สวัสดีค่ะ คือ ช่วงนี้เรารู้สึกโดดเดี่ยวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ เราเพิ่งเลิกกับแฟนด้วย
ขอเกริ่นนิดนึงนะคะ โดยพื้นฐานเราเป็นคนค่อนข้างไม่เปิดเผยความรู้สึกตัวเองกับใครค่ะ
เราเป็นคนที่แสดงออกมาก ไม่ใช่คนขี้อายแม้แต่น้อย อันนี้เพื่อนๆบอกมานะคะ55555
แต่พอเป็นเรื่องความรู้สึกอะไรต่างๆ คนอื่นจะไม่มีทางรับรู้ได้เลยค่ะ ว่าเรารู้สึกยังไง จะเป็นยังไง
เรื่องก็มีอยู่ว่า เรารู้สึกว่า เหมือนเราไม่มีเพื่อนที่จะเรียกว่าเพื่อนจริงๆ แต่เมื่อไหร่ที่เพื่อนลำบาก
เราจะอยู่ข้างๆเค้าตลอด ทุกเรื่อง เงิน ความไม่เข้าใจต่างๆ เราพร้อมที่จะช่วย พร้อมที่จะอธิบายและอยู่ข้างๆเค้า
ช่วยเท่าที่เราจะสามารถช่วยได้ แต่เมื่อถึงตาเราบ้าง เราเคยระบายเรื่องที่แฟนเราทิ้งเราไปค่ะ เค้าไม่ได้ตั้งใจฟังเราเลยสักนิด
เค้าปล่อยให้เสียงเราหายไปกับอากาศ ตอนนั้นเรารับรู้ได้เลยค่ะ ว่าเราไม่เหลือใครแล้ว เราเลยเก็บความรู้สึกนี้ไว้
แต่ไม่ได้พูดนะคะว่าเราไม่โอเค เราก็เลยบอกตัวเองมาเสมอว่าสู้ๆ ยังไงเราก็ต้องผ่านไปคนเดียวให้ได้
แต่ท้ายที่สุดเราก็ต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังเราจริงๆ ตั้งใจรับฟังความรู้สึกของเรา
แต่ในสถานการณ์นั้นเราโดนเมินมากเลยค่ะเค้าปล่อยให้เสียงเรามันผ่านๆไป ท้อนะคะ มันอึดอัด
ว่าเราเป็นเพื่อนกันมาเกือบ 7 ปี ในกลุ่มมี 7 คน เวลาไปไหน เค้าจะไป 6 คนกันตลอดเลยค่ะ
ไม่มีใครหันมาชวนเราเลย ด้วยความที่เราเรียนกันคนละคณะ ต่างจาก 6 คนที่เรียนด้วยกันหมด เหมือนเวลาที่เค้ามีความสุข
เค้าไม่เคยนึกถึงเราแม้แต่น้อยเลยค่ะ มีครั้งหนึ่งเค้ามายืมตังเราจำนวนหนึ่งค่ะ เราเลยลองๆใจดูว่าถ้าเราบอกว่า
เราไม่มี เค้าจะทำยังไงกับเรา โดยในวันนั้นเรามีนัดไปกินชาบูด้วยกันหลังเลิกเรียนค่ะ เราก็เลยบอกเค้าว่า ช่วงนี้ไม่มีเลย
เค้าก็เลยขับรถออกไปจากตึกเราเลยค่ะ ทั้งๆที่ตอนนั้นเรายังไม่เงยหน้าขึ้นจากกระเป๋าตังที่กำลังหาตังอยู่ และตอนนั้นเป็นช่วงที่เค้า
ขับรถมารับเราที่ตึกคณะเพื่อที่จะไปร้านชาบู ตอนนั้นหัวใจเราล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยค่ะ แต่มันร้องไม่ออกนะคะ
เราก็ปลอบตัวเองไปพลางๆ ไลน์ไปในกลุ่ม ก็ไม่มีคนเข้ามาอ่าน เข้ามาตอบ เราคิดว่าเค้าคงลืมว่าเราจะไปด้วย
เราเลยไลน์ไปขอโลเคชั่นว่าร้านไหน แต่ไม่มีเลยสักคนค่ะ5555 แต่ยังอัพสตอรี่กันอยู่นะคะ 6 คน ที่ไม่มีเรา ด้วยความที่เราต้องกลับบ้าน
ด้วยกันทุกวัน เพราะรถที่เค้าขับมันคือรถของเราค่ะ แต่วันนั้นเค้าขับไปกินกัน 6 คน เราเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับหอ
แล้วก็คิดว่าเราต้องโดดเดียวขนาดนี้จริงๆหรือ เรารู้สึกไม่มีใครอยู่ข้างๆเราจริงๆเลยค่ะ แม้สักคนเดียว เรากลัวที่จะเป็นโรคซึมเศร้า
มันรู้สึกอ้างว้างไปหมด เรารู้สึกไม่เหลือใครแล้วค่ะในฐานะผู้รับฟังและผู้ให้กำลังใจ
.
.
.
ต้องขออภัยด้วยนะคะที่อาจจะวกไปวนมา ย้อนแย้งไปบ้าง แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกโล่งขึ้นมานิดนึงค่ะ
มันมีอีกหลายๆเรื่องนะคะ แต่วันนี้เรารู้สึกทนไม่ไหว อยากจะหาที่ระบายสักที่หนึ่ง
แต่สุดท้ายเราก็ขอกับตัวเองเสมอว่า สักวันนึงขอแค่เจอคนที่เคารพและให้เกียรติเรา ทั้งในด้านการกระทำและความรู้สึก ความจริงใจ
ขอระบายนะคะ ทำไมเรารู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน
ขอเกริ่นนิดนึงนะคะ โดยพื้นฐานเราเป็นคนค่อนข้างไม่เปิดเผยความรู้สึกตัวเองกับใครค่ะ
เราเป็นคนที่แสดงออกมาก ไม่ใช่คนขี้อายแม้แต่น้อย อันนี้เพื่อนๆบอกมานะคะ55555
แต่พอเป็นเรื่องความรู้สึกอะไรต่างๆ คนอื่นจะไม่มีทางรับรู้ได้เลยค่ะ ว่าเรารู้สึกยังไง จะเป็นยังไง
เรื่องก็มีอยู่ว่า เรารู้สึกว่า เหมือนเราไม่มีเพื่อนที่จะเรียกว่าเพื่อนจริงๆ แต่เมื่อไหร่ที่เพื่อนลำบาก
เราจะอยู่ข้างๆเค้าตลอด ทุกเรื่อง เงิน ความไม่เข้าใจต่างๆ เราพร้อมที่จะช่วย พร้อมที่จะอธิบายและอยู่ข้างๆเค้า
ช่วยเท่าที่เราจะสามารถช่วยได้ แต่เมื่อถึงตาเราบ้าง เราเคยระบายเรื่องที่แฟนเราทิ้งเราไปค่ะ เค้าไม่ได้ตั้งใจฟังเราเลยสักนิด
เค้าปล่อยให้เสียงเราหายไปกับอากาศ ตอนนั้นเรารับรู้ได้เลยค่ะ ว่าเราไม่เหลือใครแล้ว เราเลยเก็บความรู้สึกนี้ไว้
แต่ไม่ได้พูดนะคะว่าเราไม่โอเค เราก็เลยบอกตัวเองมาเสมอว่าสู้ๆ ยังไงเราก็ต้องผ่านไปคนเดียวให้ได้
แต่ท้ายที่สุดเราก็ต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังเราจริงๆ ตั้งใจรับฟังความรู้สึกของเรา
แต่ในสถานการณ์นั้นเราโดนเมินมากเลยค่ะเค้าปล่อยให้เสียงเรามันผ่านๆไป ท้อนะคะ มันอึดอัด
ว่าเราเป็นเพื่อนกันมาเกือบ 7 ปี ในกลุ่มมี 7 คน เวลาไปไหน เค้าจะไป 6 คนกันตลอดเลยค่ะ
ไม่มีใครหันมาชวนเราเลย ด้วยความที่เราเรียนกันคนละคณะ ต่างจาก 6 คนที่เรียนด้วยกันหมด เหมือนเวลาที่เค้ามีความสุข
เค้าไม่เคยนึกถึงเราแม้แต่น้อยเลยค่ะ มีครั้งหนึ่งเค้ามายืมตังเราจำนวนหนึ่งค่ะ เราเลยลองๆใจดูว่าถ้าเราบอกว่า
เราไม่มี เค้าจะทำยังไงกับเรา โดยในวันนั้นเรามีนัดไปกินชาบูด้วยกันหลังเลิกเรียนค่ะ เราก็เลยบอกเค้าว่า ช่วงนี้ไม่มีเลย
เค้าก็เลยขับรถออกไปจากตึกเราเลยค่ะ ทั้งๆที่ตอนนั้นเรายังไม่เงยหน้าขึ้นจากกระเป๋าตังที่กำลังหาตังอยู่ และตอนนั้นเป็นช่วงที่เค้า
ขับรถมารับเราที่ตึกคณะเพื่อที่จะไปร้านชาบู ตอนนั้นหัวใจเราล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยค่ะ แต่มันร้องไม่ออกนะคะ
เราก็ปลอบตัวเองไปพลางๆ ไลน์ไปในกลุ่ม ก็ไม่มีคนเข้ามาอ่าน เข้ามาตอบ เราคิดว่าเค้าคงลืมว่าเราจะไปด้วย
เราเลยไลน์ไปขอโลเคชั่นว่าร้านไหน แต่ไม่มีเลยสักคนค่ะ5555 แต่ยังอัพสตอรี่กันอยู่นะคะ 6 คน ที่ไม่มีเรา ด้วยความที่เราต้องกลับบ้าน
ด้วยกันทุกวัน เพราะรถที่เค้าขับมันคือรถของเราค่ะ แต่วันนั้นเค้าขับไปกินกัน 6 คน เราเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับหอ
แล้วก็คิดว่าเราต้องโดดเดียวขนาดนี้จริงๆหรือ เรารู้สึกไม่มีใครอยู่ข้างๆเราจริงๆเลยค่ะ แม้สักคนเดียว เรากลัวที่จะเป็นโรคซึมเศร้า
มันรู้สึกอ้างว้างไปหมด เรารู้สึกไม่เหลือใครแล้วค่ะในฐานะผู้รับฟังและผู้ให้กำลังใจ
.
.
.
ต้องขออภัยด้วยนะคะที่อาจจะวกไปวนมา ย้อนแย้งไปบ้าง แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกโล่งขึ้นมานิดนึงค่ะ
มันมีอีกหลายๆเรื่องนะคะ แต่วันนี้เรารู้สึกทนไม่ไหว อยากจะหาที่ระบายสักที่หนึ่ง
แต่สุดท้ายเราก็ขอกับตัวเองเสมอว่า สักวันนึงขอแค่เจอคนที่เคารพและให้เกียรติเรา ทั้งในด้านการกระทำและความรู้สึก ความจริงใจ