ขออนุญาติแจ้งก่อนนะคะ เรามีชีวิตที่เปรียบเสมือนตัวคนเดียวเลยก็ได้ค้ะ เพราะว่าไม่มีพ่อค้ะแม่ทิ้งไปตั้งแต่15 ญาติพี่น้องไม่ต้องพูดถึงเลยค้ะเพราะเขาไม่เคยฟังสิ่งที่เราพูดเลยไม่เคยส่งเสียหรืออะไรเอาแต่ด่าใช้นู้นนี่และเราก่ถูกคนเหล่านันลวนลามแต่ก็โดนสั่งให้เก็บเอาไว้ จนเราออกมาใช้ชีวิตที่ไม่ค่อยสนใจผู้ชายหรือมองผู้ชายเลยสักครั้ง เราก็ค่อนข้างที่จะอ่อนต่อเรื่องความรักเลยก็ว่าได้ค้ะ พอมีแฟนเราก็เลยทุ่มเทความรักและอดทน และซื่อสัตย์เสมอค้ะ มีแฟนมา2คน คนแรกคบ3ปีถูกนอกใจ คนที่2คบ6ปีทำร้ายร่างกายสุดท้ายนอกใจแต่ก็ทนมาตลอดไม่ใช่ว่ารักมากจนเลิกไม่ได้นะค่ะ แต่ไม่ชอบการเริ่มต้นใหม่และไม่ชอบนอกใจค้ะเลยยอม ปิดกั้นตัวเองพอสมควรค้ะ
จนวันนึงเรามาเจอแฟนคนปัจจุบัน เราคบกันมา2ปีเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง เราบอกเขาตั้งแต่แรกๆว่าเราไม่ชอบให้ตะคอกใส่แต่เราไม่ได้เล่าว่าเราเจออะไรมาบ้าง เขาก็ไม่เคยทำเลยแม้แต่ครั้งเดียว เราไว้ใจเชื่อใจเขา เพราะเราเป็นคนพูดน้อยแต่เราอ่านนิสัยจริงๆของคนออกผ่านเสียง เรารู้ว่าเขาเป็นคนในร้อนแต่เวลาอยู่กับเราเขาจะขี้เล่นชอบแกล้งตลอดเพราะแฟนก็ดูออกว่าเราเปนคนเก็บกด เขาเปลี่ยนเราจากคนที่เยนชาค่อนข้างไร้ความรู้สึก ให้เป็นคนอารมณ์ดีและใจเย็น เขาเหมือนเพื่อนและแฟน เราสบายใจและรู้สึกเชื่อใจเขาจนยอมพูดเรื่องเลวร้ายที่เคยเจอมา ทั้งๆที่ไม่เคยพูดกับใครเลย (เราเป็นโรคซึมเศร้าอาการรุนแรง)และเขาคือคนที่มาดึงเราออกจากความรุ้สึกอยากตาย
บอกตามตรงค่ะเรารักเขาเปรียบได้เลยว่าเขาคือชีวิตของเรา เราดูแลเขาและใส่ใจทุกเรื่อง จากที่ทำกับข้าวไม่เป็นเราพยายามเรียนรู้ทุกเรื่องและเราก็ไม่เคยบกพร่องหน้าที่ของผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยคิดนอกใจ เมื่อไหร่ทีาเราทำให้เขารู้สึกแย่ เราจะโกรธตัวเองมาก ไม่ว่าใครก็ห้ามมาทำร้ายเขาเด็ดขาด
ข้อเสียของแฟนเรามีคะ คือเป็นคนที่ไม่รักษาเวลา ชอบผิดนัด นั้นเป็นสิ่งที่เราเกลียดที่สุด บางครั้งปล่อยให้เรานั่งรอแบบไม่รุ้ว่าเมื่อไหร่จะมาก็ไม่รู้เลย นั่งรอที่ทำงารนานสุดคือ4ชั่วโมง เรากับแฟนจะอยู่ด้วยกันแค่อาทิตละ2วัน เราต้องกลับต่างจังหวัดเพื่อคุมโรคที่เป็นอยู่และหลีกเลี่ยงการเจอคนเยอะๆ ทุกนาทีที่อยู่ด้วยกันเลยมีค่ามากๆสำหรับเรา แต่สำหรับเขาการปล่อยให้เรารอ โดยที่มาบ้าง บางครั้งก็ไม่มาเลย ดูเหมือนเขาจะเฉยมากกับเวลาที่มีอยู่น้อยมากของเรา เป็นแบบนี้เสมอ จนวันนึงเรารู้สึกว่าทุกๆอย่างที่เราทำให้เขามาตลอด มันไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย เหมือนเขามองข้ามเรื่องเล็กๆ ที่มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆสำหรับเรา เวลาอันน้อยนิดที่จะได้อยู่ด้วยกัน เราไม่โกรธเขานะ แต่เราโกรธตัวเองที่ยังสำคัญไม่พอให่เขาใส่ใจหรือเห็นว่าเวลาของเรามันสำคัญมาก ท้อนะคะแต่ก็รักมากห่วงมากจนไม่กล้าที่จะถอยออกมาได้เลย เหมือนชีวิตของเรามีแค่เค้าคนเดียวที่เราเชื่อใจและไว้ใจมากที่สุดในชีวิต
อยากพักแล้วค่ะ แต่จะทำยังไงกับความรู้สึกที่ยังรักมากๆและก็ไม่อยากไปมีใครอีกค้ะ
ความรู้สึกเหนื่อยแต่ก็ยังรักมาก ควรจะทำยังไงให้เพื่อถอยออกมาได้ค้ะ
จนวันนึงเรามาเจอแฟนคนปัจจุบัน เราคบกันมา2ปีเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง เราบอกเขาตั้งแต่แรกๆว่าเราไม่ชอบให้ตะคอกใส่แต่เราไม่ได้เล่าว่าเราเจออะไรมาบ้าง เขาก็ไม่เคยทำเลยแม้แต่ครั้งเดียว เราไว้ใจเชื่อใจเขา เพราะเราเป็นคนพูดน้อยแต่เราอ่านนิสัยจริงๆของคนออกผ่านเสียง เรารู้ว่าเขาเป็นคนในร้อนแต่เวลาอยู่กับเราเขาจะขี้เล่นชอบแกล้งตลอดเพราะแฟนก็ดูออกว่าเราเปนคนเก็บกด เขาเปลี่ยนเราจากคนที่เยนชาค่อนข้างไร้ความรู้สึก ให้เป็นคนอารมณ์ดีและใจเย็น เขาเหมือนเพื่อนและแฟน เราสบายใจและรู้สึกเชื่อใจเขาจนยอมพูดเรื่องเลวร้ายที่เคยเจอมา ทั้งๆที่ไม่เคยพูดกับใครเลย (เราเป็นโรคซึมเศร้าอาการรุนแรง)และเขาคือคนที่มาดึงเราออกจากความรุ้สึกอยากตาย
บอกตามตรงค่ะเรารักเขาเปรียบได้เลยว่าเขาคือชีวิตของเรา เราดูแลเขาและใส่ใจทุกเรื่อง จากที่ทำกับข้าวไม่เป็นเราพยายามเรียนรู้ทุกเรื่องและเราก็ไม่เคยบกพร่องหน้าที่ของผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยคิดนอกใจ เมื่อไหร่ทีาเราทำให้เขารู้สึกแย่ เราจะโกรธตัวเองมาก ไม่ว่าใครก็ห้ามมาทำร้ายเขาเด็ดขาด
ข้อเสียของแฟนเรามีคะ คือเป็นคนที่ไม่รักษาเวลา ชอบผิดนัด นั้นเป็นสิ่งที่เราเกลียดที่สุด บางครั้งปล่อยให้เรานั่งรอแบบไม่รุ้ว่าเมื่อไหร่จะมาก็ไม่รู้เลย นั่งรอที่ทำงารนานสุดคือ4ชั่วโมง เรากับแฟนจะอยู่ด้วยกันแค่อาทิตละ2วัน เราต้องกลับต่างจังหวัดเพื่อคุมโรคที่เป็นอยู่และหลีกเลี่ยงการเจอคนเยอะๆ ทุกนาทีที่อยู่ด้วยกันเลยมีค่ามากๆสำหรับเรา แต่สำหรับเขาการปล่อยให้เรารอ โดยที่มาบ้าง บางครั้งก็ไม่มาเลย ดูเหมือนเขาจะเฉยมากกับเวลาที่มีอยู่น้อยมากของเรา เป็นแบบนี้เสมอ จนวันนึงเรารู้สึกว่าทุกๆอย่างที่เราทำให้เขามาตลอด มันไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย เหมือนเขามองข้ามเรื่องเล็กๆ ที่มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆสำหรับเรา เวลาอันน้อยนิดที่จะได้อยู่ด้วยกัน เราไม่โกรธเขานะ แต่เราโกรธตัวเองที่ยังสำคัญไม่พอให่เขาใส่ใจหรือเห็นว่าเวลาของเรามันสำคัญมาก ท้อนะคะแต่ก็รักมากห่วงมากจนไม่กล้าที่จะถอยออกมาได้เลย เหมือนชีวิตของเรามีแค่เค้าคนเดียวที่เราเชื่อใจและไว้ใจมากที่สุดในชีวิต
อยากพักแล้วค่ะ แต่จะทำยังไงกับความรู้สึกที่ยังรักมากๆและก็ไม่อยากไปมีใครอีกค้ะ