เคยรู้สึกชอบใครสักคนจนรู้สึกเหนื่อยใจกับตัวเองมั๊ย

ก่อนหน้านี้ก็เฉยๆกับการพบเจอผู้คนหรือเพื่อนร่วมงานเวลามาทำงานตลอดจนหลังจาก WFH บริษัทก็มีการปรับผังที่นั่งกันใหม่ จับหลายๆแผนกมานั่งโซนเดียวกัน จนเราได้เจอกับคนคนนึง แว๊บแรกที่เจอก็รู้สึกว่าน่ารักจัง แล้วพอยิ่งได้เจอกันบ่อยๆก็เริ่ม (แอบ)​ชอบ ชอบทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยพูดคุยไม่เคยอะไรเลย แค่เค้าเดินผ่านไปผ่านมาเวลาจะไปคุยงานกับอีกคนเท่านั้นหรือไม่ก็เจอกันในห้องครัวบ้าง ทางไปห้องน้ำบ้าง หน้าลิฟบ้าง เราก็ทำได้แค่แอบมอง แอบมองอย่างเดียว แรกๆก็คิดว่าคงเป็นความรู้สึกชอบๆธรรมดาทั่วไปแหละแป๊บๆเดี๋ยวก็คงเลิกชอบ จนตอนนี้ผ่านไปจะ 4 เดือนแล้วก็ยังไม่เลิกชอบจ้า เขินทุกครั้งที่เจอ เขินอยู่คนเดียว ยิ้มอยู่คนเดียวแถมใจเต้นแรงอีกต่างหาก (เป็นเอามากใช่มั๊ย)​ เอาจริงๆคือเขาก็ไม่ได้ดูว่าจะสนใจหรือจะมองหรือจะอะไรเราเลย อ่อ... ลืมไปมีมองอยู่ครั้งนึงตอนที่เห็นเรานั่งกินมาม่าเผ็ดกับผักกะละมังใหญ่ๆ 55555 เขาคงงงๆและคงคิดว่าผู้หญิงอะไรวะกินขนาดนี้ 😄 เอาจริงๆแล้วถ้าเทียบกันระหว่างเขากับเราคือต่างกันแบบมากๆๆๆ ทั้งหน้าตา อายุ เราไม่แต่งหน้าเวลาไปทำงาน แถมยังใส่ผ้าใบอยู่เลยด้วยซ้ำ ส่วนเขาคือดูดี ดูดีจนแบบพี่ๆพากันแซวว่าเขาไม่มองหญิงหรือเปล่า (ก็ชอบไปแล้วอ่ะจะให้ทำยังไง)​
     มาวันนี้อยู่ดีๆก็อยากรู้จัก ในใจก็คิดนะว่าแค่ได้เป็นเพื่อนก็ยังดี อย่างน้อยเวลาเจอหน้ากันจะได้กล้าที่จะทักทายมากกว่าการหลบหน้าเขาไปวันๆ ถามว่ากลัวรึเปล่าถ้าทักไปแล้วเขาจะมองเราแปลกๆ ก็ยอมรับนะว่ากลัว รู้... ว่าความเป็นไปมันเท่ากับศูนย์แบบเท่ากับศูนย์จริงๆ ทำไมต้องคอยมองหา ทำไมต้องอยากเจอ ทำไมต้องอยากรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ ถ้าเป็นทุกคนทุกคนจะมองว่าเราแปลกมั๊ย? หรือว่าเราควรทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองดี