มุมมองหนึ่งในเรื่องความรัก

สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ เป็นแค่มุมมองของผมเท่านั้น อาจจะจริงหรือไม่จริงสำหรับบางคนก็ขออภัยด้วย
ผมเชื่อว่าคนเราเกิดมาต้องเคยอกหัก จะมีสักกี่คนที่คบกับแฟนคนแรกจนตาย แต่ก็ไม่รู้นะอาจจะมีจริง ที่ผมจะบอกก็คือทุกคนล้วนเคยผิดหวังเรื่องความรัก ทั้งจบดีและจบไม่ดี โดนหลอก โดนทิ้ง โดนนอกใจ หรืออะไรก็ตาม แต่สำหรับบางคนที่ผมเจอในชีวิต ทั้งแฟนเก่า ทั้งเพื่อน หรือใครก็ตาม คนทุกคนรู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีกับคนรัก แต่ก็ยังทำอะไรที่คนรักไม่ชอบ แล้วเอาเหตุผลมาอ้างว่า ก็แค่... หยุด!ๆๆ ผมจะบอกว่าถ้าจะใช้ชีวิตคู่ก็อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กของตัวเอง อยู่ด้วยกันมันก็ต้องแคร์ความรู้สึกของกันและกัน ไม่ใช่เอาเหตุผลและความรู้สึกตัวเองเป็นหลัก แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ความรักมันเอาอายุเป็นตัววัดไม่ได้ บางคน30จะ40ยังทำตัวแบบ ผมก็บอกไม่ถูกอ่ะ เอาง่ายๆ หลังบ้านมีแต่ต้นงิ้วเอาไว้ซ้อมปีนอ่ะ อีกอย่างที่ผมจะพูด ผมว่าหลายๆคนก็จะเจอนะ ผมอ่ะจับผิดคนเก่ง แล้วพอผมบ่นก็บอกว่าผมคิดมาก พอผมจับได้จริงๆผมไปเลยนะ ไม่มานั่งพูดว่าอย่าทำอีก แล้วก็เจอประโยคเด็ดๆเช่น"เธอไม่แคร์อยู่แล้วนิ เพราะเธอไม่รักฉันอยู่แล้ว" ผมก็เลยสวนกลับไป "ถ้ากูไม่รัก ใครที่เป็นคนดูแลทุกๆวันจนมีเวลาไปนอกใจ ใครที่บ่นหึงบ่นหวงทุกครั้งที่ไปเที่ยวกับเพื่อน โตเป็นควายยังคิดไม่ได้เลยว่าอะไรดีไม่ดี ก็อยู่กับชีวิตแบบผีไม่มีศาลต่อไปเหอะ เป็นเอดส์ตายซะ พ่อแม่จะได้ภูมิใจ" พอจะเห็นภาพไหมครับ บ่อยๆครั้งผมก็พูดกับเพื่อนแบบนี้นะ เวลามันโดนทิ้ง เพราะมันก็นอกใจแฟน จนบางทีมันก็บ่นว่าผมเป็นคนไม่ฟังเหตุผล แต่ในทางกลับกันเรื่องแบบนี้มันมีเหตุผลด้วยหรอ มีแต่ข้ออ้าง เพราะถ้าจะอ้างว่าเจอคนไม่ดีก็เลยต้องนอกใจ งั้นทำไมไม่ทิ้งๆไปซะให้มันจบๆ ผมว่านะ สมัยนี้คนที่เขาโตแล้วก็ควรคิดได้นะ ไม่ใช่เด็กที่คบกันแบบงี่เง่าๆ งอนๆ เลิกๆ ประชด ท้าเลิก คือโตแล้วก็ควรคิดจะสร้างอนาคตดีๆ ไม่ใช่สร้างความทรงจำดีๆบนความรู้สึกคนอื่น