ก่อนที่ผมจะอธิบาย ต้องขอบอกก่อนผมไม่เก่งอธิบาย ถ้าไม่เข้าใจหรือรู้สึกขัดใจขอโทษด้วยครับ
เข้าเนื้อหาสำคัญเลย ช่วงนี้ผมเรียนมหาลัยไม่ค่อยมีความสุข รู้สึกมันไม่ใช่ทางผมเองก็เป็นเด็กสายอาชีพ
ผมไปรู้เลยว่าไปไม่รอด เลยตัดสินใจออกมาเเบบเงียบๆ โดยไม่เขียนใบลาออก ผมเลยสมัครออไลน์
วิลัย ใกล้ๆกันตอนนี้อยู่ระหว่างรอมอบตัว ผมรู้สึกเสียใจทำให้พ่อเเม่เสียใจเเต่ถถ้าผมเรียนไม่ได้เเล้ว
โดนรีไทค์ ผมว่าพ่อเเม่เสียใจมากกว่าเลยตัดสินใจออกเลย วันต่อมาผม ได้ไปดูหนัง ที่เซนทัลขอนเเก่น
กะจะครายเครียดเพราะ ตอนหลังออกมาผมคิดหนักเรื่องพ่อเเม่ละอนาคต ของผม
กว่าว่าท่านจะเสียใจ ซึ่งคงเสียใจ ผมรู้ตัวอยู่เเล้ว หลังดูหนังเสร็จผมกลับบ้าน ผมมีน้ำใจให้รถคนเดินข้ามไปก่อน
ตอนผมขี้กับบ้าน มีรถตัดหน้าผมผมเบรกเเต่ไม่ทัน รถผมล้มผมล้มเเต่ดันตัวเองไว้ได้รถเสียหาย กระจกด้านขวาเเตก
เขาก็ลงมาเเล้วก็ขอโทษผมก็ไม่กล้าเอาโทษเพราะไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ตอนนั้นยอมรับว่าเหม่อด้วยคิดเรื่องๆต่างๆ
เรื่องพ่อเเม่เรื่องอนาคตตัวเอง ผมไม่ได้รับบากเจ็บมาก เเค่ปวดขานิดหน่อย วันต่อมาผมโทรไปถามเเม่เพราะเเม่ชอบคิดมาก
ถามตรงๆเลยว่าเเม่เสียใจไหนเเล้วผมก็ขอโทษ ซึ่งดร่าม่านะช่วงนั้น หลังจากนั้นไม่นานครับ ผมวางสายกับเเม่
เเล้วพ่อโทรมาบอกว่าเเม่ล็อกห้องไม่ยอมพบใคร ตอนนั้นทำให้ผมถ้อมากเเต่กลับไปก็ไม่ได้รู้ตัวว่าไม่ไหวเเน่ๆ
ไปไม่รอดเเน่อันไหนรู้ตัวว่าไม่รอดผมก็จะออกห่าง ครับเป็นนิสัยผมเเล้ว
วันต่อมาวันที่ผมเล่าเรื่องเมื้อกี่นี้ครับ ผมออกไปเอาของที่รถมีคนขึ้นรถถพอดีเเต่เขาสดุดล้มทำให้ รถที่อยู่ข้างๆผมล้มมาใส่รถผมรถผมล้มทับผมผมได้เเผลมานิดหน่อย ขาผมโดนท่อไอเสียมันก็บวนๆหน่อยพอเดินได้ พูดมาซะยาวไม่ เหมืยนมาบ่นครับ
มีใครรับมือกับความเครียดยังไงช่วยบอกผมหน่อย
มันเป็นอะไรชีวิดนี้ทำไมถึงเจอเรื่องเเย่ๆ?
เข้าเนื้อหาสำคัญเลย ช่วงนี้ผมเรียนมหาลัยไม่ค่อยมีความสุข รู้สึกมันไม่ใช่ทางผมเองก็เป็นเด็กสายอาชีพ
ผมไปรู้เลยว่าไปไม่รอด เลยตัดสินใจออกมาเเบบเงียบๆ โดยไม่เขียนใบลาออก ผมเลยสมัครออไลน์
วิลัย ใกล้ๆกันตอนนี้อยู่ระหว่างรอมอบตัว ผมรู้สึกเสียใจทำให้พ่อเเม่เสียใจเเต่ถถ้าผมเรียนไม่ได้เเล้ว
โดนรีไทค์ ผมว่าพ่อเเม่เสียใจมากกว่าเลยตัดสินใจออกเลย วันต่อมาผม ได้ไปดูหนัง ที่เซนทัลขอนเเก่น
กะจะครายเครียดเพราะ ตอนหลังออกมาผมคิดหนักเรื่องพ่อเเม่ละอนาคต ของผม
กว่าว่าท่านจะเสียใจ ซึ่งคงเสียใจ ผมรู้ตัวอยู่เเล้ว หลังดูหนังเสร็จผมกลับบ้าน ผมมีน้ำใจให้รถคนเดินข้ามไปก่อน
ตอนผมขี้กับบ้าน มีรถตัดหน้าผมผมเบรกเเต่ไม่ทัน รถผมล้มผมล้มเเต่ดันตัวเองไว้ได้รถเสียหาย กระจกด้านขวาเเตก
เขาก็ลงมาเเล้วก็ขอโทษผมก็ไม่กล้าเอาโทษเพราะไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ตอนนั้นยอมรับว่าเหม่อด้วยคิดเรื่องๆต่างๆ
เรื่องพ่อเเม่เรื่องอนาคตตัวเอง ผมไม่ได้รับบากเจ็บมาก เเค่ปวดขานิดหน่อย วันต่อมาผมโทรไปถามเเม่เพราะเเม่ชอบคิดมาก
ถามตรงๆเลยว่าเเม่เสียใจไหนเเล้วผมก็ขอโทษ ซึ่งดร่าม่านะช่วงนั้น หลังจากนั้นไม่นานครับ ผมวางสายกับเเม่
เเล้วพ่อโทรมาบอกว่าเเม่ล็อกห้องไม่ยอมพบใคร ตอนนั้นทำให้ผมถ้อมากเเต่กลับไปก็ไม่ได้รู้ตัวว่าไม่ไหวเเน่ๆ
ไปไม่รอดเเน่อันไหนรู้ตัวว่าไม่รอดผมก็จะออกห่าง ครับเป็นนิสัยผมเเล้ว
วันต่อมาวันที่ผมเล่าเรื่องเมื้อกี่นี้ครับ ผมออกไปเอาของที่รถมีคนขึ้นรถถพอดีเเต่เขาสดุดล้มทำให้ รถที่อยู่ข้างๆผมล้มมาใส่รถผมรถผมล้มทับผมผมได้เเผลมานิดหน่อย ขาผมโดนท่อไอเสียมันก็บวนๆหน่อยพอเดินได้ พูดมาซะยาวไม่ เหมืยนมาบ่นครับ
มีใครรับมือกับความเครียดยังไงช่วยบอกผมหน่อย