ผมต้องการกำลังใจครับ

ผมไม่รู้นะครับว่าเด็กคนอื่นจะเจอมาแบบผมรึเปล่า คือ พ่อแม่ผมให้ผมไปเรียนต่างประเทศ 6 ปี พอผมกลับมาคือ อายุ 18 แล้ว แต่ ผมต้องดรอปเรียนไปก่อนเพราะว่าพวกเขา ไปคุยอะไรก็พวกพี่ผมไม่รู้และผลคือ อยากให้ผมเข้าที่มหาลัย ดังๆ ของรัฐ ซึ่งผมไม่ได้มีการตอบอะไรเพราะยังไงความคิดเห็นของผมมันก็เป็นแค่ลมนะครับ เพราะว่ามันปลิ้วผ่านไปเลย ผมไม่สามารถ เลือกที่เรียน หรือ  หรือหลักสูตร ผมต้องทนเรียนที่ อินเดียมา ไม่เหมือนเพื่อนของผมหรือรุ่นน้องที่พ่อแม่ของพวกเขาฟัง ให้ออกบ้างยายที่เรียนบ้าง ตอนนี้ผม รู้สึกถึง pressure กับความคาดหวังที่มากเกิน แล้วพอผมไม่อยากอ่านหนังสือเพราะว่าผมอยากเล่นแล้วผมติดต่อมหาลัยเอง ทักไปหาเอกชน เตรียนไว้หมดแล้วตอนแรกก็คุยกับพ่อแม่ สองคนแล้ว แต่อยู่ดีๆ เขาก็โทรมาบอกผมว่าอยากให้ เรียน ธรรมศาสตร์ และ จุฬา แล้วผมไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว ผมหมดหวังผมไม่ใช่คนฉลาด หรือเก่งอะไร แค่อยากเรียน นิเทศ เพราะว่าชอบแต่ ผมก็โดน บังคับ   
ให้เรียนมหาลัย อื่นที่ผมไม่คิดว่าจะแข่งกับใครได้ ก็เพราะไอระบปการศึกษามันตีหน้าผมว่าโง่ ชีวิตตกอับ ผมไม่รู้จะทำยังไงละครับ พอผมไม่อ่านหนังสือพี่สาวผมก็ด่าผม หาว่าผมไม่ตั้งใจ คือมันหมด passion ไปตั้งแต่จะให้ผมเรียน ธรรมศาสตร์แล้วนะครับ คือผมรู้ว่าถ้าโดน reject มา มันจะมีแต่คนด่าผม คำว่ากำลังใจอะมันหายากนะครับ ผมเศร้ามากตลอดชีวิตที่อยู่มาไม่เคยได้อยู่แบบเด็กคนอื่นหรือเพื่อนของผมเลย มันคือชีวตที่โดนบังคับมาแต่เกิด ผมอยากเลือกทางเดินของตัวเองจังครับ ถ้ามีพ่อแม่คนไหนอ่านอยู่ก็อย่าทำกับลูกตัวเองอย่างี้นะครับ ผมเครียดมาด ผมร้องไห้ บ่อยมาก บ้านคือที่ๆผมไม่อยากอยู่มากที่สุด (เพราะว่าผมไม่มีที่ๆตัวเองเป็นอิสระ ผมต้องไปทำงานชช่วยบ้านถึงจะเรียกว่ามีประโยนช์และไม่โดนด่า) ผมเคยทะเลาะกับทุกคนในบ้านมาแล้ว สรุปไม่ว่ายังไงถ้าผมเถียงไปก็คือเด็กยังไงก็ ผิด  ไม่มีใครที่เข้าใจผมมั้งหรอ ผมอยากหลุดออกจากชีวิตแบบนี้จังครับ ถ้าอ่านจบก็ขอบคุณนะครับมากๆเลย