สวัสดีคะ...ขอถามเพื่อนๆในกระทู้หน่อยน่ะคะ ว่าเพื่อนๆในกระทู้มีใครเป็นบ้างคะ อยากขอคำแนะนำเพิ่มเติมและคำปรึกษากูรูความรักด้วยคะ
..ก่อนอื่นดิฉันเคยคบเป็นแฟนกับคนๆนึงเขาเป็นรักแรกของฉันเมื่อตอนฉันเองอายุแค่15เราสองคนคบกันได้ไม่นานน่ะคะเพราะเค้าต้องไปเกณฑ์ทหาร เรามีเวลาอยู่ด้วยกันในถานะแฟนจริงๆเพียงแค่เดือนเศษๆในการเรียนรู้นิสัยใจคอกัน ตอนนั้นฉันปลื้มผู้ชายคนนี้มาก เพราะเขาเป็นผู้นำในหมู่บ้านของฉัน ผู้คนเกือบทั้งหมู่บ้านยกย่องเขาให้เกียรติเขาฉันโครตมีความสุขที่ฉันได้เป็นส่วนนึงในชีวิตคนๆนี้ แต่ว่าน่ะคะ ความสุขก็เพียงเวลาสั้นๆ เพราะเค้าดันไปติดทหารเกณฑ์สะงั้น วันไปส่งเขาขึ้นรถฉันก็ไปส่งไปดูไปให้กำลังใจถึงค่ายให้เขาเดินทางโดยสวัสดิภาพ และหวังว่าเราจะได้พบได้คุยกันในเร็ววัน ช่วงที่เขาเดินทางไป เขาทิ้งของไว้ให้ฉันดูต่างหน้ายามคิดถึงเขา เช่น นาฬิกา เสื้อเจ็กเก็ต เสื้อผ้าที่เขาใส่ทำงาน บอกเลยน่ะคะตอนนั้นฉันนั่งดูจนไม่เป็นอันหลับอันนอน เพราะความคิดถึง ห่วงหา จนเหมือนจะบ้า เพราะก่อนหน้านี้เราคุยกันทุกวัน วันละหลายๆชั่วโมง แต่แล้วเค้าก็หายไป ฉันนั่งนับวันให้เขาติดต่อมา เพราะตอนนั้นทหารเกณฑ์ห้ามพาโทรศัพท์มือถือติดตัวไป เอาแต่ของที่จำเป็นจริงๆไปเท่านั้น ตอนนั้นฉันก็เฝ้าแต่รอๆๆๆว่าเขาจะโทรมาหาฉัน ในใจกลัวว่าเขาจะจำเบอร์ไม่ได้ กลัวเขาจะโทรแต่ไม่มีโอกาสโทร กลัวว่าเวลาเขาโทรมาฉันไม่ได้ยิน ไม่รับสาย แบตหมด กลัวสาระพัดทุกๆอย่าง ฉันใจจดใจจ่อให้เขาโทรหา แต่แล้ววันนึงเขาก็โทรมาหาฉัน บอกแค่ว่ามาหาได้มั้ย เขาพูดได้ไม่นานน่ะเพราะมีคนต่อคิวคุยเยอะเลยเขาต้องการให้ฉันไปหา เขาคิดถึง เป็นห่วง บอกเลยตอนนั้นฉันดีใจมากกกก จนตัวเองหลุดไปว่าฉันต้องไปหาเขาให้ได้ในวันนั้น แต่แล้ว ฉันกลับทำไม่ได้เพราะฉันเป็นเด็กอายุแค่15ปี ไม่เคยออกจากบ้านไกลๆหากไม่มีใครพาไป เขาติดทหารอยู่ อำเภอทุ่งสง เราอยู่สงขลา ฉันก็นั่งคิดทั้งวันว่าเราจะไปหาเขายังไง จะบอกครอบครัวยังไง ขึ้นรถตรงไหนลงตรงไหนไปไม่ถูก ฉันคิดว่าป่านนี้เขาคงนั่งรอฉันอยู่เป็นแน่ เราแค่พูดกันประโยคเพียงสั้นๆก็วางสายไม่รู้อะไรเลยตอนนั้น
จากนั้นเวลาก็ผ่านไป(ฉันก็ไม่ได้ไป)
แล้วก็มีอยู่คืนนึงเขาก็โทรหาฉันบอกเพียงว่าไม่เป็นไรหากมาไม่ได้ไม่เป็นไรเขาเข้าใจ เขามาเล่าเรื่องราวต่างๆนานาที่เขาเจอในค่ายให้ฟังตอนนั้นหัวใจฉันเปลี่ยมล้นไปด้วยความรักที่มี รักเขาและเป็นห่วงเขามาก นั่งฟังไปร้องไห้ไป แต่ไม่ให้เขารู้กลัวเขาจะเป็นห่วง (ฉันจำทุกเรื่องราวเลยน่ะ) แต่แล้วสายก็ตัดไปเพราะเขาต้องเข้าเวรไปทำหน้าที่ (เขายืมโทรศัพท์มือถือผู้ฝึกมาโทรหาฉัน)
ผู้อ่านรู้ไหม...ตอนนั้นด้วยความรักที่เปลี่ยมล้น ฉันตั้งคำมั่นสัญญาว่าจะรักแค่เค้า (ถึงขั้นตั้งจิตอฐิฐานเลยก็ว่าได้ว่าจะรักเพียงเขาตลอดไป) ระหว่างนี้เราก็ยังคุยกันต่อเรื่อยไป
แต่แล้ววันนึงก็แปลเปลี่ยนเมื่อเขากลับบ้าน ฉันไปรับเขากลับบ้านเราโทรคุยนัดว่าจะไปรับเขาที่ห้างแห่งหนึ่งในตัวเมืองหาดใหญ่ ใจฉันเปลี่ยมล้นไปด้วยความสุขที่มี ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นจุดเปลี่ยนของฉันและเขาในวันนั้น คือเราเลิกกัน เค้าไม่ได้บอกเลิกเพียงเค้าไม่คุยไม่ติดต่อกลับตอนฉันไปส่งเขาที่บ้าน ฉันโทรหาเขาไม่รับสาย ไม่คุยไม่บอกกล่าวด้วยตัวเองว่าเขาจะเลิก เขาเพียงให้เด็กคนนึงรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าเขาชอบคนใหม่แล้วมีแฟนใหม่แล้ว ให้ฉันเลิกโทรหา ตอนนั้นในหัวฉันอื้อไปหมด วนเวียนถามตัวเองว่าฉันทำผิดอะไร ฉันทำอะไรไม่ดีเขาถึงเลิกกับฉัน ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่4-5คืน แต่แล้วด้วยความโมโหและน้อยใจในตอนนั้นฉันเลยเลือกที่จบ เพราะไม่รู้ว่าจะง้อหรือจะต้องปรับความเข้าใจ เพราะเขาปิดทุกช่องทางการติดต่อกับฉัน ฉันเลยเอา ทุกสิ่งอย่างที่เขาฝากไว้กับฉันพากลับไปคืนให้ที่บ้านของเขา (ออฉันเพียงเก็บไว้คือนาฬิการาครอสสายสีดำกับสมุดบัญชีธนาคารของเขาไว้ที่ตัวฉัน)เผื่อว่าเขาอยากถอนเงินแล้วติดต่อฉันกลับมา เพราะมันเป็นสิ่งจำเป็น ในวัยนั้นฉันคิดได้เพียงเท่านั้นแต่แล้วก็ไม่ จนเราจบกันจริงๆ
เรื่องราวของฉันกับเขานับจากวันนั้นก็ตัดขาดกันโดยสิ้นเชิงแต่แล้ววันนึงเขากลับมามีบทบาทอีกครั้งเมื่อฉันคบกับคนที่เขาไม่ชอบ ไม่ชอบไม่ได้รังเกลียด (ซึ่งตอนนี้เขาก็คือสามีฉันนั้นเอง) ฉันคบกับสามีฉันในตอนนั้นเพราะเขามาทำให้ฉันรู้สึกดี พาฉันออกจากความเศร้า ทำให้ฉันมีรอยยิ้มขึ้นมา จากคนที่เก็บตัว ไม่พูดไม่จาเป็นเดือนๆ เราคบกันเพราะเราก็ต่างอกหักกันทั้งคู่เราเลยเข้าใจกันมากขึ้น เขาทำให้ฉันพูดได้มากขึ้น ยิ้มได้ทุกวัน เขาเข้าหาผู้ใหญ่ เปิดเผยจริงใจ จนเรากล้าที่จะมอบรักใหม่ให้เขาคนนี้ แต่แล้วเมื่อแฟนเก่าฉันเขารู้เรื่อง เขาจึงขอเบอร์ติดต่อฉันมา อยากคุย อยากให้คบกันเหมือนเดิม บอกเลยว่าตอนนั้นฉันอยากกลับไปใจแทบขาด เพราะเขาคือรัก รักที่ฉันเคยรักที่สุด แต่ก็เจ็บที่สุด ฉันถึงกลัวว่าหากฉันทิ้งคนปัจจุบันที่ฉันคบไป อย่างไม่มีค่า ทั้งๆที่เขามาทำให้ความเจ็บฉันหายไป และกลับไปรักคนนั้นที่ทำให้ฉันเจ็บ แล้ววันนึงเขาทำมันอีกละ ฉันจะเสียใจยิ่งมากแค่ไหน ฉันก็เลยไม่กลับไปทั้งๆที่ฉันยังรักเขาอยู่อีกมาก (แต่แล้วเรื่องราวก็ผ่านไปเราวกวนเจอเรื่องซ้ำๆระหว่างฉันกับแฟนเก่าเรื่อยมา)จนกระทั้งเขาแฟนเก่าฉันแต่งงาน ..
.....ขอพูดในปัจจุบันเลยน่ะคะ เพราะตอนนี้เขากับฉันก็เหมือนจะเห็นหน้ากันเป็นประจำ เพราะเราก็กลายมาเป็นคนข้างบ้านกันเลยคะ เพราะเขามาแต่งงานกับคนที่กำแพงบ้านติดกับบ้านฉัน พี่คนนั้นเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่สาวของฉันแต่แล้ววันนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี เขาแต่งงานก่อนฉันเพียง2ปี ตอนนี้เขามีลูกสาวด้วยกัน2คน ตั้งแต่ฉันกับเขาไม่ได้คบหากันแต่ก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายระหว่างสามีฉันกับเขาแต่ไม่ได้ถึงขึ้นทะเลาะเบาะแว้งกัน ไม่ได้พูดคุยกันอย่างเป็นทางการระหว่างเขา2คน เพียงแค่การเย้ยหยัน กระทบกระแทกที่ฝากกันมาผ่านผู้ใหญ่ให้ได้ยินเป็นครั้งคราว ... ยอมรับเลยน่ะคะว่าแฟนฉันคนที่เป็นสามีฉันในปัจจุบัน เขาเป็นคนสุขุม อ่อนหวาน พูดน้อย ไปที่ไหนมีแต่คนรักเพราะความจริงใจ ดูอบอุ่นของเขา ฉันถึงคบนานถึง6ปีจนเราแต่งงานกันปีนี้เป็นปี ที่6 รวมเป็น12ปี การทะเลาะกันของเราแทบไม่มีเลย เขาเสมอต้นเสมอปลายฉันก็รักเขาห่วงเขาเพราะเขาคือสามีทีดีที่หาไม่ได้จากที่ไหน เขาเป็นผู้นำในหลายๆเรื่องจนฉันก็รู้สึกภูมิใจไม่แพ้แฟนเก่าเลย ....แต่จุดสำคัญของกระทู้นี้คือ ทำไมตลอดระยะเวลาที่ฉันเลิกกับแฟนเก่า ฉันถึงฝันหาเขาอยู่บ่อยครั้ง มันกลายเป็นฝัน. ฉันมีความสุขมากในฝันนี้ แต่มันไม่ใช่ความจริงที่ฉันเจออยู่เขาเป็นแค่ความฝันของฉัน ตั้งแต่เราเลิกกันตอนนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ยังฝันอยู่นี้ก็เป็นเวลา12ปีแล้วน่ะ ทำไมยังลืมเขาไม่ได้ ทำไมยังไม่ลืม ภาพทรงจำวันเก่ายังฉายอยู่ซ้ำๆอยู่บ่อยครั้ง มันทำให้ฉันคิดถึงห่วงหา จนบางครั้งในฝันมันก็เหมือนเป็นความจริงขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันอยากอยู่กับปัจจุบัน ไม่อยากไปคิดถึงอดีต ฉันแต่งงานแล้วมีสามีแล้ว แต่ทำใจมันยังไม่ลืมเขา (ฉันฝันเห็นเขามากกว่าสามีตัวเองอีกหากเป็นฝันที่จำได้)แล้วทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาฉันก็มีความสุข จนถึงขึ้นส่องเฟสเขาถึงแม้จะไม่ได้เป็นเพื่อนกันก็ตาม ฉันอยากลืม อยากลืม เขาไม่ได้อยู่ในชีวิตจริงๆของฉัน แต่ทำไมยังวนเวียนอยู่บ่อยครั้ง การส่องเฟสจะยิ่งทำให้ลืมยาก ฉันพยายามอยู่แต่ทำไมยากเหลือเกิน เพื่อนๆผู้อ่านคิดเห็นว่าฉันควรแก้ที่จุดไหนดี ควรทำอย่างไรดี
ปัญหานี้ฉันคิดว่ามันคงเป็นปัญหาใหญ่ของฉันไปซะแล้วละ ฉันถึงอยากมาเล่าสู่ให้เพื่อนๆผู้อ่านแสดงความคิดเห็น เล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง เผื่อบางคนเคยประสบมาเหมือนฉันและสามารถหาวิธีแก้ไขมันได้ ช่วยบอกและเล่ากันหน่อยน่ะคะ ไม่ใช่ไม่พยายามนะคะ พยายามแล้วแต่ไม่เป็นผล ช่วยวอนเล่าและคิดเห็นให้ชื่นใจหน่อยน่ะคะ #ขอบคุณน่ะคะที่อ่านจนจบ #ขอบคุณน่ะคะที่คอมเมนต์ #ผิดพลาดอะไรไปต้องขออภัยไว้ก่อนล่วงหน้าน่ะคะ #ยังมือใหม่ในการเล่าเรื่องราว ขอบคุณค่ะ
ทำไมยังไม่ลืมแฟนเก่า เราต้องเริ่มต้นใหม่ให้ลืมยังไงถึงจะไม่ต้องจำเรื่องพวกนี้ ทุกวันนี้ยังฝันถึงควรทำไงดีคะ
..ก่อนอื่นดิฉันเคยคบเป็นแฟนกับคนๆนึงเขาเป็นรักแรกของฉันเมื่อตอนฉันเองอายุแค่15เราสองคนคบกันได้ไม่นานน่ะคะเพราะเค้าต้องไปเกณฑ์ทหาร เรามีเวลาอยู่ด้วยกันในถานะแฟนจริงๆเพียงแค่เดือนเศษๆในการเรียนรู้นิสัยใจคอกัน ตอนนั้นฉันปลื้มผู้ชายคนนี้มาก เพราะเขาเป็นผู้นำในหมู่บ้านของฉัน ผู้คนเกือบทั้งหมู่บ้านยกย่องเขาให้เกียรติเขาฉันโครตมีความสุขที่ฉันได้เป็นส่วนนึงในชีวิตคนๆนี้ แต่ว่าน่ะคะ ความสุขก็เพียงเวลาสั้นๆ เพราะเค้าดันไปติดทหารเกณฑ์สะงั้น วันไปส่งเขาขึ้นรถฉันก็ไปส่งไปดูไปให้กำลังใจถึงค่ายให้เขาเดินทางโดยสวัสดิภาพ และหวังว่าเราจะได้พบได้คุยกันในเร็ววัน ช่วงที่เขาเดินทางไป เขาทิ้งของไว้ให้ฉันดูต่างหน้ายามคิดถึงเขา เช่น นาฬิกา เสื้อเจ็กเก็ต เสื้อผ้าที่เขาใส่ทำงาน บอกเลยน่ะคะตอนนั้นฉันนั่งดูจนไม่เป็นอันหลับอันนอน เพราะความคิดถึง ห่วงหา จนเหมือนจะบ้า เพราะก่อนหน้านี้เราคุยกันทุกวัน วันละหลายๆชั่วโมง แต่แล้วเค้าก็หายไป ฉันนั่งนับวันให้เขาติดต่อมา เพราะตอนนั้นทหารเกณฑ์ห้ามพาโทรศัพท์มือถือติดตัวไป เอาแต่ของที่จำเป็นจริงๆไปเท่านั้น ตอนนั้นฉันก็เฝ้าแต่รอๆๆๆว่าเขาจะโทรมาหาฉัน ในใจกลัวว่าเขาจะจำเบอร์ไม่ได้ กลัวเขาจะโทรแต่ไม่มีโอกาสโทร กลัวว่าเวลาเขาโทรมาฉันไม่ได้ยิน ไม่รับสาย แบตหมด กลัวสาระพัดทุกๆอย่าง ฉันใจจดใจจ่อให้เขาโทรหา แต่แล้ววันนึงเขาก็โทรมาหาฉัน บอกแค่ว่ามาหาได้มั้ย เขาพูดได้ไม่นานน่ะเพราะมีคนต่อคิวคุยเยอะเลยเขาต้องการให้ฉันไปหา เขาคิดถึง เป็นห่วง บอกเลยตอนนั้นฉันดีใจมากกกก จนตัวเองหลุดไปว่าฉันต้องไปหาเขาให้ได้ในวันนั้น แต่แล้ว ฉันกลับทำไม่ได้เพราะฉันเป็นเด็กอายุแค่15ปี ไม่เคยออกจากบ้านไกลๆหากไม่มีใครพาไป เขาติดทหารอยู่ อำเภอทุ่งสง เราอยู่สงขลา ฉันก็นั่งคิดทั้งวันว่าเราจะไปหาเขายังไง จะบอกครอบครัวยังไง ขึ้นรถตรงไหนลงตรงไหนไปไม่ถูก ฉันคิดว่าป่านนี้เขาคงนั่งรอฉันอยู่เป็นแน่ เราแค่พูดกันประโยคเพียงสั้นๆก็วางสายไม่รู้อะไรเลยตอนนั้น
จากนั้นเวลาก็ผ่านไป(ฉันก็ไม่ได้ไป)
แล้วก็มีอยู่คืนนึงเขาก็โทรหาฉันบอกเพียงว่าไม่เป็นไรหากมาไม่ได้ไม่เป็นไรเขาเข้าใจ เขามาเล่าเรื่องราวต่างๆนานาที่เขาเจอในค่ายให้ฟังตอนนั้นหัวใจฉันเปลี่ยมล้นไปด้วยความรักที่มี รักเขาและเป็นห่วงเขามาก นั่งฟังไปร้องไห้ไป แต่ไม่ให้เขารู้กลัวเขาจะเป็นห่วง (ฉันจำทุกเรื่องราวเลยน่ะ) แต่แล้วสายก็ตัดไปเพราะเขาต้องเข้าเวรไปทำหน้าที่ (เขายืมโทรศัพท์มือถือผู้ฝึกมาโทรหาฉัน)
ผู้อ่านรู้ไหม...ตอนนั้นด้วยความรักที่เปลี่ยมล้น ฉันตั้งคำมั่นสัญญาว่าจะรักแค่เค้า (ถึงขั้นตั้งจิตอฐิฐานเลยก็ว่าได้ว่าจะรักเพียงเขาตลอดไป) ระหว่างนี้เราก็ยังคุยกันต่อเรื่อยไป
แต่แล้ววันนึงก็แปลเปลี่ยนเมื่อเขากลับบ้าน ฉันไปรับเขากลับบ้านเราโทรคุยนัดว่าจะไปรับเขาที่ห้างแห่งหนึ่งในตัวเมืองหาดใหญ่ ใจฉันเปลี่ยมล้นไปด้วยความสุขที่มี ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นจุดเปลี่ยนของฉันและเขาในวันนั้น คือเราเลิกกัน เค้าไม่ได้บอกเลิกเพียงเค้าไม่คุยไม่ติดต่อกลับตอนฉันไปส่งเขาที่บ้าน ฉันโทรหาเขาไม่รับสาย ไม่คุยไม่บอกกล่าวด้วยตัวเองว่าเขาจะเลิก เขาเพียงให้เด็กคนนึงรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าเขาชอบคนใหม่แล้วมีแฟนใหม่แล้ว ให้ฉันเลิกโทรหา ตอนนั้นในหัวฉันอื้อไปหมด วนเวียนถามตัวเองว่าฉันทำผิดอะไร ฉันทำอะไรไม่ดีเขาถึงเลิกกับฉัน ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่4-5คืน แต่แล้วด้วยความโมโหและน้อยใจในตอนนั้นฉันเลยเลือกที่จบ เพราะไม่รู้ว่าจะง้อหรือจะต้องปรับความเข้าใจ เพราะเขาปิดทุกช่องทางการติดต่อกับฉัน ฉันเลยเอา ทุกสิ่งอย่างที่เขาฝากไว้กับฉันพากลับไปคืนให้ที่บ้านของเขา (ออฉันเพียงเก็บไว้คือนาฬิการาครอสสายสีดำกับสมุดบัญชีธนาคารของเขาไว้ที่ตัวฉัน)เผื่อว่าเขาอยากถอนเงินแล้วติดต่อฉันกลับมา เพราะมันเป็นสิ่งจำเป็น ในวัยนั้นฉันคิดได้เพียงเท่านั้นแต่แล้วก็ไม่ จนเราจบกันจริงๆ
เรื่องราวของฉันกับเขานับจากวันนั้นก็ตัดขาดกันโดยสิ้นเชิงแต่แล้ววันนึงเขากลับมามีบทบาทอีกครั้งเมื่อฉันคบกับคนที่เขาไม่ชอบ ไม่ชอบไม่ได้รังเกลียด (ซึ่งตอนนี้เขาก็คือสามีฉันนั้นเอง) ฉันคบกับสามีฉันในตอนนั้นเพราะเขามาทำให้ฉันรู้สึกดี พาฉันออกจากความเศร้า ทำให้ฉันมีรอยยิ้มขึ้นมา จากคนที่เก็บตัว ไม่พูดไม่จาเป็นเดือนๆ เราคบกันเพราะเราก็ต่างอกหักกันทั้งคู่เราเลยเข้าใจกันมากขึ้น เขาทำให้ฉันพูดได้มากขึ้น ยิ้มได้ทุกวัน เขาเข้าหาผู้ใหญ่ เปิดเผยจริงใจ จนเรากล้าที่จะมอบรักใหม่ให้เขาคนนี้ แต่แล้วเมื่อแฟนเก่าฉันเขารู้เรื่อง เขาจึงขอเบอร์ติดต่อฉันมา อยากคุย อยากให้คบกันเหมือนเดิม บอกเลยว่าตอนนั้นฉันอยากกลับไปใจแทบขาด เพราะเขาคือรัก รักที่ฉันเคยรักที่สุด แต่ก็เจ็บที่สุด ฉันถึงกลัวว่าหากฉันทิ้งคนปัจจุบันที่ฉันคบไป อย่างไม่มีค่า ทั้งๆที่เขามาทำให้ความเจ็บฉันหายไป และกลับไปรักคนนั้นที่ทำให้ฉันเจ็บ แล้ววันนึงเขาทำมันอีกละ ฉันจะเสียใจยิ่งมากแค่ไหน ฉันก็เลยไม่กลับไปทั้งๆที่ฉันยังรักเขาอยู่อีกมาก (แต่แล้วเรื่องราวก็ผ่านไปเราวกวนเจอเรื่องซ้ำๆระหว่างฉันกับแฟนเก่าเรื่อยมา)จนกระทั้งเขาแฟนเก่าฉันแต่งงาน ..
.....ขอพูดในปัจจุบันเลยน่ะคะ เพราะตอนนี้เขากับฉันก็เหมือนจะเห็นหน้ากันเป็นประจำ เพราะเราก็กลายมาเป็นคนข้างบ้านกันเลยคะ เพราะเขามาแต่งงานกับคนที่กำแพงบ้านติดกับบ้านฉัน พี่คนนั้นเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่สาวของฉันแต่แล้ววันนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี เขาแต่งงานก่อนฉันเพียง2ปี ตอนนี้เขามีลูกสาวด้วยกัน2คน ตั้งแต่ฉันกับเขาไม่ได้คบหากันแต่ก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายระหว่างสามีฉันกับเขาแต่ไม่ได้ถึงขึ้นทะเลาะเบาะแว้งกัน ไม่ได้พูดคุยกันอย่างเป็นทางการระหว่างเขา2คน เพียงแค่การเย้ยหยัน กระทบกระแทกที่ฝากกันมาผ่านผู้ใหญ่ให้ได้ยินเป็นครั้งคราว ... ยอมรับเลยน่ะคะว่าแฟนฉันคนที่เป็นสามีฉันในปัจจุบัน เขาเป็นคนสุขุม อ่อนหวาน พูดน้อย ไปที่ไหนมีแต่คนรักเพราะความจริงใจ ดูอบอุ่นของเขา ฉันถึงคบนานถึง6ปีจนเราแต่งงานกันปีนี้เป็นปี ที่6 รวมเป็น12ปี การทะเลาะกันของเราแทบไม่มีเลย เขาเสมอต้นเสมอปลายฉันก็รักเขาห่วงเขาเพราะเขาคือสามีทีดีที่หาไม่ได้จากที่ไหน เขาเป็นผู้นำในหลายๆเรื่องจนฉันก็รู้สึกภูมิใจไม่แพ้แฟนเก่าเลย ....แต่จุดสำคัญของกระทู้นี้คือ ทำไมตลอดระยะเวลาที่ฉันเลิกกับแฟนเก่า ฉันถึงฝันหาเขาอยู่บ่อยครั้ง มันกลายเป็นฝัน. ฉันมีความสุขมากในฝันนี้ แต่มันไม่ใช่ความจริงที่ฉันเจออยู่เขาเป็นแค่ความฝันของฉัน ตั้งแต่เราเลิกกันตอนนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ยังฝันอยู่นี้ก็เป็นเวลา12ปีแล้วน่ะ ทำไมยังลืมเขาไม่ได้ ทำไมยังไม่ลืม ภาพทรงจำวันเก่ายังฉายอยู่ซ้ำๆอยู่บ่อยครั้ง มันทำให้ฉันคิดถึงห่วงหา จนบางครั้งในฝันมันก็เหมือนเป็นความจริงขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันอยากอยู่กับปัจจุบัน ไม่อยากไปคิดถึงอดีต ฉันแต่งงานแล้วมีสามีแล้ว แต่ทำใจมันยังไม่ลืมเขา (ฉันฝันเห็นเขามากกว่าสามีตัวเองอีกหากเป็นฝันที่จำได้)แล้วทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาฉันก็มีความสุข จนถึงขึ้นส่องเฟสเขาถึงแม้จะไม่ได้เป็นเพื่อนกันก็ตาม ฉันอยากลืม อยากลืม เขาไม่ได้อยู่ในชีวิตจริงๆของฉัน แต่ทำไมยังวนเวียนอยู่บ่อยครั้ง การส่องเฟสจะยิ่งทำให้ลืมยาก ฉันพยายามอยู่แต่ทำไมยากเหลือเกิน เพื่อนๆผู้อ่านคิดเห็นว่าฉันควรแก้ที่จุดไหนดี ควรทำอย่างไรดี
ปัญหานี้ฉันคิดว่ามันคงเป็นปัญหาใหญ่ของฉันไปซะแล้วละ ฉันถึงอยากมาเล่าสู่ให้เพื่อนๆผู้อ่านแสดงความคิดเห็น เล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง เผื่อบางคนเคยประสบมาเหมือนฉันและสามารถหาวิธีแก้ไขมันได้ ช่วยบอกและเล่ากันหน่อยน่ะคะ ไม่ใช่ไม่พยายามนะคะ พยายามแล้วแต่ไม่เป็นผล ช่วยวอนเล่าและคิดเห็นให้ชื่นใจหน่อยน่ะคะ #ขอบคุณน่ะคะที่อ่านจนจบ #ขอบคุณน่ะคะที่คอมเมนต์ #ผิดพลาดอะไรไปต้องขออภัยไว้ก่อนล่วงหน้าน่ะคะ #ยังมือใหม่ในการเล่าเรื่องราว ขอบคุณค่ะ