เจ้าเหมียวหายจากบ้านไปสิบวัน
ชายหนุ่มกระวนกระวายขาดใจ
เลิกงาน จะถลันบนถนน 
ออกวิ่งในความมืด ตะโกนมองหาไม่ขาดระยะ
 
เนื้อตัวเต็มเปื้อนเหงื่อ หมดเรี่ยวแรง
หาอยู่นาน ไม่มีวี่แววพบ
เขาหวาดกลุ้ม กลัดกลัวถึงอุบัติเหตุ หรือคนแปลก ๆ 
เพื่อน ครอบครัว บอกเสียงเดียว
เวลาแมวใกล้ตาย มักหนีออกจากบ้าน

คืนหนึ่งพบแมวจร
แถวร้านสะดวกซื้อ
เขาคุกเข่า ให้อาหาร เล่าเรื่องแมวที่หายไปให้ฟัง
"ถ้าแกเห็นเจ้าเหมียวของฉัน ตัวที่มีลายทางสีส้ม 
"กระพรวนสีฟ้า" มือขวาพลางหยิบรูปให้ดู
"ถ้าเจอ... โปรดพากลับมาด้วย" 
ตาเศร้าหมอง มองหางส่ายสะบัด 
"เราเพิ่งย้ายบ้านมา ไม่คุ้นกับพื้นที่ บางทีมันอาจหลงก็ได้ ฉันเป็นห่วงเหลือเกิน..."
"เมี๊ยวววว~" เพื่อนสี่ขาตัวเล็ก ๆ ร้องตอบ 

เช้ารุ่งขึ้น เมื่อตื่น
ได้ยินเสียง เงี้ยว ๆ หน้าประตู
หัวใจเขาเต้นโครมคราม เมื่อพบว่า 
เจ้าเหมียวกลับมา สภาพเนื้อตัวมอมแมม
เขาโล่งอกแทบร้องไห้ กอดจูบด้วยความรัก   
คืนนั้นขณะแปรงฟัน ชายหนุ่มหลับตาลง 
นึกถึงแมวจรจัด และเอ่ยขอบคุณเบา ๆ 

ทฤษฎีนี้ ไม่สามารถหาคำอธิบายได้ทางวิทยาศาสตร์
อาจเป็นสิ่งบังเอิญ
แต่เรื่องน่าทึ่งคือ  หลายคนทำแล้วกลับมาได้จริง
เครือข่ายสังคมแมว ลึกลับซับซ้อน
ปากต่อปาก แพร่กระจายเร็วในหมู่ขนฟู
วันใดเจ้าเมี๊ยวคุณหายไป ลองถามเพื่อนร่วมโลก อุ้งเท้าเล็ก ๆ แถวบ้านดูสิ