สวัสดีครับ ผมเรียนที่นี้ได้4เดือนแล้ว
ที่มาตั้งกระทู้เพราะความเหงาล้วนๆ คือ ผมเป็นคนต่างจังหวัด มาเรียนที่นี้คนเดียว
ผมเลือกที่จะไม่ไปเรียนที่เดียวกับแก๊งผม ผมคิดว่าไปเรียนที่นี้เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่
ตอนมาเรียนวันแรกผมก็ได้รู้จักกับเพื่อนคนนึง ก็ไปไหนไปด้วยกัน จนสนิทแล้วแหละ
เรียนกับผมได้3เดือน อยู่ๆก็อยากลาออก แต่โชคดีที่ผมก็ยังได้เพื่อนใหม่อีกคนนึง ผมเป็นคนที่หาเพื่อนยากมากเลยครับ
แต่ที่ผมเห็นคนที่อยู่เป็นกลุ่มส่วนมากก็มาจาก รร เดียวกันทั้งนั้น ทุกวันนี้เรียนเสร็จกลับหอ ส่วนมากเรียนออนไลน์
ส่วนน้อยอะครับเรียนในมอ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยกินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เหล้าเบียร์กินตอนอยู่กับเพื่อนสนิทนานๆครั้ง ผมชอบเมาให้เพื่อนมันฮากัน55
แต่พอมาอยู่นี้ผม เหมือนเป็นโรคส่วนตัวมากๆเลย ผมไม่เคยประหม่าอะไรแบบนี้มาก่อน มันหนักขึ้นทุกวัน ตลอด4เดือน ผมไม่ได้คุยกับใครเลย คุยเฉพาะตอนไปเรียนมอเพราะได้เจอเพื่อน ผมไปไหนมาไหนคนเดียวกินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว อยู่ๆผมก็กลายเป็นคนที่กลัวสายตาเวลามองผม
ตอนทำอะไรคนเดียว เห้อออ ทำให้ผมกลัวที่จะออกไปไหนมาไหน แต่ผมออกไปข้างนอกทุกครั้งถึงแม้ว่าจะกลัว เพื่อไม่ให้ตัวเองเครียด เลยขี่รถเล่น
คือผมมาจากบ้านนอก มาเรียนในเมือง การขี่รถในเมืองเป็นอะไรที่วุ่นวายที่สุดเลย ทั้งรถติด แล้วก็งงกับไฟแดงตรง4แยก ในช่วงแรก แล้วก็ทางoneway ผมงงมากเวลาขี่รถเลย ก็ต้องหาทางกลับรถอีก กว่าจะชิน ตอนนี้ผมพยายามพาตัวเองไม่ให้เหงาอยู่
ถ้าไม่ได้เรียนในมอผมก็จะหาอะไรทำ เช่น เล่นกีต้าร์ร้องเพลง แต่ก็เล่นได้ไม่เต็มที่เพราะ เดี๋ยวข้างห้องรำคาญ ถ้าอยู่บ้านผมตะโกนร้องทั้งวันอะ พยายามหางานอดิเรกทำ เลยหาซื้อนิยายมาอ่านก็สนุกดี เพิ่งเคยอ่านนิยานเป็นครั้งแรกนี้แหละ มันเหงาจัด เวลาเพื่อนลงรูปของกินกัน พวกหมูกระทะ ชาบู
ผมก็มาดูตัวเองกินข้าวกระเพรา ไม่ก็ข้าวมันไก่กินบ่อยสุดละ เคยคิดจะไปกินหมูทะแหละแต่ไปคนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่
แล้วก็เรื่องเรียน ตามจริงตอนมัธยมผมเล่นดนตรีมาตั้งแต่ ม.1 ทฤษฏีพื้นฐานผมแน่นมาก เป็นหัวหน้าวงโยฯ เปิดหมวกตามงานต่างๆ
เล่นร้านอาหารเคยเล่นแค่ครั้งเดียวเพราะผมไม่ค่อยถนัดแนวโฟล์คเท่าไหร่ ผมเล่นวงสตริงงาน รร ประจำ ผมเป็นคนสอนคนในวงเล่นดนตรีทั้งหมดเริ่มจาก0
หมด ยกเว้นกลองผมไม่ถนัด แต่พอเข้ามหาลัยผมดันอยากเรียนนิเทศฯอยากทำหนัง แต่ที่ ที่ผมดูค่าเทอมแพงมากเป็นกึ่งเอกชน ผมเลยเรียนนิเทศที่จังหวัดเดียวกับที่ดูแหละแต่เป็นราชภัฏ สอนแต่อะไรก็ไม่รู้ เรียนออนไลน์เลยงงด้วย กิจกรรมก็ไม่มีเรียนอย่างเดียวสอนแบบว่า จะให้เป็นผู้นักข่าว ผมชอบดูหนังมากเลยสงสัยเรื่องมุมกล้อง การจัดแสง การรตัดต่อ อะไรประมาณนั้น แต่ผิดที่ผมเองเพราะไม่ศึกษาดูให้ดีก่อนว่ามันมีแบบที่เราต้องการไหม คือผมคิดว่านิเทศมันก็คงมีเหมือนกันหมด
เวลาผมเห็นเพื่อนผมที่เรียนดนตรี ผมก็คิดในใจว่าถ้าเรียนดนตรีคงมีความสุขมากกว่านี้ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นครูดนตรี ผมอยากทำงานเบี้องหลัง
เลยเลือกเรียนนิเทศฯ ผมชอบดูหนังมากสงสัยเรื่องมุมกล้อง การจัดแสง การรตัดต่อ อะไรประมาณนั้น
วันนี้ผมก็ทำตัวปกติเหมือนทุกวันซื้อของกินเสร็จแล้วก็กลับหอ แต่วันนี้มันรู้เหงามากกว่าทุกวัน จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมา มันรู้สึกกดดันมากที่ต้องเผชิญโลกคนเดียว ทำอะไรก็เกร่งๆไปหมด ไม่ได้คุยกับคนอื่นนานก็นึกคำพูดไม่ออกตอนอยู่ต่อหน้า
ไม่มีอะไรแล้วครับ
ผมแค่อยากระบายความในใจเฉย ขอบคุณครับ
ชีวิตมหาลัย ช่วงโควิดเป็นยังไงกันบ้าง
ที่มาตั้งกระทู้เพราะความเหงาล้วนๆ คือ ผมเป็นคนต่างจังหวัด มาเรียนที่นี้คนเดียว
ผมเลือกที่จะไม่ไปเรียนที่เดียวกับแก๊งผม ผมคิดว่าไปเรียนที่นี้เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่
ตอนมาเรียนวันแรกผมก็ได้รู้จักกับเพื่อนคนนึง ก็ไปไหนไปด้วยกัน จนสนิทแล้วแหละ
เรียนกับผมได้3เดือน อยู่ๆก็อยากลาออก แต่โชคดีที่ผมก็ยังได้เพื่อนใหม่อีกคนนึง ผมเป็นคนที่หาเพื่อนยากมากเลยครับ
แต่ที่ผมเห็นคนที่อยู่เป็นกลุ่มส่วนมากก็มาจาก รร เดียวกันทั้งนั้น ทุกวันนี้เรียนเสร็จกลับหอ ส่วนมากเรียนออนไลน์
ส่วนน้อยอะครับเรียนในมอ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยกินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เหล้าเบียร์กินตอนอยู่กับเพื่อนสนิทนานๆครั้ง ผมชอบเมาให้เพื่อนมันฮากัน55
แต่พอมาอยู่นี้ผม เหมือนเป็นโรคส่วนตัวมากๆเลย ผมไม่เคยประหม่าอะไรแบบนี้มาก่อน มันหนักขึ้นทุกวัน ตลอด4เดือน ผมไม่ได้คุยกับใครเลย คุยเฉพาะตอนไปเรียนมอเพราะได้เจอเพื่อน ผมไปไหนมาไหนคนเดียวกินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว อยู่ๆผมก็กลายเป็นคนที่กลัวสายตาเวลามองผม
ตอนทำอะไรคนเดียว เห้อออ ทำให้ผมกลัวที่จะออกไปไหนมาไหน แต่ผมออกไปข้างนอกทุกครั้งถึงแม้ว่าจะกลัว เพื่อไม่ให้ตัวเองเครียด เลยขี่รถเล่น
คือผมมาจากบ้านนอก มาเรียนในเมือง การขี่รถในเมืองเป็นอะไรที่วุ่นวายที่สุดเลย ทั้งรถติด แล้วก็งงกับไฟแดงตรง4แยก ในช่วงแรก แล้วก็ทางoneway ผมงงมากเวลาขี่รถเลย ก็ต้องหาทางกลับรถอีก กว่าจะชิน ตอนนี้ผมพยายามพาตัวเองไม่ให้เหงาอยู่
ถ้าไม่ได้เรียนในมอผมก็จะหาอะไรทำ เช่น เล่นกีต้าร์ร้องเพลง แต่ก็เล่นได้ไม่เต็มที่เพราะ เดี๋ยวข้างห้องรำคาญ ถ้าอยู่บ้านผมตะโกนร้องทั้งวันอะ พยายามหางานอดิเรกทำ เลยหาซื้อนิยายมาอ่านก็สนุกดี เพิ่งเคยอ่านนิยานเป็นครั้งแรกนี้แหละ มันเหงาจัด เวลาเพื่อนลงรูปของกินกัน พวกหมูกระทะ ชาบู
ผมก็มาดูตัวเองกินข้าวกระเพรา ไม่ก็ข้าวมันไก่กินบ่อยสุดละ เคยคิดจะไปกินหมูทะแหละแต่ไปคนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่
แล้วก็เรื่องเรียน ตามจริงตอนมัธยมผมเล่นดนตรีมาตั้งแต่ ม.1 ทฤษฏีพื้นฐานผมแน่นมาก เป็นหัวหน้าวงโยฯ เปิดหมวกตามงานต่างๆ
เล่นร้านอาหารเคยเล่นแค่ครั้งเดียวเพราะผมไม่ค่อยถนัดแนวโฟล์คเท่าไหร่ ผมเล่นวงสตริงงาน รร ประจำ ผมเป็นคนสอนคนในวงเล่นดนตรีทั้งหมดเริ่มจาก0
หมด ยกเว้นกลองผมไม่ถนัด แต่พอเข้ามหาลัยผมดันอยากเรียนนิเทศฯอยากทำหนัง แต่ที่ ที่ผมดูค่าเทอมแพงมากเป็นกึ่งเอกชน ผมเลยเรียนนิเทศที่จังหวัดเดียวกับที่ดูแหละแต่เป็นราชภัฏ สอนแต่อะไรก็ไม่รู้ เรียนออนไลน์เลยงงด้วย กิจกรรมก็ไม่มีเรียนอย่างเดียวสอนแบบว่า จะให้เป็นผู้นักข่าว ผมชอบดูหนังมากเลยสงสัยเรื่องมุมกล้อง การจัดแสง การรตัดต่อ อะไรประมาณนั้น แต่ผิดที่ผมเองเพราะไม่ศึกษาดูให้ดีก่อนว่ามันมีแบบที่เราต้องการไหม คือผมคิดว่านิเทศมันก็คงมีเหมือนกันหมด
เวลาผมเห็นเพื่อนผมที่เรียนดนตรี ผมก็คิดในใจว่าถ้าเรียนดนตรีคงมีความสุขมากกว่านี้ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นครูดนตรี ผมอยากทำงานเบี้องหลัง
เลยเลือกเรียนนิเทศฯ ผมชอบดูหนังมากสงสัยเรื่องมุมกล้อง การจัดแสง การรตัดต่อ อะไรประมาณนั้น
วันนี้ผมก็ทำตัวปกติเหมือนทุกวันซื้อของกินเสร็จแล้วก็กลับหอ แต่วันนี้มันรู้เหงามากกว่าทุกวัน จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมา มันรู้สึกกดดันมากที่ต้องเผชิญโลกคนเดียว ทำอะไรก็เกร่งๆไปหมด ไม่ได้คุยกับคนอื่นนานก็นึกคำพูดไม่ออกตอนอยู่ต่อหน้า
ไม่มีอะไรแล้วครับ
ผมแค่อยากระบายความในใจเฉย ขอบคุณครับ