ตามหัวข้อเลยค่ะ
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าตอนนี้เราอายุ17แต่ ตั้งแต่อนุบาล ที่จำความได้ แม่ของเราชอบจับเราแต่งตัวออกแนวผู้ชาย ใส่รองเท้าผ้าใบใส่กางเกงยีนส์เสื้อสบายๆง่ายที่ไม่ใช่เสื้อผ้าสไตล์เสื้อแนวหวานๆแบบชุดเด็กผญ.ทั่วไป เพราะแม่คิดว่า มันทำอะไรดูคล่องตัวจึงให้ใส่แบบนี้ และแม่จะจับตัดผมสั้นทรงผู้ชายให้ตั้งแต่อนุบาล แม่ทำแบบนี้มาประมาณ5-6ปี และตอนอนุบาลเราเคยแอบชอบผู้หญิงมาตลอดนะ พูดกับเพื่อนทุกวันว่าอยากได้คนนั้นคนนี้เป็นแฟนทั้งๆที่ตัวเองอยู่อนุบาลไม่รู้ว่าพูดออกมาได้ยังใง จนพอประมาณป4 -ป6แฟน มีทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย แต่ตอนนั้นเป็นเด็กใงเลยไม่รู้จักคำว่าทอมหรือเลสฯ แต่เรารู้สึกรักกับผู้หญิงและไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชาย จนม.1 เราชอบผู้หญิงมากขึ้น คือไม่ได้มองผู้ชายเลยจนตั้งแต่นั้นมาคือคบผู้หญิงมาตลอด ชอบที่จะมีกล้ามชอบที่จะตัดผมชอบที่เหมือนตอนเด็กที่แม่จับแต่งตัวเเบบนั้น มันอาจจะชินกับสิ่งเหล่านั้นหรือเปล่าเราไม่แน่ใจ เเต่ทำไมเราชอบที่เป็นแบบนี้ คือทั้งผมทั้งการแสดงออกกับผู้หญิงด้วยกัน ทุกๆอย่างมันเป็นแบบนี้ จนตอนนี่เราอายุ17ละ แต่ที่มันแย่ไปกว่านั้น คือเราเสียใจกับตัวเองเราแอบร้องไห้เราเครียดเราปวดหัวจนไข้ขึ้นทุกวันจนถึงตอนนี่วันนี้เราก็ยังเป็น เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม.1ละเราไม่เคยบอกว่าเราชอบผู้หญิงด้วยกันเราเองก็เป็นแบบนี้ เรากลัวพ่อแม่จะเสียใจที่เราผิดเพศ เรากลัวพ่อแม่รับไม่ได้ เรากลัวพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน เราร้องไห้มาตลอดระยะเวลา4-5ปีแล้ว ณ ตอนนี้ก็ยังร้องไห้
ที่เราเป็นแบบนี้เพราะแม่พูดทุกวัน ว่าแม่ไม่ชอบคนที่ผิดเพศ แม่บ่นตลอดว่า สังคมทุกวันนี้มันเสื่อมลงๆแย่ลงเรื่อยๆเพราะมีคนพวกนี้ คนที่เป็นแบบนี้มันบ้าหรือเปล่า แบบนู้นแบบนี้และแม่เราเป็นคนที่ปากรุนเเรงมาก
และนี่เป็นสาเหตุที่เราอึดอัด ถึงแม่จะไม่รู้ว่าเราเป็นทอมเราชอบผญ.แต่เรารู้สึกอึดอัดมาก เราร้องไห้ทุกคำพูด ใน1วันเราร้องให้5-6ครั้ง เราไม่รู้จะทำยังใง เราจะบอกแม่ดีไหม ว่าเราเป็นแบบนี้ แล้วสิ่งที่แม่บ่นอยู่ทุกๆวัน นั่นคือสิ่งที่เราเป็น
เราเหนื่อยจริงๆ บางครั้งเราคิดสั้น เพราะไม่รู้จะทำยังใง เราสารแม่นะที่เราเป็นแบบนี้ เราพยายามจะตัดใจจากผญ.จะกลับไปอยู่แบบคนปกติคือมันไม่ได้เลย มันเหมือนคิดสั้นมากกว่าที่จะให้ไปเป็นแบบนั้น แต่เราคงไม่ทำหรอก ทำได้แค่คิด
แต่ปัญหามันคือ
นี่แหละเราจะทำยังใงดี จะบอกแม่ดีไหมว่าเราชอบผญ.ด้วยกัน แล้วสิ่งที่แม่บ่นทุกวันนั่นคือสิ่งที่เราเป็น หรือเราไม่ควรจะบอกแม่จนกว่าเราจะเสียชีวิต
เราไม่รู้จะทำยังใง
พอไม่ได้บอกแม่ก็ มานั่งเสียใจร้องไห้ทุกวันต่อให้เขาไม่บ่นก็เหอะแต่รู้สึกผิดที่ผิดเพศกลัวแม่รับไม่ได้
พอจะบอกออกไปก็กลัวว่าแม่จะเสียใจมาก กลัวแม่จะไล่ตีกลัวแม่จะไม่นับเราเป็นลูก เพราะแม่เป็นคนอารมณ์รุนแรงมาก
ทำใงดีทุกคน เราควรทำอย่างไร แต่เราไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว มันเหนื่อยนะที่ต้องหลบๆซ่อนๆเรื่องแบบนี้
เป็นทอมหรือชอบผู้หญิงด้วยกันผิดมันผิดหรอแล้วจะทำอย่างไร
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าตอนนี้เราอายุ17แต่ ตั้งแต่อนุบาล ที่จำความได้ แม่ของเราชอบจับเราแต่งตัวออกแนวผู้ชาย ใส่รองเท้าผ้าใบใส่กางเกงยีนส์เสื้อสบายๆง่ายที่ไม่ใช่เสื้อผ้าสไตล์เสื้อแนวหวานๆแบบชุดเด็กผญ.ทั่วไป เพราะแม่คิดว่า มันทำอะไรดูคล่องตัวจึงให้ใส่แบบนี้ และแม่จะจับตัดผมสั้นทรงผู้ชายให้ตั้งแต่อนุบาล แม่ทำแบบนี้มาประมาณ5-6ปี และตอนอนุบาลเราเคยแอบชอบผู้หญิงมาตลอดนะ พูดกับเพื่อนทุกวันว่าอยากได้คนนั้นคนนี้เป็นแฟนทั้งๆที่ตัวเองอยู่อนุบาลไม่รู้ว่าพูดออกมาได้ยังใง จนพอประมาณป4 -ป6แฟน มีทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย แต่ตอนนั้นเป็นเด็กใงเลยไม่รู้จักคำว่าทอมหรือเลสฯ แต่เรารู้สึกรักกับผู้หญิงและไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชาย จนม.1 เราชอบผู้หญิงมากขึ้น คือไม่ได้มองผู้ชายเลยจนตั้งแต่นั้นมาคือคบผู้หญิงมาตลอด ชอบที่จะมีกล้ามชอบที่จะตัดผมชอบที่เหมือนตอนเด็กที่แม่จับแต่งตัวเเบบนั้น มันอาจจะชินกับสิ่งเหล่านั้นหรือเปล่าเราไม่แน่ใจ เเต่ทำไมเราชอบที่เป็นแบบนี้ คือทั้งผมทั้งการแสดงออกกับผู้หญิงด้วยกัน ทุกๆอย่างมันเป็นแบบนี้ จนตอนนี่เราอายุ17ละ แต่ที่มันแย่ไปกว่านั้น คือเราเสียใจกับตัวเองเราแอบร้องไห้เราเครียดเราปวดหัวจนไข้ขึ้นทุกวันจนถึงตอนนี่วันนี้เราก็ยังเป็น เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม.1ละเราไม่เคยบอกว่าเราชอบผู้หญิงด้วยกันเราเองก็เป็นแบบนี้ เรากลัวพ่อแม่จะเสียใจที่เราผิดเพศ เรากลัวพ่อแม่รับไม่ได้ เรากลัวพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน เราร้องไห้มาตลอดระยะเวลา4-5ปีแล้ว ณ ตอนนี้ก็ยังร้องไห้
ที่เราเป็นแบบนี้เพราะแม่พูดทุกวัน ว่าแม่ไม่ชอบคนที่ผิดเพศ แม่บ่นตลอดว่า สังคมทุกวันนี้มันเสื่อมลงๆแย่ลงเรื่อยๆเพราะมีคนพวกนี้ คนที่เป็นแบบนี้มันบ้าหรือเปล่า แบบนู้นแบบนี้และแม่เราเป็นคนที่ปากรุนเเรงมาก
และนี่เป็นสาเหตุที่เราอึดอัด ถึงแม่จะไม่รู้ว่าเราเป็นทอมเราชอบผญ.แต่เรารู้สึกอึดอัดมาก เราร้องไห้ทุกคำพูด ใน1วันเราร้องให้5-6ครั้ง เราไม่รู้จะทำยังใง เราจะบอกแม่ดีไหม ว่าเราเป็นแบบนี้ แล้วสิ่งที่แม่บ่นอยู่ทุกๆวัน นั่นคือสิ่งที่เราเป็น
เราเหนื่อยจริงๆ บางครั้งเราคิดสั้น เพราะไม่รู้จะทำยังใง เราสารแม่นะที่เราเป็นแบบนี้ เราพยายามจะตัดใจจากผญ.จะกลับไปอยู่แบบคนปกติคือมันไม่ได้เลย มันเหมือนคิดสั้นมากกว่าที่จะให้ไปเป็นแบบนั้น แต่เราคงไม่ทำหรอก ทำได้แค่คิด
แต่ปัญหามันคือ
นี่แหละเราจะทำยังใงดี จะบอกแม่ดีไหมว่าเราชอบผญ.ด้วยกัน แล้วสิ่งที่แม่บ่นทุกวันนั่นคือสิ่งที่เราเป็น หรือเราไม่ควรจะบอกแม่จนกว่าเราจะเสียชีวิต
เราไม่รู้จะทำยังใง
พอไม่ได้บอกแม่ก็ มานั่งเสียใจร้องไห้ทุกวันต่อให้เขาไม่บ่นก็เหอะแต่รู้สึกผิดที่ผิดเพศกลัวแม่รับไม่ได้
พอจะบอกออกไปก็กลัวว่าแม่จะเสียใจมาก กลัวแม่จะไล่ตีกลัวแม่จะไม่นับเราเป็นลูก เพราะแม่เป็นคนอารมณ์รุนแรงมาก
ทำใงดีทุกคน เราควรทำอย่างไร แต่เราไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว มันเหนื่อยนะที่ต้องหลบๆซ่อนๆเรื่องแบบนี้