มาอัปเดตเรื่องราวชีวิตค่ะ
ตอนนี้เราอยู่มหาลัยแล้ว
หลังจากจบม.6 เราก็จะไปต่อมหาลัย ช่วงนั้นเราขี้เกียจอ่านหนังสือมากเลย พอติดคณะหนึ่งรอบ portfolio เราก็ยืนยันสิทธิ์ ทิ้งความฝันที่เป็นจริงยากไป พอมาตอนนี้ก็รู้ว่าไม่เหมาะกับคณะปัจจุบัน
เราเป็นคนเข้าสังคมยากแต่ก็พยายามหาเพื่อนจนหาได้จนได้ เราตัดสินใจจะเรียนแล้วมีความสุขไปกับเพื่อน แต่แล้ว ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นค่ะ
มันเริ่มจากเราอยากหาเพื่อน คนในคณะนัดไปเที่ยวกันเพื่อที่จะได้รู้จักกัน เราก็ไป เราเป็นผู้หญิงคนเดียวก็เลยรู้สึกอึดอัดมาก
หลังจากวันนั้นมีคนชวนเล่นเกมคุกกี้รัน เราก็เล่นอยู่พอดีแล้วไปเล่นด้วย ก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาชวนไปเล่นสักพัก ไปๆมาๆก็รู้สึกว่าเราคุยกับเขาเยอะเกินรึเปล่า แต่เราก็เป็นคนเหงาง่ายพอมีคนมาเล่นด้วยเราก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญ มีเล่นเกมอื่นกันบ้าง เราก็เริ่มร฿สึกแปลกๆ จนเขามาสารภาพรัก เราก็ทั้งตกใจและเขิน//ไม่เคยมีคนสารภาพรักมาก่อน เราเคยตั้งคติไว้ว่า เราจะไม่มีวันที่จะมีแฟน เพราะเราจะยึดติดกับเขามากเกินไป วันนั้นเราเลยบอกเรายังไม่พร้อม บอกยังไม่อยากมีแฟน แรกๆเราก็ปิดกั้น เขาก็พยายาม แต่เราไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เราเลยยอมคุยกับเขาและศึกษาเขา จนได้รู้ว่าเขาวางแผนจีบเรามาตั้งใจครั้งแรกที่เจอกัน เขาพิมพ์ข้อความมาด้วยความจริงใจมาก เราคงหลงเชื่อคำพูดที่พอเวลาผ่านไปมันก็คงไม่เหมือนเดิม
และพวกเราก็ตัดสินใจเป็นแฟนกันค่ะ แล้วเรื่องที่เรากังวลมันก็เกิดขึ้น เราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย งี่เง่ามากๆ เอาแต่ใจ แต่เขายังคงอยู่กับเรา
เราพึ่งมารู้ตอนนี้ว่าพวกเราควรได้ห่างกันบ้างไปมีเวลาของตัวเอง แต่ตอนนั้นเราไม่เคยมีแฟน ตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทุนเดิมเป็นคนขี้เหงา และเพื่อนน้อย
ตอนนี้เราคิดได้ เรายึดเวลาของเขามามากเกินไป แต่ตอนอยู่คณะเรากับเขาก็แยกไปอยู่กับเพื่อนนะ แค่ตอนเย็นคุยกันทุกวัน จนเขาคงเหนื่อยและบอกให้พวกเราไม่คุยกันสักพัก ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบกลางภาคพอดี คบกันมาได้ 6 เดือน ตอนนั้นเราเสียใจมากแล้วก็รู้ว่าเรารักเขาแล้ว เราพยายามที่จะไม่ทัก และก็บอกเขาก่อนไปแล้ว ขอทักไปนิดหนึ่งนะ เขาโอเค เราก็ทักไปน้อยลงมากๆ ถ้าตอนนั้นเราควบคุมตัวเองได้ ตอนนี้จะเป็นยังไงนะ... เขารำคาญเราแล้วตัดการติดต่อเราทุกทาง เราจะไปคุยกับเขาให้จบกันดีๆเขาก็พูดคำแรงๆใส่ แล้วไล่เราไปไกลๆ แล้วก็เดินจากเราไป แล้วเราก็ติดต่อเขาไม่ได้อีกเลย แต่เราก็ไม่ได้คิดจะทักแล้ว ช่วงนั้นเราเสียใจมาก กินข้าวไม่ได้ ร้องไห้ทุกวัน เครียดจนต้องกินยา
เรื่องมันผ่านมา 9 เดือนแล้ว พวกเรายังอยู่ในคณะเดียวกัน แต่เราไม่อยากไปคณะเลย รู้ตัวแล้วว่าเราใช้เวลากับเขาไปมาก จนความทรงจำเราในคณะมีแต่เขา เราไม่อยากไปคณะเลย...
เราอยากพาเขากลับมา เพราะตอนนั้นเขาก็ร้องไห้และทรมานเหมือนกัน แต่เขาไม่ให้โอกาสเราอีกแล้ว เราอยากขอโทษเขา อยากได้โอกาสทำให้ความสัมพันธ์มันไปได้นานกว่านี้แล้วเราอยากใส่ใจเขามากกว่าเดิม เพราะช่วง 6 เดือน นั้นเขาใส่ใจเรามากจริงๆ
เราผิดรึเปล่าที่กลายเป็นแบบนี้ แล้วอยากขอโอกาส อยากให้เขามารับผิดชอบ
ตอนนี้เราอยู่มหาลัยแล้ว
หลังจากจบม.6 เราก็จะไปต่อมหาลัย ช่วงนั้นเราขี้เกียจอ่านหนังสือมากเลย พอติดคณะหนึ่งรอบ portfolio เราก็ยืนยันสิทธิ์ ทิ้งความฝันที่เป็นจริงยากไป พอมาตอนนี้ก็รู้ว่าไม่เหมาะกับคณะปัจจุบัน
เราเป็นคนเข้าสังคมยากแต่ก็พยายามหาเพื่อนจนหาได้จนได้ เราตัดสินใจจะเรียนแล้วมีความสุขไปกับเพื่อน แต่แล้ว ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นค่ะ
มันเริ่มจากเราอยากหาเพื่อน คนในคณะนัดไปเที่ยวกันเพื่อที่จะได้รู้จักกัน เราก็ไป เราเป็นผู้หญิงคนเดียวก็เลยรู้สึกอึดอัดมาก
หลังจากวันนั้นมีคนชวนเล่นเกมคุกกี้รัน เราก็เล่นอยู่พอดีแล้วไปเล่นด้วย ก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาชวนไปเล่นสักพัก ไปๆมาๆก็รู้สึกว่าเราคุยกับเขาเยอะเกินรึเปล่า แต่เราก็เป็นคนเหงาง่ายพอมีคนมาเล่นด้วยเราก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญ มีเล่นเกมอื่นกันบ้าง เราก็เริ่มร฿สึกแปลกๆ จนเขามาสารภาพรัก เราก็ทั้งตกใจและเขิน//ไม่เคยมีคนสารภาพรักมาก่อน เราเคยตั้งคติไว้ว่า เราจะไม่มีวันที่จะมีแฟน เพราะเราจะยึดติดกับเขามากเกินไป วันนั้นเราเลยบอกเรายังไม่พร้อม บอกยังไม่อยากมีแฟน แรกๆเราก็ปิดกั้น เขาก็พยายาม แต่เราไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เราเลยยอมคุยกับเขาและศึกษาเขา จนได้รู้ว่าเขาวางแผนจีบเรามาตั้งใจครั้งแรกที่เจอกัน เขาพิมพ์ข้อความมาด้วยความจริงใจมาก เราคงหลงเชื่อคำพูดที่พอเวลาผ่านไปมันก็คงไม่เหมือนเดิม
และพวกเราก็ตัดสินใจเป็นแฟนกันค่ะ แล้วเรื่องที่เรากังวลมันก็เกิดขึ้น เราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย งี่เง่ามากๆ เอาแต่ใจ แต่เขายังคงอยู่กับเรา
เราพึ่งมารู้ตอนนี้ว่าพวกเราควรได้ห่างกันบ้างไปมีเวลาของตัวเอง แต่ตอนนั้นเราไม่เคยมีแฟน ตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทุนเดิมเป็นคนขี้เหงา และเพื่อนน้อย
ตอนนี้เราคิดได้ เรายึดเวลาของเขามามากเกินไป แต่ตอนอยู่คณะเรากับเขาก็แยกไปอยู่กับเพื่อนนะ แค่ตอนเย็นคุยกันทุกวัน จนเขาคงเหนื่อยและบอกให้พวกเราไม่คุยกันสักพัก ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบกลางภาคพอดี คบกันมาได้ 6 เดือน ตอนนั้นเราเสียใจมากแล้วก็รู้ว่าเรารักเขาแล้ว เราพยายามที่จะไม่ทัก และก็บอกเขาก่อนไปแล้ว ขอทักไปนิดหนึ่งนะ เขาโอเค เราก็ทักไปน้อยลงมากๆ ถ้าตอนนั้นเราควบคุมตัวเองได้ ตอนนี้จะเป็นยังไงนะ... เขารำคาญเราแล้วตัดการติดต่อเราทุกทาง เราจะไปคุยกับเขาให้จบกันดีๆเขาก็พูดคำแรงๆใส่ แล้วไล่เราไปไกลๆ แล้วก็เดินจากเราไป แล้วเราก็ติดต่อเขาไม่ได้อีกเลย แต่เราก็ไม่ได้คิดจะทักแล้ว ช่วงนั้นเราเสียใจมาก กินข้าวไม่ได้ ร้องไห้ทุกวัน เครียดจนต้องกินยา
เรื่องมันผ่านมา 9 เดือนแล้ว พวกเรายังอยู่ในคณะเดียวกัน แต่เราไม่อยากไปคณะเลย รู้ตัวแล้วว่าเราใช้เวลากับเขาไปมาก จนความทรงจำเราในคณะมีแต่เขา เราไม่อยากไปคณะเลย...
เราอยากพาเขากลับมา เพราะตอนนั้นเขาก็ร้องไห้และทรมานเหมือนกัน แต่เขาไม่ให้โอกาสเราอีกแล้ว เราอยากขอโทษเขา อยากได้โอกาสทำให้ความสัมพันธ์มันไปได้นานกว่านี้แล้วเราอยากใส่ใจเขามากกว่าเดิม เพราะช่วง 6 เดือน นั้นเขาใส่ใจเรามากจริงๆ