สวัสดีครับ ผมอยากมาขอข้อคิดเห็นบวกกับอยากมาระบายความในใจของผม 
   เกริ่นก่อนเลยละกัน ผมเป็นหัวหน้างานในแผนกหนึ่งซึ่งผมเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อเพื่อนร่วมงานมากเวลาได้ข้อมูลอะไรดีๆมาผมจะมาบอกเพื่อนร่วมงานตลอดแต่เวลาที่เพื่อนได้ข้อมูลอะไรดีๆมาพวกเขากลับไม่เคยที่จะบอกผมเลย เวลาผมถามก็จะบอกว่าไม่รู้บางครั้งไม่ตอบเลยก็มีพวกเขาก็จะคุยกันแค่ในกลุ่มของพวกเขาผมรู้สึกน้อยใจและรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาก รู้สึกว่าที่ผมทำมาตลอดมันไม่มีค่าอะไรเลยหรือ ที่ผมอดทนเพื่อพวกเขารับหน้าแทนพวกเขาเวลาถูกตำหนิยกเครดิตให้พวกเขาเวลาได้รับคำชมตลอดที่ผ่านมา มันไม่มีความหมาย ผมรู้สึกท้อมาก ว่าที่ทำไปมันเพื่ออะไร ผมอยากจะทิ้งทุกอย่างไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว บางครั้งเคยคิดอยากจะตายให้มันจบๆไป แต่ก็ได้แค่คิด ในทุกๆวันผมพยายามทำเหมือนเดิมทุกอย่างพยายามเป็นหัวหน้าที่ดี ช่วยทุกคนแก้ปัญหา แต่เวลาผมมีปัญหากลับไม่มีใครสนใจผมเลย ทุกคนก็เป็นแบบเดิมทำตัวเหมือนเดิม โดยไม่สนใจเลยว่าผมรู้สึกอย่างไรบางครั้งผมก็คิดว่าผมเป็นหัวหน้าที่ไม่ดีพอหรือเปล่า ผมทำอะไรผิดพลาดไปไหม ผมกลับมาคิดทบทวนวนไปวนมา นั่งร้องไห้ไปเองก็มี ผมไม่เคยคิดชิงดีชิงเด่นกับใคร ไม่เคยคิดว่าเพื่อนร่วมงานจะได้หน้ามากกว่า ผมมองพวกเขาเป็นเหมือนครอบครัว เป็นเหมือน พี่ เพื่อน หรือ น้อง ทำไมสิ่งที่ผมได้รับตอบแทนมันไม่คุ้มกับที่ผมให้ไปเลย
   ใครที่เคยผ่านสถานะการแบบนี้ผ่านมันมาได้อย่างไรครับ มีข้อคิดหรือแนวคิดมาบอกประสบการณ์ แลกเปลี่ยนกันไหมครับ