สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 21 ปี
ยายผมป่วยในวัยอายุ 80 ในใจผมก็คิดไว้แล้วว่าสักวันเขาก็ต้องจากผมไป
มันทำให้ผมนึกถึงตอน 14-15 ปี ผมไม่ยอมเรียนต่อจะให้ยายพาไปลาออก
ยายเขาก็เตือนผมแล้วว่าให้เรียนให้จบแต่ผมเลือกที่จะออก
เพราะเป็นห่วงทรงผม(ความคิดตอนนั้นเกลียดทรงหัวเกรียนมาก)
แล้วยายไม่พอไปสักที ผมเลยด่ายายสารพัด จนเขาพาไป
ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนตัวเองเท่ ผมยาวรองทรงต่ำกางเกงสั้นถุงเท้าสั้น
เดินไปลาออกมีแต่คนมองตอนนั้นผมHotในโรงเรียนมาก ไลค์เฟสเป็นพัน
ยายผมก็พาไปลาออกเสร็จ ผมก็ขอเงินยายเผื่อที่จะไปเล่นเกมต่อ
แล้วปล่อยให้ยายเดินกลับบ้านจากโรงเรียนผมถึงบ้าน ระยะ 5 กิโล
ผมไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นผมคิดไปได้ยังไงโคตรเด็ก***เลย
แล้วในทุกๆวันยายจะเป็นคนหาข้าวหาน้ำมาให้ผมกิน ผมใช้ยายไปซื้อให้
ข้ามถนน 4 เลน เผื่อไปซื้อข้าวมาให้ผมกินทุกวัน
บางวันเขาไม่มีเงินให้ผมไปเล่นเกมผมก็ด่าเขาเป็นคำที่แรงมากหนักขึ้นๆ
เป็นอยู่อย่างนั้นตั้งแต่อายุ 15 ถึง 18 ปี
ผมมีแฟน ผมมีงานทำเกี่ยวกับเกม รายได้ 6 หลัก ผมเริ่มเป็นฝ่ายที่ดูแลยาย
ผมซื้อข้าวอะไรให้ยายกินทุกวัน ซื้อบ้าน ซื้อทีวี ซื้อทุกอย่างที่จะให้ยายสบาย
จนอยู่มาถึง ณ ปัจจุบัน ยายผมเริ่มมีโรคชราเริ่มเข้ารพ.เป็นโรคความดัน
ยายผมเริ่มเดินไม่ได้ เริ่มจำผมไม่ได้ พูดจาไม่รู้เรื่องไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
ผมมองหน้าเขาแล้วผมรู้สึกเศร้าใจมาก ผมรู้สึกผิดที่เมื่อก่อนทำไม่ดีกับเขา
จนตอนนี้ทั้งๆที่มีเงินทองมากมายมีทุกอย่างในวัย21 แต่ผมไม่มีความสุขเลย
ผมอยากดูแลยายให้มากกว่านี้ ผมรู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จช้าไป
ยายผมไม่เหมือนเดิมแล้วแถมผมยังทุกข์ใจที่เมื่อก่อนผมเคยด่ายายแรงๆ
ผมควรทำอย่างไรดี ผมไม่มีความสุขผมเศร้าตลอดเวลา ผมได้แต่โทษตัวเองในอดีต
ผมเดินผ่านเตียงยายแล้วได้แต่พูดในใจว่าขอโทษ (ปัจจุบันยายยังมีชีวิตอยู่)
แต่ผมรู้สึกผิดที่เคยทำอะไรไม่ดีกับเขาไป ผมควรทำอย่างไรดีครับ พิมต่อไม่ไหว
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ จะด่าผมในอดีตด่าได้เลยครับ ผมยังอยากฆ่ามันเลย
ผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เคยทำไปตอนเด็ก
ยายผมป่วยในวัยอายุ 80 ในใจผมก็คิดไว้แล้วว่าสักวันเขาก็ต้องจากผมไป
มันทำให้ผมนึกถึงตอน 14-15 ปี ผมไม่ยอมเรียนต่อจะให้ยายพาไปลาออก
ยายเขาก็เตือนผมแล้วว่าให้เรียนให้จบแต่ผมเลือกที่จะออก
เพราะเป็นห่วงทรงผม(ความคิดตอนนั้นเกลียดทรงหัวเกรียนมาก)
แล้วยายไม่พอไปสักที ผมเลยด่ายายสารพัด จนเขาพาไป
ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนตัวเองเท่ ผมยาวรองทรงต่ำกางเกงสั้นถุงเท้าสั้น
เดินไปลาออกมีแต่คนมองตอนนั้นผมHotในโรงเรียนมาก ไลค์เฟสเป็นพัน
ยายผมก็พาไปลาออกเสร็จ ผมก็ขอเงินยายเผื่อที่จะไปเล่นเกมต่อ
แล้วปล่อยให้ยายเดินกลับบ้านจากโรงเรียนผมถึงบ้าน ระยะ 5 กิโล
ผมไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นผมคิดไปได้ยังไงโคตรเด็ก***เลย
แล้วในทุกๆวันยายจะเป็นคนหาข้าวหาน้ำมาให้ผมกิน ผมใช้ยายไปซื้อให้
ข้ามถนน 4 เลน เผื่อไปซื้อข้าวมาให้ผมกินทุกวัน
บางวันเขาไม่มีเงินให้ผมไปเล่นเกมผมก็ด่าเขาเป็นคำที่แรงมากหนักขึ้นๆ
เป็นอยู่อย่างนั้นตั้งแต่อายุ 15 ถึง 18 ปี
ผมมีแฟน ผมมีงานทำเกี่ยวกับเกม รายได้ 6 หลัก ผมเริ่มเป็นฝ่ายที่ดูแลยาย
ผมซื้อข้าวอะไรให้ยายกินทุกวัน ซื้อบ้าน ซื้อทีวี ซื้อทุกอย่างที่จะให้ยายสบาย
จนอยู่มาถึง ณ ปัจจุบัน ยายผมเริ่มมีโรคชราเริ่มเข้ารพ.เป็นโรคความดัน
ยายผมเริ่มเดินไม่ได้ เริ่มจำผมไม่ได้ พูดจาไม่รู้เรื่องไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
ผมมองหน้าเขาแล้วผมรู้สึกเศร้าใจมาก ผมรู้สึกผิดที่เมื่อก่อนทำไม่ดีกับเขา
จนตอนนี้ทั้งๆที่มีเงินทองมากมายมีทุกอย่างในวัย21 แต่ผมไม่มีความสุขเลย
ผมอยากดูแลยายให้มากกว่านี้ ผมรู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จช้าไป
ยายผมไม่เหมือนเดิมแล้วแถมผมยังทุกข์ใจที่เมื่อก่อนผมเคยด่ายายแรงๆ
ผมควรทำอย่างไรดี ผมไม่มีความสุขผมเศร้าตลอดเวลา ผมได้แต่โทษตัวเองในอดีต
ผมเดินผ่านเตียงยายแล้วได้แต่พูดในใจว่าขอโทษ (ปัจจุบันยายยังมีชีวิตอยู่)
แต่ผมรู้สึกผิดที่เคยทำอะไรไม่ดีกับเขาไป ผมควรทำอย่างไรดีครับ พิมต่อไม่ไหว
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ จะด่าผมในอดีตด่าได้เลยครับ ผมยังอยากฆ่ามันเลย