เราเลิกกับสามีได้2เดือนกว่าๆแล้ว เราสามารถผ่านมันมาได้แล้วหลังจากที่เราตั้งกระทู้ตรอมใจ...แต่กว่าจะผ่านมาได้ก็หนักหนาสาหัสเหมือนกัน ตอนนี้ก็กินข้าวได้แล้ว นอนหลับได้มากขึ้น เลิกร้องไห้ เริ่มอยู่คนเดียวได้แล้วด้วย
....แต่เรายังมีอย่างนึงที่เรายังคิดอยู่ตลอดเวลาคือ
คำพูดของสามีคำด่าทอเรา ว่า การหย่าการเลิกกันครั้งนี้คือความผิดของเราทั้งหมด สามีบอกเรานึกถึงแต่ตัวเองไม่คิดถึงลูก ไม่คำนึงถึงลูก ว่าลูกจะอยู่ยังไง จะเป็นแบบไหน ถ้าเราไม่เลิกกันลูกคงมีชีวึตที่ดีกว่านี้คงไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด มีโรงเรียนดีๆ ได้ไปเที่ยวเป็นครอบครัว
ครอบครัวแตกแยกก็เพราะเรา
เราผิดมั้ยที่เราเลือกแบบนี้
เราอยากลืมสิ่งที่เขาบอกว่าเราผิด...
เรายอมรับในส่วนที่ผิดคือเราผิดที่ไม่อดทนต่อไป
สามีมองความผิดของตัวเอง...แค่พลาด สามีบอกทุกคนพลาดกันได้มองสิ่งที่ตัวเองทำเป็นเรื่องเล็กน้อย
เราควรทำยังไงดี ....
เราผิดมั้ย...ที่เลือกแบบนี้
....แต่เรายังมีอย่างนึงที่เรายังคิดอยู่ตลอดเวลาคือ
คำพูดของสามีคำด่าทอเรา ว่า การหย่าการเลิกกันครั้งนี้คือความผิดของเราทั้งหมด สามีบอกเรานึกถึงแต่ตัวเองไม่คิดถึงลูก ไม่คำนึงถึงลูก ว่าลูกจะอยู่ยังไง จะเป็นแบบไหน ถ้าเราไม่เลิกกันลูกคงมีชีวึตที่ดีกว่านี้คงไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด มีโรงเรียนดีๆ ได้ไปเที่ยวเป็นครอบครัว
ครอบครัวแตกแยกก็เพราะเรา
เราผิดมั้ยที่เราเลือกแบบนี้
เราอยากลืมสิ่งที่เขาบอกว่าเราผิด...
เรายอมรับในส่วนที่ผิดคือเราผิดที่ไม่อดทนต่อไป
สามีมองความผิดของตัวเอง...แค่พลาด สามีบอกทุกคนพลาดกันได้มองสิ่งที่ตัวเองทำเป็นเรื่องเล็กน้อย
เราควรทำยังไงดี ....