สวัสดีครับผมลูกตาสมัย สายเมา มีเรื่องราวชีวิตรักผมเองจะมาบอกเล่าเป็นประสบการณ์ ความรักของผมที่ผมคิดว่า ความรักครั้งนี้คือความรักที่ผม คิดว่าเขาคือคนที่อยู่ในความทรงจำที่ดีคนนึงเลย
หนังสือที่กำลังเขียนขึ้นมาจากชีวิตคู่ของวัยรุ่นคู่นึง ต้องถูกพักการเขียนไว้...
ถ้าความรักเปรียบเสมือนหนังสือเล่มหนึ่ง ที่มีนักเขียนสองคนคอยแต่งเรื่องราวต่างๆลงไป
ผม อุ้มกับพั้น ก็คงเป็นนักเขียนที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง คนนึงเขียนเรื่องราวแนว ตลกๆ สนุกๆ อีกคนหนึ่งเขียนเรื่องราวแนวดาร์ก ผู้หญิง ห้าวๆ พร้อมชน
แอบหวาน แบ๊วๆ นิดๆ แต่ความแตกต่างนี่แหละ ทำให้หนังสือมีสีสัน ถ้าแนวตลกๆ สนุกๆกับชีวิต อย่างเดียวก็คงเบื่อ เช่นเดียวกับแบ๊วๆ แอบหวาน
หนังสือที่ดี ต้องครบรส ต้องมีทั้งเรื่องราวที่ดีและไม่ดี สุขเละเศร้า สมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง ทะเลาะกัน ดีกัน เข้าใจ ไม่เข้าใจกัน ปะปนกันไป
แต่สิ่งหนึ่งที่ความรักแตกต่างจากหนังสือ คือ ผู้แต่งจะไม่รู้อะไรเลยว่าตอนจบของเรื่องเป็นยังไง เขาเพียงเขียนเรื่องราวในปัจจุบัน เหมือนเขียนไดอารี่
แต่เป็นไดอารี่ของคนสองคน ต่างกับหนังสือที่ผู้แต่งได้วางตอนจบไว้แล้ว
หนังสือเล่มนี้ของผู้แต่งสองคนถูกเขียนขึ้นมา ตอนที่ทั้งสองคนได้พบกันตอนเรียนมหาลัยในต่างแดนด้วยกัน เราทั้งคู่เรียนอยู่ต่างประเทศ ผมได้พบรักกับพั้น
ตอนเราเรียนต่างประเทศด้วยกัน จนเราได้ตกลงคบกันเป็นแฟน หลังจากนั้นช่วงเวลาปิดเทอม เราทั้งคู่กลับมายังแผ่นดินเกิด และได้พบกับสังคมใหม่ๆ ในช่วงระยะเวลาที่ทำงานหารายได้พิเศษ ค่าขนมกัน นักเขียนทั้งสองได้พบคนต่างออกเดินทางไปพบผู้คนใหม่ๆ สถานที่ใหม่ นักเขียนทั้งคู่ต่างได้ประสบการณ์ที่เป็นบทเรียนสำคัญ บางทีก็คิดว่าผู้คุมโชคชะตา คงอยากให้นักเขียนทั้งสอง ออกไปพจญโลกในแบบที่เราไม่ชอบ เพื่อเก็บเกี่ยว และนำมาแชร์ร่วมกัน เพื่อให้หนังสือสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อถึงวันที่เหมาะสม วันที่นักเขียนทั้งสองกลับมาค้นหนังสือที่ถูกพักและเก็บเอาไว้ ปัดฝุ่นมัน และเริ่มเขียนมันต่อจากที่ค้างไว้ ถึงตอนที่เรื่องราวที่ต้องดำเนินต่อไปโดยที่นักเขียนทั้งสองไม่รู้ว่ามันจะจบแบบไหน
บทสรุปเรื่องราวจะเป็นยังไง มันขึ้นอยู่กับผู้เขียนทั้งสอง ว่าจะยอมรับความแตกต่าง ยอมรับความผิดพลาดของทั้งคู่ที่ผ่านมา แล้วปรับเข้าหากันได้แค่ไหน
แต่อุ้มไม่สนว่ามันจะเป็นแบบไหน อุ้มสนแค่ว่าจะเป็นนักเขียนที่คอยอยู่ข้างๆ คอยแชร์เรื่องราว ให้กำลังใจ เป็นห่วง ดูแลประคับประคองให้หนังสือเล่มนี้ไม่น่าเบื่อเหมือนที่ผ่านมาก็พอ
คืออยากจะบอกว่า พั้นไม่ต้องกลัวนะว่าหนังสือที่เราเขียนร่วมกันมาจะออกมาไม่ดี หรือตอนจบจะเหมือนตอนเดิม อย่างน้อยเราด็ได้เขียนหนังสือเล่มนี้ด้วยกัน เรื่องราวข้างในอาจจะมีส่วนที่พั้นชอบและไม่ชอบ แต่เมื่อมันรวมกันแล้วอุ้มเชื่อว่ามันดีเสมอ มันไปต่อได้ ถึงแม้ตอนนี้เราทั้งคู่จะหยุดพักการเขียนหนังสือเล่มนี้เอาไว้ เราหวังว่าเราจะได้กลับมาเขียนหนังสือเล่มนี้กันต่อนะ รักและเป็นห่วงเสมอนะ 盼盼
เคยไหม ถอยออกมาทั้งๆที่ยังรักมาก
หนังสือที่กำลังเขียนขึ้นมาจากชีวิตคู่ของวัยรุ่นคู่นึง ต้องถูกพักการเขียนไว้...
ถ้าความรักเปรียบเสมือนหนังสือเล่มหนึ่ง ที่มีนักเขียนสองคนคอยแต่งเรื่องราวต่างๆลงไป
ผม อุ้มกับพั้น ก็คงเป็นนักเขียนที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง คนนึงเขียนเรื่องราวแนว ตลกๆ สนุกๆ อีกคนหนึ่งเขียนเรื่องราวแนวดาร์ก ผู้หญิง ห้าวๆ พร้อมชน
แอบหวาน แบ๊วๆ นิดๆ แต่ความแตกต่างนี่แหละ ทำให้หนังสือมีสีสัน ถ้าแนวตลกๆ สนุกๆกับชีวิต อย่างเดียวก็คงเบื่อ เช่นเดียวกับแบ๊วๆ แอบหวาน
หนังสือที่ดี ต้องครบรส ต้องมีทั้งเรื่องราวที่ดีและไม่ดี สุขเละเศร้า สมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง ทะเลาะกัน ดีกัน เข้าใจ ไม่เข้าใจกัน ปะปนกันไป
แต่สิ่งหนึ่งที่ความรักแตกต่างจากหนังสือ คือ ผู้แต่งจะไม่รู้อะไรเลยว่าตอนจบของเรื่องเป็นยังไง เขาเพียงเขียนเรื่องราวในปัจจุบัน เหมือนเขียนไดอารี่
แต่เป็นไดอารี่ของคนสองคน ต่างกับหนังสือที่ผู้แต่งได้วางตอนจบไว้แล้ว
หนังสือเล่มนี้ของผู้แต่งสองคนถูกเขียนขึ้นมา ตอนที่ทั้งสองคนได้พบกันตอนเรียนมหาลัยในต่างแดนด้วยกัน เราทั้งคู่เรียนอยู่ต่างประเทศ ผมได้พบรักกับพั้น
ตอนเราเรียนต่างประเทศด้วยกัน จนเราได้ตกลงคบกันเป็นแฟน หลังจากนั้นช่วงเวลาปิดเทอม เราทั้งคู่กลับมายังแผ่นดินเกิด และได้พบกับสังคมใหม่ๆ ในช่วงระยะเวลาที่ทำงานหารายได้พิเศษ ค่าขนมกัน นักเขียนทั้งสองได้พบคนต่างออกเดินทางไปพบผู้คนใหม่ๆ สถานที่ใหม่ นักเขียนทั้งคู่ต่างได้ประสบการณ์ที่เป็นบทเรียนสำคัญ บางทีก็คิดว่าผู้คุมโชคชะตา คงอยากให้นักเขียนทั้งสอง ออกไปพจญโลกในแบบที่เราไม่ชอบ เพื่อเก็บเกี่ยว และนำมาแชร์ร่วมกัน เพื่อให้หนังสือสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อถึงวันที่เหมาะสม วันที่นักเขียนทั้งสองกลับมาค้นหนังสือที่ถูกพักและเก็บเอาไว้ ปัดฝุ่นมัน และเริ่มเขียนมันต่อจากที่ค้างไว้ ถึงตอนที่เรื่องราวที่ต้องดำเนินต่อไปโดยที่นักเขียนทั้งสองไม่รู้ว่ามันจะจบแบบไหน
บทสรุปเรื่องราวจะเป็นยังไง มันขึ้นอยู่กับผู้เขียนทั้งสอง ว่าจะยอมรับความแตกต่าง ยอมรับความผิดพลาดของทั้งคู่ที่ผ่านมา แล้วปรับเข้าหากันได้แค่ไหน
แต่อุ้มไม่สนว่ามันจะเป็นแบบไหน อุ้มสนแค่ว่าจะเป็นนักเขียนที่คอยอยู่ข้างๆ คอยแชร์เรื่องราว ให้กำลังใจ เป็นห่วง ดูแลประคับประคองให้หนังสือเล่มนี้ไม่น่าเบื่อเหมือนที่ผ่านมาก็พอ
คืออยากจะบอกว่า พั้นไม่ต้องกลัวนะว่าหนังสือที่เราเขียนร่วมกันมาจะออกมาไม่ดี หรือตอนจบจะเหมือนตอนเดิม อย่างน้อยเราด็ได้เขียนหนังสือเล่มนี้ด้วยกัน เรื่องราวข้างในอาจจะมีส่วนที่พั้นชอบและไม่ชอบ แต่เมื่อมันรวมกันแล้วอุ้มเชื่อว่ามันดีเสมอ มันไปต่อได้ ถึงแม้ตอนนี้เราทั้งคู่จะหยุดพักการเขียนหนังสือเล่มนี้เอาไว้ เราหวังว่าเราจะได้กลับมาเขียนหนังสือเล่มนี้กันต่อนะ รักและเป็นห่วงเสมอนะ 盼盼