เธอบอกให้ผมเข้าไปแต่ทิ้งผมไว้หน้าโถงทางเดินเข้าบ้านของเธอ
ชีวิตผมเปรียบได้แบบนั้นครับ
ก่อนเลยเลยต้องบอกว่าคบกับแฟนมาในระยะเวลา ไม่ถึงปี แต่ความรู้สึกกับเค้าผมจริงจังครับอยากจะจริงจังด้วย แต่พักหลังเธอสนใจน้อยลง ทำงาน ซึ่งเธอเป็นคนเก่งมากๆ และขยันมากๆ แน่นอนซึ่งตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง เพราะผมยังศึกษาอยู่ และยังไม่ได้ทำงานประจำครับ
เรื่องมันอยู่ว่า ช่วงนี้เธอเหมือนกับใช้เวลากับการทำงานเยอะมากครับ เราคุยกันน้อยมากในทุกๆวัน ซึ่งผมไม่ได้สงสัยอะไรในตัวเค้าหรอก เพราะเค้าทำงาน แต่ก็มีคนที่เคยมาจีบเค้ามายื่นงานให้ (ต้องออกตัวก่อนนะครับ แฟนผมเค้าทำงานด้านออกแบบโครงสร้าง) ซึ่งก็โทรมาแทบจะทุกคืน ดึกๆก็โทรมา แต่เค้าก็บอกผมนะ ผมก็เข้าใจตรงนั้นไป แต่คือความห่างกันแบบนี้มันทำให้ผมก็มองตัวเองเหมือนกัน มันเลนทำให้พื้นที่ระหว่างเรามันมากขึ้น และอะไรต่างๆของเรามันเริ่มที่จะไม่เหมือนเดิม มันเลยทำให้ย้อนกลับไปคิดตั้งแต่แรกน่ะครับว่า ที่เราขอเค้าเป็นแฟนวันนั้น มันมีความหมายอะไรกับเค้ามั้ย ความมั่นใจของเราที่มีให้เค้าเค้าเห็นมันรึป่าว ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนกับเราที่รู้สึกอยู่คนเดียวทั้งที่เราไม่รู้สึกถึงความรู้สึกอะไรจากเค้าเลย มันเหมือนห่างไกลกันทุกที เลยตั้งคำถามในใจกับตัวเองว่า ที่เธอให้เราเข้ามาในชีวิตเธอ เธอมั่นใจรึเปล่าหรือเธอแค่ตอบเพราะไม่กล้าปฏิเสธเรา เพราะมันเหมือนเธอเปิดประตูบ้านเธอให้เราเข้าไป แล้วเธอก็เดินหันหลังเข้าบ้านพร้อมกับตะโกนมาว่า "ดูแลตัวเองนะ"
รู้สึกว่าแฟนเราห่างออกจากเราไปทุกที :(
ชีวิตผมเปรียบได้แบบนั้นครับ
ก่อนเลยเลยต้องบอกว่าคบกับแฟนมาในระยะเวลา ไม่ถึงปี แต่ความรู้สึกกับเค้าผมจริงจังครับอยากจะจริงจังด้วย แต่พักหลังเธอสนใจน้อยลง ทำงาน ซึ่งเธอเป็นคนเก่งมากๆ และขยันมากๆ แน่นอนซึ่งตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง เพราะผมยังศึกษาอยู่ และยังไม่ได้ทำงานประจำครับ
เรื่องมันอยู่ว่า ช่วงนี้เธอเหมือนกับใช้เวลากับการทำงานเยอะมากครับ เราคุยกันน้อยมากในทุกๆวัน ซึ่งผมไม่ได้สงสัยอะไรในตัวเค้าหรอก เพราะเค้าทำงาน แต่ก็มีคนที่เคยมาจีบเค้ามายื่นงานให้ (ต้องออกตัวก่อนนะครับ แฟนผมเค้าทำงานด้านออกแบบโครงสร้าง) ซึ่งก็โทรมาแทบจะทุกคืน ดึกๆก็โทรมา แต่เค้าก็บอกผมนะ ผมก็เข้าใจตรงนั้นไป แต่คือความห่างกันแบบนี้มันทำให้ผมก็มองตัวเองเหมือนกัน มันเลนทำให้พื้นที่ระหว่างเรามันมากขึ้น และอะไรต่างๆของเรามันเริ่มที่จะไม่เหมือนเดิม มันเลยทำให้ย้อนกลับไปคิดตั้งแต่แรกน่ะครับว่า ที่เราขอเค้าเป็นแฟนวันนั้น มันมีความหมายอะไรกับเค้ามั้ย ความมั่นใจของเราที่มีให้เค้าเค้าเห็นมันรึป่าว ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนกับเราที่รู้สึกอยู่คนเดียวทั้งที่เราไม่รู้สึกถึงความรู้สึกอะไรจากเค้าเลย มันเหมือนห่างไกลกันทุกที เลยตั้งคำถามในใจกับตัวเองว่า ที่เธอให้เราเข้ามาในชีวิตเธอ เธอมั่นใจรึเปล่าหรือเธอแค่ตอบเพราะไม่กล้าปฏิเสธเรา เพราะมันเหมือนเธอเปิดประตูบ้านเธอให้เราเข้าไป แล้วเธอก็เดินหันหลังเข้าบ้านพร้อมกับตะโกนมาว่า "ดูแลตัวเองนะ"