
ขอคำแนะนำ ข้อคิดเชิงบวก อะไรต่างๆ สำหรับคนที่เข้าใจทุกอย่าง แต่หมดสภาพหน่อยนะคะ