สวัสดีค่ะ เป็นกะทู้แรกในชีวิตเลยค่ะ รู้สึกหมดหนทางกับชีวิต เลยอยากฟังมุมมองความคิดคนอื่นๆบ้างค่ะ ขออภัยถ้าพิมพ์แบบงงๆไปบ้างนะคะ
ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศได้ 2 ปีแล้วค่ะ working and holiday วีซ่า อายุ 27 ปี แต่ไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร เคยเป็นคนอัธยาศัยดีมากๆ ชอบที่คนเยอะๆเป็นคนสร้างสีสันในกลุ่มเพื่อนมาตลอด แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปตอนไหน กลายเป็นคนเงียบๆ รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากไปไหน ไม่อยากกินอะไร ไม่อยากออกมาพบปะใครเลยและเรามีปัญหาตรงที่ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ต้องมีเพื่อนร่วมบ้านกันสักคน อยู่คนละห้องก็ได้ เพื่อให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
ตึ๊บบบบ!!!
เรามีแฟนเคยอยู่ด้วยกันแปปนึงแต่ก็ย้ายออกมาอยู่คนละที่เพราะที่ทำงานอยู่ไกลกันมาก เจอกันบ้างอาทิตย์ละครั้ง ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ความซึมเศร้าจะเริ่มมาจะรู้สึกไร้ค่ามากเพราะตัวเองไม่เก่งอะไรเลย ทำงานอะไรได้ไม่ดี อยู่ไปวันๆในเมืองใหญ่ รู้สึกหมด passion กับทุกๆอย่าง พยายามถามตัวเองเสมอว่าเรามาทำอะไร ถนัดอะไร เหงาไหม๊ คิดถึงบ้านรึเปล่า ถ้าตัดสินใจกลับบ้านจะได้อยู่กับครอบครัวแต่เราจะกลับไปทำอะไร อยู่ในชนบทหางานยากมากๆ ยิ่งสายงานที่เราเคยทำคนก็ตกงานกันเยอะมาก คำตอบว่ากลับบ้านตอนนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไปทำไม งานที่นี่ก็หาที่มั่นคงยาก ทำไปรายวันให้พอค่าใช้จ่ายมีเงินเก็บนิดๆหน่อยๆ มีงานบ้างไม่มีบ้าง
ตอนนี้เหมือนเริ่มรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า ลองทำ test โรคซึมเศร้าตามเว็บ รอไปหาหมอจริงจังอีกทีเพราะค่าหมอที่นี่แพงมาก พยายามไปออกกำลังกาย ดูหนัง เดินเที่ยวบ้าง แต่มันก็เหมือนช่วยได้แค่บรรเทาไปนิดนึง กลายเป็นคนไม่ active กับอะไรเลย เหนื่อยทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร เชื่องช้า ซึมๆอยากอยู่บนเตียงทั้งวัน สิ่งที่เคยชอบทำก็ไม่อยากทำ ไม่ตื่นเต้นกับอะไรทั้งนั้น ไปเจอเพื่อนบ้างก็เฮฮาปกติแต่พออยู่คนเดียวก็เป็นเหมือนเดิมอีก นึกภาพตัวเองอนาคตข้างหน้าไม่ออกเลยประกอบกับตอนนี้ทำงานแค่เสาร์ อาทิตย์ มีเวลาว่างให้คิดเยอะ คิดตลอดว่าเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่ พยายามฟังเรื่องการกำหนดเป้าหมายในชีวิตหรือการให้กำลังใจตัวเองตาม YouTube คุยกับคนที่มาต่างประเทศเหมือนกันว่ามีเป้าหมายอะไร แต่ก็ยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ ตอนนี้รู้สึก down กับตัวเองมากๆ ไม่ออกไปไหนเลยรู้สึกน้ำตามันจะไหลตลอดเวลา มีอะไรกระตุ้นนิดนึงก็ร้องไห้ได้เป็นวัน จากที่เคยเป็นคนสุขภาพจิตดีมากๆ ตอนนี้รวนไปหมด กลัวตัวเองจะยิ่งคิดแย่ๆไปกว่านี้แต่ก็พยายามลองหลายๆทางแล้วก็ยังรู้สึกเหมือนหลงทางอยู่ดี จะมีวิธีกำจัดความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีคะ หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จริงๆ
ไม่มีเป้าหมายชีวิต มีอาการซึมเศร้าตลอด ควรหาทางออกอย่างไรดีคะ?
ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศได้ 2 ปีแล้วค่ะ working and holiday วีซ่า อายุ 27 ปี แต่ไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร เคยเป็นคนอัธยาศัยดีมากๆ ชอบที่คนเยอะๆเป็นคนสร้างสีสันในกลุ่มเพื่อนมาตลอด แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปตอนไหน กลายเป็นคนเงียบๆ รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากไปไหน ไม่อยากกินอะไร ไม่อยากออกมาพบปะใครเลยและเรามีปัญหาตรงที่ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ต้องมีเพื่อนร่วมบ้านกันสักคน อยู่คนละห้องก็ได้ เพื่อให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
เรามีแฟนเคยอยู่ด้วยกันแปปนึงแต่ก็ย้ายออกมาอยู่คนละที่เพราะที่ทำงานอยู่ไกลกันมาก เจอกันบ้างอาทิตย์ละครั้ง ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ความซึมเศร้าจะเริ่มมาจะรู้สึกไร้ค่ามากเพราะตัวเองไม่เก่งอะไรเลย ทำงานอะไรได้ไม่ดี อยู่ไปวันๆในเมืองใหญ่ รู้สึกหมด passion กับทุกๆอย่าง พยายามถามตัวเองเสมอว่าเรามาทำอะไร ถนัดอะไร เหงาไหม๊ คิดถึงบ้านรึเปล่า ถ้าตัดสินใจกลับบ้านจะได้อยู่กับครอบครัวแต่เราจะกลับไปทำอะไร อยู่ในชนบทหางานยากมากๆ ยิ่งสายงานที่เราเคยทำคนก็ตกงานกันเยอะมาก คำตอบว่ากลับบ้านตอนนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไปทำไม งานที่นี่ก็หาที่มั่นคงยาก ทำไปรายวันให้พอค่าใช้จ่ายมีเงินเก็บนิดๆหน่อยๆ มีงานบ้างไม่มีบ้าง
ตอนนี้เหมือนเริ่มรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า ลองทำ test โรคซึมเศร้าตามเว็บ รอไปหาหมอจริงจังอีกทีเพราะค่าหมอที่นี่แพงมาก พยายามไปออกกำลังกาย ดูหนัง เดินเที่ยวบ้าง แต่มันก็เหมือนช่วยได้แค่บรรเทาไปนิดนึง กลายเป็นคนไม่ active กับอะไรเลย เหนื่อยทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร เชื่องช้า ซึมๆอยากอยู่บนเตียงทั้งวัน สิ่งที่เคยชอบทำก็ไม่อยากทำ ไม่ตื่นเต้นกับอะไรทั้งนั้น ไปเจอเพื่อนบ้างก็เฮฮาปกติแต่พออยู่คนเดียวก็เป็นเหมือนเดิมอีก นึกภาพตัวเองอนาคตข้างหน้าไม่ออกเลยประกอบกับตอนนี้ทำงานแค่เสาร์ อาทิตย์ มีเวลาว่างให้คิดเยอะ คิดตลอดว่าเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่ พยายามฟังเรื่องการกำหนดเป้าหมายในชีวิตหรือการให้กำลังใจตัวเองตาม YouTube คุยกับคนที่มาต่างประเทศเหมือนกันว่ามีเป้าหมายอะไร แต่ก็ยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ ตอนนี้รู้สึก down กับตัวเองมากๆ ไม่ออกไปไหนเลยรู้สึกน้ำตามันจะไหลตลอดเวลา มีอะไรกระตุ้นนิดนึงก็ร้องไห้ได้เป็นวัน จากที่เคยเป็นคนสุขภาพจิตดีมากๆ ตอนนี้รวนไปหมด กลัวตัวเองจะยิ่งคิดแย่ๆไปกว่านี้แต่ก็พยายามลองหลายๆทางแล้วก็ยังรู้สึกเหมือนหลงทางอยู่ดี จะมีวิธีกำจัดความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีคะ หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จริงๆ