สวัสดีครับ ตามหัวข้อเรื่องเลย
ผมมีแฟนที่เรียนพยาบาลครับ เขาไม่ค่อยมีเวลากลับมาทีไรก็บ่นเหนื่อย
ผมก็เข้าใจเขานะ ว่าเหนื่อย ผมไม่เคยงี่เง่าขอเวลานั้นนี้เลยเพราะคิดว่าเขาคงเหนื่อยมากๆ
บางทีก็มีบ้างที่ผมรู้สึกว่าอยากได้ความรัก อยากให้กำลังใจ
แต่เขาก็บ่นๆ ว่าเหนื่อย วีนบ้าง ไม่คุยบ้าง อื้มใส่บ้าง ผมก็พยายามไม่คิดอะไรมาก
พยายามจะทำให้เขามีความสุขเวลาอยู่กับเรา ตอนที่มีเวลาว่างก็รักกันดีอยู่หรอก
แต่พอเหนื่อยๆอะไรมา ก็เงียบๆ ไม่อยากคุย หงุดหงิดโมโหใส่เราบ้าง
เกือบจะทุกครั้ง ผมก็มีแอบร้องไห้บ้าง แต่ไม่เคยร้องให้เขารู้เลย
ผมคิดแค่ว่าเขาเรียนมาก็เหนื่อยมากแล้ว ยังต้องมาเจอผู้ชายงี่เง่าแบบเราอีกหรอ
ผมเลยเลือกที่จะอยู่แบบฝืนมีความสุข เพราะไม่อยากให้เขาคิดมาก
เรากับเขาก็คงเหนื่อยเหมือนกัน แต่ก็หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้นมั้ง.
มีแฟนเรียนพยาบาลนี้เหนื่อยพอกันเลยนะครับ.
ผมมีแฟนที่เรียนพยาบาลครับ เขาไม่ค่อยมีเวลากลับมาทีไรก็บ่นเหนื่อย
ผมก็เข้าใจเขานะ ว่าเหนื่อย ผมไม่เคยงี่เง่าขอเวลานั้นนี้เลยเพราะคิดว่าเขาคงเหนื่อยมากๆ
บางทีก็มีบ้างที่ผมรู้สึกว่าอยากได้ความรัก อยากให้กำลังใจ
แต่เขาก็บ่นๆ ว่าเหนื่อย วีนบ้าง ไม่คุยบ้าง อื้มใส่บ้าง ผมก็พยายามไม่คิดอะไรมาก
พยายามจะทำให้เขามีความสุขเวลาอยู่กับเรา ตอนที่มีเวลาว่างก็รักกันดีอยู่หรอก
แต่พอเหนื่อยๆอะไรมา ก็เงียบๆ ไม่อยากคุย หงุดหงิดโมโหใส่เราบ้าง
เกือบจะทุกครั้ง ผมก็มีแอบร้องไห้บ้าง แต่ไม่เคยร้องให้เขารู้เลย
ผมคิดแค่ว่าเขาเรียนมาก็เหนื่อยมากแล้ว ยังต้องมาเจอผู้ชายงี่เง่าแบบเราอีกหรอ
ผมเลยเลือกที่จะอยู่แบบฝืนมีความสุข เพราะไม่อยากให้เขาคิดมาก
เรากับเขาก็คงเหนื่อยเหมือนกัน แต่ก็หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้นมั้ง.