ไม่เกริ่นนะเข้าเรื่องเลยละกัน
เรามีเพื่อนสนิทที่ให้มีนิยามว่า สนิทสุดคุยได้ทุกเรื่อง รู้ไส้รู้พุง สนิทมาก เพื่อนรักที่คบกันตั้งแต่เด็ก แต่!! เพื่อนเรานั่นพอยิ่งอยู่ด้วยมากๆ เรากลับไม่อยากอยู่ด้วยเยอะๆ (งงมั้ย) ด้วยปัญหาเศรษฐกิจที่หาเงินเข้ากระเป๋ายากขึ้นทุกวัน ชีวิตเค้าเวิ่นเว้อแต่เรื่องเงิน ความยากจน หมุนไม่ทันและความลำบาก หลายปีมาแล้วทุกวันชีวิตมันเหี่ยวเฉาจมปลักกับเงินหมุนไม่ทัน เราอยู่ด้วยแล้วเราเครียดตามหนักมากชัวิตเราหดหู่ตามด้วย ปัญหาเราก็มี แถมเรามองว่าปัญหาครอบครัวเราหนักกว่าอีก ภาระเราหนี้สินเราเยอะมาก แต่เราไม่ได้จมอยู่กับมัน มีปัญหาเราก็แค่หาทางแก้ไข เราชอบเที่ยวเราก็ไป เค้าไม่เที่ยวไม่กินไม่ใช้ ได้เงินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอชีวิตก็ยังรุงรังอยู่เหมือนเดิม พอเราพูดแรง เค้าก็เหมือนถอยห่าง เราไม่ชอบคนอ่อนแอ เราไม่ชอบคนเวิ่นเว้อเราไม่ชอบคนจมอยู่กับสิ่งแย่ๆ เราบอกให้เปลี่ยนการใช้ชีวิตก็ไม่เปลี่ยน แนะนำไรก็ไม่ทำ แรกๆ เราให้ยืมเงินไว้หมุนตลอดทั้งๆ ที่เราก็ไม่มี ยืมคืนยืมต่อวนลูปหลายปีล่ะ จนหลังๆ เราไม่แนะนำ เราไม่ค่อยให้ยืม เราก็ห่างๆ จนเรามานั่งคิด โทษตัวเอง แบบรู้สึกผิดกับตัวเองที่ไม่ช่วยเหลือกัน ยามเพื่อนทุกข์ยากก็ไม่ค่อยติดต่อ เราแค่ไม่อยากอยู่กับคนที่จมกับความทุกข์ตลอดเวลา เราอยากอยู่กับคนที่มีสุข คิดบวก และไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน เรารู้สึกง่อยเหมือนตัวเองคบเพื่อนแค่ตอนเพื่อนมีสุข ยามเพื่อนทุกข์ไม่สนใจ แต่เพื่อนเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว เราเริ่มเบื่อกับชีวิตเค้า มาบ่นเพราะรู้สึกน่อยกับความคิดความรู้สึกตัวเอง
เวิ่นเว้อใจกับเพื่อน
เรามีเพื่อนสนิทที่ให้มีนิยามว่า สนิทสุดคุยได้ทุกเรื่อง รู้ไส้รู้พุง สนิทมาก เพื่อนรักที่คบกันตั้งแต่เด็ก แต่!! เพื่อนเรานั่นพอยิ่งอยู่ด้วยมากๆ เรากลับไม่อยากอยู่ด้วยเยอะๆ (งงมั้ย) ด้วยปัญหาเศรษฐกิจที่หาเงินเข้ากระเป๋ายากขึ้นทุกวัน ชีวิตเค้าเวิ่นเว้อแต่เรื่องเงิน ความยากจน หมุนไม่ทันและความลำบาก หลายปีมาแล้วทุกวันชีวิตมันเหี่ยวเฉาจมปลักกับเงินหมุนไม่ทัน เราอยู่ด้วยแล้วเราเครียดตามหนักมากชัวิตเราหดหู่ตามด้วย ปัญหาเราก็มี แถมเรามองว่าปัญหาครอบครัวเราหนักกว่าอีก ภาระเราหนี้สินเราเยอะมาก แต่เราไม่ได้จมอยู่กับมัน มีปัญหาเราก็แค่หาทางแก้ไข เราชอบเที่ยวเราก็ไป เค้าไม่เที่ยวไม่กินไม่ใช้ ได้เงินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอชีวิตก็ยังรุงรังอยู่เหมือนเดิม พอเราพูดแรง เค้าก็เหมือนถอยห่าง เราไม่ชอบคนอ่อนแอ เราไม่ชอบคนเวิ่นเว้อเราไม่ชอบคนจมอยู่กับสิ่งแย่ๆ เราบอกให้เปลี่ยนการใช้ชีวิตก็ไม่เปลี่ยน แนะนำไรก็ไม่ทำ แรกๆ เราให้ยืมเงินไว้หมุนตลอดทั้งๆ ที่เราก็ไม่มี ยืมคืนยืมต่อวนลูปหลายปีล่ะ จนหลังๆ เราไม่แนะนำ เราไม่ค่อยให้ยืม เราก็ห่างๆ จนเรามานั่งคิด โทษตัวเอง แบบรู้สึกผิดกับตัวเองที่ไม่ช่วยเหลือกัน ยามเพื่อนทุกข์ยากก็ไม่ค่อยติดต่อ เราแค่ไม่อยากอยู่กับคนที่จมกับความทุกข์ตลอดเวลา เราอยากอยู่กับคนที่มีสุข คิดบวก และไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน เรารู้สึกง่อยเหมือนตัวเองคบเพื่อนแค่ตอนเพื่อนมีสุข ยามเพื่อนทุกข์ไม่สนใจ แต่เพื่อนเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว เราเริ่มเบื่อกับชีวิตเค้า มาบ่นเพราะรู้สึกน่อยกับความคิดความรู้สึกตัวเอง