คือเราอะเป็นคนที่ร่าเริง บ้าๆบอๆ แต่เราจะเป็น ตั้งแต่5:56-18:45 มันจะอยู่ช่วงเวลานี้อะ ในเวลาพวกนี้เรานะจะมีความสุข(มั้ง) เวลาเช้าๆแม่ด่าเราก็จะว่าในใจกลับ ตอนกลางวันชอบเหม่อมองท้องฟ้าบ้างมองผู้ชายบ้าง(อุอิ) ตอนเย็นก็จะทำหน้าบึ้งๆ แต่พอถึงหกโมงเกือบ1ทุ่มความรู้สึกทั้งหมดมันถาโถมเข้ามาเป็นน้ำตา ความรู้สึกเจ็บปวด คิดว่าตอนเช้าทำไมเราไม่เดินไปกอดแม่ บอกรักแม่ก่อนไปโรงเรียน บางครั้งก็เหม่อไปในห้องครัวมองมีดแล้วเห็นเลือดขึ้นมา เราเครียดหนักมากถึงขนาดถุบตีตัวเอง หนักสุดก็เอาหัวถูกกำแพง แต่ก็หยุดเพราะรู้สึกเจ็บ แต่มันก็รู้สึกดีขึ้นแต่ไม่เคยมีใครรู้เลยในสิ่งที่เราทำ และเราไม่อยากให้รู้ด้วย แต่มันบ่อยมากที่เราชอบร้องให้คนเดียว ร้องแต่ไม่เคยตาบวม ตอนร้องความรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจแต่คงไม่ใช่ แล้วเวลาร้องให้เราชอบพูดว่าทำไมๆๆๆ ขนาดตอนพิมพ์อยุ่นี้ยังร้องไห้ คือเราอยากรู้ว่า มันคืออาการยังไง ที่ตอนเช้ากลาววันเย็นรู้สนุก แต่พอตกค่ำความสนุกกลับมาทำร้ายเราเอง ด้วยความรู้สึก ตอนนี้เราร้องไห้ติดต่อมาเป็นเดือนแล้วแต่มีบางวันเราไม่ร้องและไม่ถุบตีตัวเอง มันรู้สึกว่าเรามีอะไรเยียวยาใจได้เราว่าสิ่งที่เราทำมาผิด ว่าแม่ก็บาป แต่พอความรู้ทั้งหมดของวันนี้มันมารวมกับแล้วรู้สึกมันจะระเบิดออกมา ในแต่ละวัน ด้วยน้ำตาจนเราจะท้อกับชีวิต ช่วยบอกทีนะคะ จะว่าเราก็ได้ที่เราไม่ดี
แต่อยากรู้ว่าควรทำไง ขอบคุณล่วงหน้านะคะ.