กลัวคิดไปเองว่าเป็นโรคซึมเศร้า

สวัสดีค่ะ คือเราไม่แน่ใจว่าที่เราเป็นอยู่มันคืออาการซึมเศร้ารึเปล่า ที่แน่ๆคือเรารู้สึกเบื่อทุกวันเลย อยากหายไปอยากโลกนี้ มันรู้สึกแย่ไปหมดเลย เราเป็นคนคิดมาก เครียดไปซะทุกๆเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยเราก็เก็บมาคิด บางครั้งก็เหม่อลอย เผลอร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเหตุผล ยิ่งอยู่ตัวคนเดียว ความคิดแย่ๆยิ่งเพิ่มขึ้นและร้องไห้หนักมาก นอนไม่ค่อยหลับ บางทีก็จนเช้ากว่าจะหลับ เราชอบคิดเรื่องแย่ๆให้กับตัวเอง ว่าเราไม่น่ารักไม่ผอม ไม่ได้เรียนเก่ง เรามันแย่ ไม่มีอะไรดีเลย ชอบเปรียบเทียบกับคนอื่น ทำไมเขาดีกว่าเราเยอะเลย พ่อแม่จะผิดหวังไหมที่มีลูกสาวแบบนี้ 
เราเป็นแบบมาตั้งแต่ ม.2 ค่ะ ช่วง ม.2 เรามีปัญหากับเพื่อน เราเลยอยู่ตัวคนเดียว ทำให้เราเครียดมาก ร้องไห้เกือบทุกวัน พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจ เรามีความคิดที่อยากฆ่าตัวตายบ่อยมาก แต่ไม่กล้าทำ แต่สุดท้ายพอขึ้น ม.3 ทุกอย่างก็กลับมาปกติ เพื่อนกลับมาเล่นด้วย พ่อแม่เริ่มสนใจขึ้นมา แต่ทำไมเรายังรู้สึกโดดเดี่ยว ยังรู้สึกแย่ รู้สึกอยากร้องไห้เหมือนเดิม เราเป็นแบบนี้แทบจะทุกอาทิตย์ พอขึ้น มอปลาย อาการเราก็ดีขึ้น มีเป็นๆหายๆบ้าง แต่รู้สึกซึมอยู่ทุกวัน หาความสุขไม่ได้เลย จนช่วงหลังๆเราขึ้น ม.5-6 อาการเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราร้องไห้แทบทุกวัน นอนไม่ค่อยหลับ แต่อาหารการกินเราปกติ เราพยายามไม่คิดว่าเราเป็นซึมเศร้า ที่เราเป็นอยู่มันเล็กน้อยมาก เราก็ไม่ค่อยเจอเรื่องแย่ๆในชีวิต แต่เรารู้สึกว่าเราโดดเดี่ยว เราจะเก่งเหมือนเขาไหม เราจะติดคณะที่หวังรึเปล่า ถ้าเราทำไม่ดีล่ะ ส่วนนึงที่เป็นแบบนี้ก็คงมาจากความรักด้วย คนนี้เรารักมาก ยอมรับเลยว่าเขาทำไมชีวิตเราดีขึ้น แต่พอเลิกกันไปชีวิตเราก็ตกต่ำอีกครั้ง เรารู้สึกว่าความรักก็ส่วนนึงที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ต่อได้ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว เรารู้สึกแย่มากเลย เราลดคุณค่าตัวเองไปเยอะมากๆ เราไม่ดีเหรอ เราโง่ เราไม่เก่ง อยู่เป็นภาระพ่อแม่ และเราก็มีความคิดที่จะกินยาเกินขนาดอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้เราก็รู้สึกว่าแค่กรีดแขน มันคงไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกมั่ง
เราไม่กล้าไปพบหมอ เลยอยากจะมาถามว่าที่เราเป็นอยู่คือเข้าข่ายโรคซึมเศร้ารึเปล่า เพราะอาการเรามาๆหายๆค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่