รู้สึกท้อง่าย คิดว่าตัวเองไม่เก่ง

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ หนูรู้สึกว่าตัวเองพยายามทำอะไรก็ไม่ได้ผลดีอะไรเท่าไหร่เลย ชอบตั้งความหวังไว้สูงๆแต่ก็ชอบผิดหวัง หนูเหมือนเป็นคนที่คิดลบเอามากๆ ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแล้วน้อยใจเอง เช่น ทำไมเราถึงไม่เก่งแบบคนอื่น พยายามแล้วก็เก่งไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพวกเขา ไม่ค่อยกล้าเข้าหาใคร ไม่มีความมั่นใจอะไรเลยค่ะ รู้นะคะว่ามันไม่ดีเอาซะเลยแต่หนูก็เลิกคิดแบบนี้ไม่ได้ค่ะ พยายามแล้วก็เหมือนกับว่าสมอง มันย้อนกลับมาคิดแล้วดาวน์ไปเองอีก หนูอยากจะสดใสร่าเริง ไม่คิดลบแบบนี้ แต่สภาพจิตใจหนูไม่รับอะไรเลยค่ะ มันเหมือนฝืนยิ้มฝืนมีความสุข หนูเกิดมาไม่ได้มีพร้อมเหมือนคนอื่น หนูรู้สึกว่อยากใช้ชีวิตให้มันจบๆไป ท้อมากเลยค่ะ
คิดว่าทำไมตัวเองต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ แม่ก็เลิกกับพ่อตั้งแต่เด็ก เหมือนคนขาดความอบอุ่น ชอบเรียกร้องความสนใจ หนูอยากระบายความทุกข์ต่างๆ ความหนักใจให้ใครฟัง แต่ก็กลัวเขารำคาญหรือรู้สึกแย่ไปกับหนู หนูเลยเก็บมันไว้คนเดียว อยากลาออกจากการซึมแบบนี้จังเลยค่ะ หนูอยากมองโลกในแง่บวกกว่านี้ ช่วยหนูทีค่ะ ฝืนยิ้มหน้ากระจกทุกเช้าก่อนออกไปเรียนทุกครั้งเลย
บางทีก็อิจฉาคนอื่นจังเลยที่มีทุกอย่างดีพร้อม มีความอบอุ่น ได้ไปเที่ยวที่ๆอยากไป ได้เงินใช้จากพ่อแม่ไม่ต้องประหยัดอดมื้อกินมื้อ ได้กินอะไรอร่อยๆทุกสัปดาห์  มีเงินไปเที่ยวทุกสัปดาห์ ถ่ายรูปเล่น แต่งตัวสวยๆ ใช้ชีวิตเก่งๆ แต่สำหรับหนูหนูไม่ค่อยได้มีโอกาสอะไรแบบนี้เลย เรียนเสร็จก็ต้องกลับมาที่ห้องสี่เหลี่ยม อดข้าวเย็นเพื่อเก็บเงินไว้ใช้วันต่อไป เครียดเรื่องเรียน การแข่งขันในที่เรียน เข้าสังคมก็ไม่เก่ง เหมือนมีเพลงอยู่เป็นเพื่อน หนูรู้สึกหงอยๆในบางทีที่อยู่กับตัวเอง หนูอยากรู้จากคนที่เคยเป็นคล้ายๆหนูว่าเค้ามีวิธีเปลี่ยนตัวเองยังไงคะ อยากทราบจากใครก็ได้จริงๆ หนูคิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆคงไม่ดีค่ะ โลกนี้ต้องเจออะไรที่เลวร้ายอีกเยอะ หนูควรที่จะพัฒนาตัวเอง พัฒนาความคิดมากกว่านี้สินะ..
😢 บางทีก็อยากพบจิตแพทย์..สับสนกับอารมณ์ตัวเองในบางที ฮืออ