อยากเรียนคณะสังคมเคราห์ศาสตร์แต่ที่บ้านจนมาก จนชนิดบางวันไม่มีอะไรจะกินก็มี

ก่อนอื่นแนะนำตัวก่อน คือเราฐานะทางบ้านยากจนมากๆ พ่อก็แก่มากอายุปาไป58กว่าๆแล้ว ทำอาชีพก่อสร้าง ส่วนคุณแม่ก็เหมือนกันสุขภาพก็ไม่ค่อยจะดีแล้วทั้งคู่ มีงานบ้างไม่มีบ้าง บางครั้งไม่สบายก็ไม่ได้ทำ เราจบป.6มาก็ออก มาเรียนก.ศ.น เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายทำงานหาเงินใช้เองเรื่อยมา จนจบ ม.ปลาย เพื่อนแนะนำให้ไปตัดยาง มีทีพักในตัว ตอนนั้นอายุ 17ก็เลยตัดสินใจคิดว่าหาโอกาสให้ตัวเองหาเงินเพื่อจะได้เรียนต่อ แรกๆก็ราบรื่นดีปีๆนึงก็พอมีเงินเก็บบ้าง8พัน-หมื่นบ้างแล้วแต่ปีไหนราคาเป็นยังไง แบ่งให้แม่กับพ่อด้วยอยู่มาได้4ปีกว่า เจ้าของต้องการขายสวนจึงออกหาสวนใหม่ เจ้าของแนะนำให้ไปอยู่กับเพื่อนของแกซึ่งแกเป็นครูทั้งสามีภรรยา ใครจะไปรู้จุดพลิกผันมันอยู่ตรงนี้เองปีแรกๆอยู่ก็ไม่มีปัญหาอะไรคนที่เคยกรีดที่นี่ก่อนเราโดนไล่ออก แต่เราไม่ทราบสาเหตุ น้ำยางไหลเยอะมากๆ ปีนั้นเราเก็บได้2หมื่นกว่าๆ คิดว่าฝันไม่ไกลแล้ว แต่ใครจะไปรู้พอถึงเวลาปิดหน้ายาง3เดือนเจ้าของขอให้อยู่เฝ้าบอกจะมีเงินให้ต่างหากเพราะที่สวนไกล้ป่า กลัวไฟไหม้ เราก็คิดว่าไหนๆก็ว่างงานรับจ็อบต่อจะเป็นไรไปผ่านไปเดือนนึงแกให้1000บาท ก็คิดว่าทยอยให้กระมัง ให้กำลังใจตัวเองเราเริ่มเบิกเงินในบัญชีมาใช้จ่าย ช่วงโควิดระบาดพอดี พ่อแม่ไม่มีงานทำเบิกแบ่งให้แม่บ้าง จนในที่สุด3เดือนแกทยอยให้ทีละพัน ทีละพันเราก็ไม่ได้ไส่ใจะไรแกบอกหมดก็บอก เราก็เอาเงินกับแกเรื่อยมา หมดก็บอกจริงๆ พอเปิดหน้ายางแกเอาสมุดเล่มนึงยื่นให้บอกนี่คือเงินที่เราติดแก คืองงมากตอนนั้น ห๊ะอะไรเราเอามาเปิดดูปรากฏว่าจริงๆแล้ว3เดือนนั้นเงินที่แกให้ฟรีแค่2500บาทเท่านั้น ส่วนที่เหลืออีกหมื่นนึงเป็นหนี้ เราจึงควักในบัญชีจ่ายให้ ตอนนี้บัญชีมีเพียง2หมื่นกว่าๆเท่านั้น หลังจากนั้นเดือนนึงเราก็ประสบอุบัติเหตุ หมาตัดหน้ารถโดนมันแว้งกัดให้อีก2แผล เสียค่ารักษา+ซ่อมรถอีกหมดไปอีกหมื่นกว่าตอนนี้ในบัญชีมีแค่3000เท่านั้น เราคงหมดโอกาสแล้วจริงๆ อายุตอนนี้ก็22แล้ว แต่ก็นะยังคงฝันลมๆแล้งๆอยู่ดี ได้ยินว่าค่าหอ+ค่าไฟ แพงกว่าค่าเทอมอีก เราท้อแล้วตอนนี้