สวัสดีค่ะ คือตัวเจ้าของกระทู้เป็นลมชักเหม่อเพิ่งตรวจพบเมื่อปีที่ผ่านมา และอยู่ในช่วงรักษา และปัญหาตอนนี้คือต้องเรียนไปด้วย และซึ่งสำหรับตัวเจ้าของกระทู้มันค่อนข้างหนักเพราะผลการเรียนค่อนข้างเเย่มากมาก และมีหลายวิชาที่ยังเรียนไม่ผ่าน และเเน่นอนมันมีความกังกลมากทั้งเป็นห่วงคนที่ส่งเรียน ซึ่งเป็นปู่กับย่าที่เลี้ยงดูมาตั้งเเต่เด็กเเละท่านก็เเก่มากเเล้วและตอนนี้ยังต้องมาส่งเงินค่าใช้จ่ายให้อยู่
จึงคิดจะทำงานพาร์ทไทม์ทำ เพื่อจะได้ลดภาระปู่กับย่าหรือถ้าเราทำได้อาจไม่ต้องขอเงินจากท่านหรือเราจะได้ให้ท่านบ้าง มันดูดีมากตอนนั้นที่คิดแต่สุดท้ายมันกลับไม่เป็นเเบบนั้นเราได้ลองทำงานสิ่งที่ได้คือ เมื่อเหนื่อยหรือเริ่มวุ่นวาย เราจะเริ่มเวียนหัว เบลอ เเละเหม่อ จนบางทีทำอะไรซ้ำๆหรือโฟกัสอะไรไม่ได้เลย เหม่อเอ๋อไปเลยคือสงสารคนที่สอนงานมาก คือเราเหมือนเป็นภาระเลย คือบางทีเราอยากบอกมากเลยว่าเราเข้าใจนะ เเต่เราทำตอนนั้นเราทำไม่ได้จริงๆ คือพยายามฝืนสุดๆ มันจะเกร็งทำให้ยิ่งล้า ไปหมดเลย #เราขอโทษนะ และก็พยายามทำจนครบชั่วโมง และหลังจากกลับมาคือมันรู้สึกหดหู่และเพลียมาก จนไม่สบายต่อ คือเหมือนมันอ่อนแอมาก และมันทำให้รู้เลยว่าเราทำมันไม่ได้คือเเบบท้อไปอีก นั่นก็คือเหลือทางเดียวคือต้องรีบเรียนให้จบ
และคณะเราคือเป็นคณะที่รีไทร์เยอะมากถ้าไม่เก่งเเล้วไม่ขยันคือไม่รอดเเน่เลย คือที่สำคัญมีสอบย่อยจับเวลาเก็บคะเเนนทุกสัปดาห์ ซึ่งจริงๆมันปกติแต่สำหรับเราคือ เราไม่สามารถมีสมาธิได้ตลอดในขณะเรียน ทำให้เรียนไม่เข้าใจ และพอกลับมาทวนมันใช้เวลาเยอะมากเเละทุกครั้งนอนดึก และมีปัญหากับการนอนมาก คือเหมือนหลับๆตื่นๆยิ่งทำให้วันถัดไปหนักไปอีก และถ้าไม่ได้นอนพักคือคือทำอะไรไม่ได้เลย ทำให้วันที่เป็นหนักต้องกินยาเพิ่ม แต่พอเพิ่มยาอารมณ์มันกลับแปรปรวนหนักมาก จนบางทีไม่รู้จะต้องจัดการยังไง เหมือนกับว่ายิ่งสู้ยิ่งฝืนร่างการมันยิ่งอ่อนเเอลงเรื่อยๆและทำให้ทุกอย่างเเย่ลง หรือเรากำลังทำอะไรผิดวิธีรึเปล่า มันเหมือนว่า "นี่ฉันต้องอยู่เฉยๆเหรอ คือเราควรได้ใช้ชีวิตไหม"อีกอย่างหมอประจำที่รักษาเขาย้ายและยังไม่มีหมอในช่วงนี้ คือมันทำให้ยิ่งกังวลไปใหญ่ว่าจะมีโอกาสหายไหม
สรุปคือเราอยากหายและอยากใช้เวลาทำอะไรให้เต็มที่มากคือเราไม่อยากเสียเวลาเลย และไม่อยากเป็นภาระปู่กับย่าด้วย ไม่อยากเป็นคนป่วยที่ต้องใช้ชีวิตเเบบป่วยๆคือทุกวันนี้มันรู้สึกกังกลกับสุขภาพเเละปัญหาที่เข้ามามาก ใครที่เป็นโรคนี้อยู่หรือใครพอมีคำเเนะนำอะไรคือแนะนำได้เลยนะคะ ยินดีมากมาก เพราะโรคนี้มันเหมือนโรคผีเข้าผีออกเลย
#ลมชักเหม่อ #absenceseizure
ใช้ชีวิตให้รอดยังไงกับลมชักเหม่อ
จึงคิดจะทำงานพาร์ทไทม์ทำ เพื่อจะได้ลดภาระปู่กับย่าหรือถ้าเราทำได้อาจไม่ต้องขอเงินจากท่านหรือเราจะได้ให้ท่านบ้าง มันดูดีมากตอนนั้นที่คิดแต่สุดท้ายมันกลับไม่เป็นเเบบนั้นเราได้ลองทำงานสิ่งที่ได้คือ เมื่อเหนื่อยหรือเริ่มวุ่นวาย เราจะเริ่มเวียนหัว เบลอ เเละเหม่อ จนบางทีทำอะไรซ้ำๆหรือโฟกัสอะไรไม่ได้เลย เหม่อเอ๋อไปเลยคือสงสารคนที่สอนงานมาก คือเราเหมือนเป็นภาระเลย คือบางทีเราอยากบอกมากเลยว่าเราเข้าใจนะ เเต่เราทำตอนนั้นเราทำไม่ได้จริงๆ คือพยายามฝืนสุดๆ มันจะเกร็งทำให้ยิ่งล้า ไปหมดเลย #เราขอโทษนะ และก็พยายามทำจนครบชั่วโมง และหลังจากกลับมาคือมันรู้สึกหดหู่และเพลียมาก จนไม่สบายต่อ คือเหมือนมันอ่อนแอมาก และมันทำให้รู้เลยว่าเราทำมันไม่ได้คือเเบบท้อไปอีก นั่นก็คือเหลือทางเดียวคือต้องรีบเรียนให้จบ
และคณะเราคือเป็นคณะที่รีไทร์เยอะมากถ้าไม่เก่งเเล้วไม่ขยันคือไม่รอดเเน่เลย คือที่สำคัญมีสอบย่อยจับเวลาเก็บคะเเนนทุกสัปดาห์ ซึ่งจริงๆมันปกติแต่สำหรับเราคือ เราไม่สามารถมีสมาธิได้ตลอดในขณะเรียน ทำให้เรียนไม่เข้าใจ และพอกลับมาทวนมันใช้เวลาเยอะมากเเละทุกครั้งนอนดึก และมีปัญหากับการนอนมาก คือเหมือนหลับๆตื่นๆยิ่งทำให้วันถัดไปหนักไปอีก และถ้าไม่ได้นอนพักคือคือทำอะไรไม่ได้เลย ทำให้วันที่เป็นหนักต้องกินยาเพิ่ม แต่พอเพิ่มยาอารมณ์มันกลับแปรปรวนหนักมาก จนบางทีไม่รู้จะต้องจัดการยังไง เหมือนกับว่ายิ่งสู้ยิ่งฝืนร่างการมันยิ่งอ่อนเเอลงเรื่อยๆและทำให้ทุกอย่างเเย่ลง หรือเรากำลังทำอะไรผิดวิธีรึเปล่า มันเหมือนว่า "นี่ฉันต้องอยู่เฉยๆเหรอ คือเราควรได้ใช้ชีวิตไหม"อีกอย่างหมอประจำที่รักษาเขาย้ายและยังไม่มีหมอในช่วงนี้ คือมันทำให้ยิ่งกังวลไปใหญ่ว่าจะมีโอกาสหายไหม