[CR] [#ฉันจะมารีวิว] Stray Kids (스트레이 키즈) ‒ ‘GO生 + IN生’ 🌻 K-POP REVIEW

• ว่ากันตามความเป็นจริงสำหรับ Stray Kids แทบจะเป็นวงที่อยากพยายามมองข้ามโดยไม่สนใจคำอวยสิ่งใดจากเหล่าแฟนคลับที่ represent ความสามารถอันเด่นหลา ไม่ใช่ว่าไม่เคยฟังเพลงของวงนี้แต่เพราะฟังแล้วนี่แหละมันเลยกลายไม่อยากจะสนใจกดฟังเพลงของวงเพลงนี้เลยสักนิดเดียว เป็นวงบอยกรุ๊ปที่พยายามรังสรรค์แนวเพลงต่างๆไปทั่วจนบางทีก็แอบคิดบทสรุปในหัวตัวเองแบบดื้อๆเป็นอารมณ์ตัดฉับหนังแบบงวยงงว่าอิเด็กพวกนี้มันจะดำเนินชีวิตกับเพลงตัวเองในทิศทางไหนกันแน่ ทุกอย่างจัดว่าสะเปะสะปะไปหมด วันดีคืนดีอยากทำแนว hip-hop EDM อ่ะก็ล่อแม่ -งซะจับต้นชนปลายอะไรไม่ค่อยได้อย่าง Side Effects หรืออยากเข้าสู่สายหวานดราม่า electropop เอ้ามาเลย Levanter อารมณ์เบื่อหน่ายหน่อยอ่ะอยากตื๊ดสักนิดให้โลกสั่นจัดไปอย่าสนโลกกับเพลง MIROH ทุกอย่างมันดูไม่เสียหายเลยเว้ยที่พยายาม experimental หยิบแนวเพลงโน่นนี่นั่นมาสร้างสีสันสำหรับตัววง แต่มันดันลืมคำนึงถึงสิ่งที่เรียกว่า ‘อัตลักษณ์’ ของวงอันแท้จริง ผลสรุปที่ได้มันเลยกลายเป็นส่ายหัวจนรู้สึกว่าวงนี้คงไม่น่ามีลูกเล่นแปลกใหม่มาให้เชยชมอีกแล้วแหละ

 

• แต่เหมือนมีดลบันดาลอะไรสักอย่าง God’s Menu คือเพลงแรกที่พูดได้เต็มปากเลยว่าเฮ้ย! ไอ้เด็กพวกนี้ก็สามารถทำเพลงสนุกๆได้โดยไม่ต้องไปสรรเหาะสรรหายัดอีดีเอ็มหูแตก การเลือกเพลงนี้มาเป็นซิงเกิ้ลโปรโมทแม่ -งคือความเหมาะเหม็งมากๆกับคนฟังหน้าใหม่ที่ให้เหล่าลูกค้าได้เลือกเมนูอันเลิศเลอด้วยตัวเองว่าคุณอยากจะรับประทานอาหารแบบไหนแล้วเราใส่ส่วนผสมเหล่านั้นแบบไม่งกของ แค่พาร์ทเปิดที่ยังไม่ทันได้ก้าวขาเข้าร้านก็จัดแร็ปต้อนรับลูกค้ากันซีนร้านข้างๆไม่ต้องให้ทำมาหารับประทาน.. เป็นการเปิดโลกความคิด(ตัวเอง)อันกว้างไกลมากขึ้น พยายามหลุดออกจากที่คับแคบทีละนิดๆเพื่อให้สมองตัวเองได้ไหลไปกับจังหวะเพลงของเด็กพวกนี้ ผลสรุปออกมากลับถูกใจแบบไม่รู้ตัว เหมือนสมองซีกใดซีกหนึ่งแม่ -งสั่งการให้บอกว่า‘นี่แหละคือแนวเพลงของสเตรย์คิดส์ที่ตามหามาตลอด’โดยไม่ต้องฝืนกรอกหูตัวเองให้โอเคกับมัน.. สเตรย์คิดส์ก็คงได้เรียนรู้ถึงความผิดพลาดในแนวเพลงที่ผ่านมาของตัวเองแล้วแหละว่ามันไม่สามารถจะซื้อใจคนฟังทั่วไปได้ ทุกอย่างเลยต้องจัดระบบใหม่ทั้งแผงเพื่อให้ทุกอย่างมันดูเข้าที่เข้าทาง ในเมื่อการทำอะไรที่มันสุดเหวี่ยงดูจะเป็นผลเสียที่ไม่น่าให้อภัยแล้ว ลองลดทิฐิดูสักครั้งแล้วปล่อยให้มันดำเนินการไปเรื่อยๆเหมือนกับสายน้ำในลำธารที่ไหลไม่หยุดพัก

 

- The Tortoise and the Hare แค่ชื่อเพลงแม่- งก็เล็งเห็น ref. นิทานคลาสสิคอย่างกระต่ายกับเต่าแบบลอยชี้ฟ้าเหมือนผัดผักบุ้ง ถึงจะเป็นนิทานที่ดูคลาสสิคแต่วิธีการเล่ามันไม่คลาสสิคนี่สิ การจัดโฟลว์ mumble rap สำเนียงเกาหลี๊เกาหลีกันเป็นอะไรเข้าท่าแบบไม่น่าเหลือเชื่อซะได้ เปลี่ยนบริบทการเล่าเรื่องแบบเห็นภาพได้ชัดเจนทันทีว่าคนเราไม่จำเป็นต้องเร่งรีบไปซะทุกเรื่อง บางอย่างที่ก็ปล่อยให้มันค่อยเป็นค่อยไปซะเดี๋ยวมันจะออกมาดีเอง เออสมกับเป็นแทร็คธีมหลักอัลบั้มเลยเว้ย

 

- Back Door ประตูที่จะนำพาความสนุกหลังจากนี้ การจะเข้าไปได้ต้องได้รับตราอนุมัติจากเหล่าสเตรย์คิดส์เท่านั้น ซาวนด์กีต้าร์เบสท่อน verse สร้างความประหลาดใจอีกครั้ง ดูมีความพัฒนาการจากซิงเกิ้ลก่อนหน้า การปล่อยจังหวะดร็อป edm ในท่อนฮุคอาจจะดูซ้ำซากไปนิดแต่ถือว่าเป็นอะไรที่ไม่เสียหาย หยวนๆกันไปได้

 

- B Me trap edm พร้อมที่จะกลับมาผงาดฝีมือของตัวเองอีกครั้งแล้วลบคำสบประมาทที่ถมโถมออกไปให้ได้ Any เหมือนประชดประชันจากสิ่งที่โดนมาว่าไอโน่นก็ไม่ดีไอนี่ก็ไม่ใช่ สรุปแล้วต้องการอะไรกันแน่ Easy นี่มันชีวิตของเราเองจะให้คงอื่นมาบงการก็ไม่น่าใช่ Pacemaker แค่ปล่อยให้มันดำเนินต่อไปในเส้นทางที่ตัวเองเหมือนกับการวิ่งมาราธอน Airplane แล้วไปให้สุดเท่าที่ตัวเองจะไปได้

 

- Phobia แทร็คสไตล์ edm pop ที่ตกอยู่ในสภาวะแห่งความหวาดกลัว การดร็อปฮุคโคตรธรรมดาแต่ติดหูใช้ได้เลยนะ Blueprint เปลี่ยนเป็นจังหวะป็อบเข้าถึงง่าย เพราะทุกอย่างบนโลกใบนี้มันไม่มีคำว่าง่ายเสมอไป ถ้าไม่พยายามมันก็ไม่ไปถึงจุดที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้ แทร็คนี้ดูจะเป็นอะไรที่มองโลกในแง่ดีสุดแล้วแหละ คั่นจังหวะด้วยอะไรแบบนี้เวิร์คเข้าท่าใช้ได้ ส่วน TA นี่ MIROH 2.0 ภาพทับซ้อนชัดๆ

 

- ปิดจบด้วย Haven แทร็ค electro edm-pop ปิดท้ายกับการใช้ชีวิตข้ามกรอบหรือขีดจำกัดของตัวเองไปซะ แล้วเบิกเนตรให้กับชีวิตใหม่ที่ตัวเองต้องการ แถมชื่อแทร็คเคยอยู่ในตัวเลือกของชื่อแฟนด้อมอีกด้วย เพลงนี้คงแต่งให้เหล่า Stay นั้นแหละ

 

• เหมือนเราได้เห็นข้อดีของการปรับเปลี่ยนสภาพวงของสเตรย์คิดส์ที่ดูดีขึ้นจากแต่ก่อนที่มัวแต่ลุ่มหลงความ experimental จนกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่ามั่วซั่วไปหมดหรือจะเรียกว่าได้มันเป็นการรีเซ็ตครั้งยิ่งใหญ่เลยก็ได้ อย่างที่บอกไปว่าที่ผ่านมาในหลากหลายอีพีอัลบั้มก่อนหน้านี้ สเตรย์คิดส์ได้รับบทเรียนอะไรมากขึ้นจากการทำเพลงที่มัวแต่ยึดติดกับการทดลองพ่วงความสำเร็จจนหลงลืมสิ่งที่เรียกว่าอัตลักษณ์สำหรับวงไป ในสตูดิโออัลบั้มชุดแรกเราเริ่มพอเห็นเค้าโครงของคำๆนี้มากขึ้นแต่คำถามคือคำว่า อัตลักษณ์ ใช้กับตัววงในตอนนี้ได้หรือไม่? คำตอบคือยัง.. จริงอยู่ที่ว่าซาวนด์มันอาจจะดูตลาดไปบ้างในการเริ่มต้นใหม่ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจนัก ในเมื่อการที่จะค้นหาสิ่งที่ใช่สำหรับวงมันก็ต้องเริ่มจากสิ่งที่เรียกว่า ความจำเจทางซาวนด์เพลงเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เล็งเห็นได้เลยคือในเรื่องของ position ที่ดูมีความชัดเจนมากขึ้น คาแรกเตอร์ของเมมเบอร์ขยับขยายกว่าเดิมไม่เกิดการทับถมไลน์กันไปมาจนมันหมดความน่าสนใจ ด้วยความที่เมมเบอร์เหลือกันอยู่เพียงแค่ 8 คนทุกอย่างมันเลยดูเป็นรูปเป็นร่างมากกว่าเดิม ตรงจุดนี้เลยกลายเป็นสิ่งที่พอจะเข้าร่องเข้ารอยมากขึ้นหน่อยสำหรับสเตรย์คิดส์

 

• พอมันเริ่มลดทิฐิความหวังสูงในแนวเพลงของตัวเอง ทุกอย่างเลยกลายเป็นความพึงพอใจในระดับที่ไม่ต้องเบือนหน้าหนีกด skip เพลงอิวงนี้ไปโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เพียงแค่ปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินการของมันไปเรื่อยๆไม่ต้องไปเร่งรีบ ให้เวลากับตัวเองมากขึ้นบ่มเพาะประสบการณ์(ความผิดหวัง)แล้วค่อยลงมือทีละนิดทีละน้อย พิถีพิถันกับผลงานของตัวเองมากขึ้น ผลลัพธ์ที่ได้มันก็จะกลายอยู่ในจุดที่เกิดการยอมรับด้วยตัวของมันเอง ตอนนี้คงพูดได้แหละว่าบังชานอาจจะดูเข็ดกับสิ่งที่เคยทำลงไป(เพลง) พอได้ใช้เวลาบ่มเพาะกับมันสูตรที่ได้ออกมาเลยดูเข้าทางกว่าเดิม เริ่มไม่สะเปะสะปะอารมณ์อินดี้อยากทำอะไรก็ทำ พอจะไว้ใจในฝีมือของผู้ชายคนนี้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘ลีดเดอร์’ ของแก๊งค์เด็กหลงขึ้นมาแล้วนิดหน่อย ซึ่งก็ต้องไปดูต่อไปในอนาคตข้างหน้าว่าวงเขาจะพาเด็กที่เหลือในทิศทางไหนเพื่อให้วงค้นหาอัตลักษณ์ของตัวเองจนเจอ

.

.

.

(6.5/10)

Top Tracks: The Tortoise and the Hare, B Me, God's Menu, Easy, Phobia

 

ถ้ามีคำหรือประโยคไหนที่ใส่มาเพื่อความอรรถรสแล้วไม่ถูกใจผู้อ่านทุกท่าน

ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยจ้า